Πρώτο θέμα μας: "γνώθι σαυτόν"

Πρώτο μας θέμα

Articles and opinions expressed may not necessarily belong to paneliakos.com

Η ιστοσελίδα μας, PANELIAKOS.COM

You can translate this blog in over 100 languages within a second! Go to the left up top where it says Select Language. Happy navigating. See you again..

Εορτάζουμε και Tιμούμε

Τετάρτη 7 Αυγούστου 2019

Ταξίδι «έκπληξη» στην Ελλάδα. Τελευταίο

Τετάρτη, 7 Αυγούστου, 2019

Του Βασίλη Καυκά


Κεφάλαιο 10, Τελευταίο
Από την οθόνη που είναι μπροστά μου (πίσω από το κάθισμα του μπροστινού επιβάτη) βλέπω ότι το αεροσκάφος ταξιδεύει βόρεια  Περνάει δεξιά της Θεσσαλονίκης και συνεχίζει πάνω από τα Σκόπια, και κεντρική Ευρώπη.  Περνάει κοντά στο Manchester της Αγγλίας και πλησιάζει προς την Ισλανδία!
Δεν ξέρω για πιο λόγο αλλά αντιλαμβάνομαι ότι «ανέβηκε» πολύ βόρεια και μετά έκανε προς τα αριστερά.  Από την πορεία που έχει πάρει πιστεύω ότι θα αργοπορήσουμε τουλάχιστον μισή ώρα.

Έφεραν φαγητό (ο θεός να το κάνει φαγητό) και αναψυκτικά και καφέ.  Σκέφτηκα τα σουβλάκια που δεν φάγαμε στην Αγία Μαύρα.  Άντε να τα είχαμε εδώ…  Μάζεψαν τα σκουπίδια οι αεροσυνοδοί και μετά την Αγγλία έσβησαν τα φώτα της καμπίνας.  Ύπνο τώρα γιατί η ημέρα είναι μεγάλη για μένα που άρχισα στις 2:00 το πρωί ώρα Ελλάδος συν 7 ώρες που είναι η αλλαγή της τοπικής ώρας (Αθήνα-Βοστώνη).
Αριστερά και μπροστά 3-4 πιτσιρίκια γκρινιάζουν συνέχεια οπότε ούτε ύπνος ούτε ξύπνιος.  Βάζω τα ακουστικά στα αυτιά και προσπαθώ να δω ένα κινηματογραφικό έργο.  Το διαπεραστικό κλάμα των μικρών και η «κινηματογραφική χαζομάρα» με φέρνουν σε απόγνωση.

Βγάζω το κινητό τηλέφωνο και μελετώ τις φωτογραφίες από το γάμο του Γιώργου και της Σοφίας αλλά και από διάφορες τοποθεσίες και μέρη που επισκέφτηκα σε αυτό το ταξίδι.  Σβήνω αρκετές που δεν έχουν βγει καλά.
Μετά αρχίζω και σβήνω και άλλες φωτογραφίες από διάφορες εκδηλώσεις και την εργασία μου.  Όλες-όλες είναι κοντά 7 χιλιάδες και περνάει αρκετή ώρα έτσι.

Έκλεισα τα μάτια αλλά η ώρα δεν λέει να περάσει οπότε κόβω βόλτες στο διάδρομο.  Διαπιστώνω ότι όλα τα καθίσματα είναι πιασμένα.  Συλλογιέμαι ότι αυτοί οι τουρίστες είναι μεγάλο κέρδος για την Ελλάδα και πρέπει να προσέχουμε και να μην εκτίθεται η Ελλάδα από ανεγκέφαλους με εγκλήματα εναντίον τουριστών, κλεψιές, υπεραυξημένες τιμές και βουνά από σκουπίδια και ακαθαρσίες!
Οι στατιστικές λένε ότι ο τουρισμός είναι τουλάχιστον 12%-15% του ετήσιου πλούτου της Ελλάδας!  Και πρέπει όλοι, κυβερνώντες και πολίτες να αναλάβουν τις ευθύνες τους.  Χεριάζετε επαγγελματισμός στα πάντα στην Ελλάδα.

Αυτά σκέπτομαι και περνάει η ώρα.  Τα πιτσιρίκια σταμάτησαν το κλάμα οπότε κάθισα και έκλεισα κι εγώ τα μάτια μου.  Ξυπνώ πάλι από το «ουρλιαχτό» ενός μικρού οπότε το πήρα απόφαση, ύπνος τέλος.
Δίπλα μου κάθετε μία Ελληνο-Αμερικάνίδα από την κεντρική Καλιφόρνια.  Πιάσαμε κουβέντα για τις διακοπές μας στην Ελλάδα.  Μου είπε ότι η καταγωγή της είναι από τη Σπάρτη και ότι έχει πάει πολλές φορές στην Ελλάδα.

Το αεροσκάφος αφού έκλεισε το μάτι στο Βόρειο Πόλο τώρα «κατεβαίνει» ανατολικά του Καναδά.  Ο χάρτης στην οθόνη μου δείχνει το σημείο που βυθίστηκε ο Τιτανικός, λίγο πιο πέρα άλλο ναυάγιο. Κι άλλο ναυάγιο.

Απομένουν δύο ώρες για την Φιλαδέλφεια όταν βλέπω την που κάθετε με έναν ηλικιωμένο κύριο στα δύο δεξιά καθίσματα, μας χωρίζει ο διάδρομος, να είναι αναστατωμένη και τον κύριο να γέρνει το κεφάλι του μπροστά παρ’ ότι είναι δεμένος με την ζώνη του αεροσκάφους.

Η κυρία κάνει αέρα και του δίνει μία σακούλα να φυσήξει μέσα.  Ο άνθρωπος έχει τις αισθήσεις του αλλά το βλέμμα του είναι απλανές.  Σηκώθηκα πάνω και την ρώτησα εάν θέλει βοήθεια.  «Ναι» απάντησε.  Είχα ένα μπουκάλι νερό από νωρίτερά και της το έδωσα να του βρέξει το πρόσωπο.  Δεν αντέδρασε αλλά τα μάτια τα «έπαιζε».  Ο περισσότερος κόσμος κοιμόταν.  Είπα στην κυρία να καλέσουμε βοήθεια και πάτησα το κουμπί να έρθει η αεροσυνοδός.  Πράγματι ήρθε σε ένα λεπτό.  Άναψαν τα φώτα της καμπίνας και από τα μεγάφωνα έκανε έκλυση ο πιλότος για ιατρική βοήθεια.  Σε λίγα λεπτά έφτασαν εκεί δύο ιατροί επιβάτες του αεροσκάφους.  Του πήραν την πίεση, τους παλμού, κοίταξαν το ζάχαρο και γνωμάτευσαν ότι του είχε πάθει καρδιακή προσβολή!.   Κάθισαν οι άνθρωποι εκεί δίπλα και τις αεροσυνοδούς προσέφεραν βοήθεια. 

Ένας από τους ιατρούς υπέδειξε να μεταφερθεί ο κύριος μπροστά και να ξαπλώσει.  Πράγμα που έγινε.  Από εκεί και μετά δεν είδα τι έγινε.  Όταν όμως προσγειώθηκε το αεροσκάφος στην Φιλαδέλφεια μας κράτησαν μέσα στο σκάφος μέχρι που ΄άνθρωποι των Πρώτων Βοηθών ήρθαν και με το φορείο πήραν τον κύριο.  Εύχομαι όλα να πήγαν καλά.  Τόσες και τόσες φορές σε αεροπλάνο πρώτη φορά έτυχε να είμαι παρόν σε τέτοιο περιστατικό.

Βγαίνουμε από το αεροσκάφος και αφού περπατήσαμε πολύ μακριά μέσα στο αεροδρόμιο περάσαμε από έλεγχο διαβατηρίων και τελικά βρεθήκαμε στις αποσκευές όπου πήρα τη βαλίτσα μου και με τις χειραποσκευές τις έβαλα σε ένα καρότσι που κόστισε $5 και μετά βαστάτε ποδαράκια μου στην πύλη C19. 
Περνάμε πάλι από εξονυχιστικό έλεγχο και «σαρωτή» περιττό να σας πω ότι οι ουρές ήταν πολύ μεγάλες.

Βάζω τη βαλίτσα στην American Airline για Βοστώνη και όταν φτάνω στην πύλη με πληροφορούν ότι η πτήση ματαιώθηκε!  Μού λένε όμως ότι «μερίμνησαν για μένα».  Παράθεμά τους.  Και ότι μου έκλεισαν θέση να πάω στο αεροδρόμιο Laguardia της Νέας Υόρκη και από εκεί στη Βοστώνη.
Έτσι, παίρνω τα πράγματά μου και πάω στην πύλη Α14.  Μεγάλη απόσταση μέσα σε πολύ κόσμο.  Τελικά έφτασα εκεί 2 λεπτά μετά αφ’ ότου είχε κλείσει η έξοδος προς το αεροσκάφος!

Προσπάθησα να ελέγξω τα νεύρα μου και πήγα στις πληροφορίες της American Airline.  Με ήρεμο αφού έδειξα τα εισιτήρια με τρόπο είπα στην κυριά «Σας παρακαλώ, μη με ταλαιπωρείτε άλλο.  Στείλτε με σπίτι μου».
Η κυρία μου έδωσε ένα εισιτήριο stand by για Βοστώνη, Gate C9.  Πάλι πίσω στο Terminal C.  Φτάνω 3 λεπτά πριν αρχίσει η επιβίβαση.  Μπαίνουν οι επιβάτες μέσα και μείναμε έξω καμιά δεκαπενταριά.  Άρχισαν από τα μεγάφωνα να φωνάζουν τα ονόματα που είναι stand by.  Μετά από 7 ονόματα φωνάζουν το όνομά μου.  Μου φάνηκε ότι η κυρία που έκανε την ανακοίνωση είχε την καλύτερη φωνή στο κόσμο!
Έτσι, μπήκα στο αεροσκάφος και πήρα τηλέφωνο τη σύζυγό να έρθει σε μία ώρα να με πάρει στο Logan Airport, Boston. 
Το αεροσκάφος ήταν γεμάτο.  Κάπου 150 άτομα.  Κάθισα βαθιά στο κάθισμα μου και ανάσανα με ανακούφιση.

Μόλις κατέβηκα όμως και πήγα να παραλάβω τη βαλίτσα, η καδένα γύριζε, γύριζε και η βαλίτσα πουθενά.  Πάω με την απόδειξη της αεροπορικής εταιρείας που πήρα στην Αθήνα και καταθέτω στο γραφείο που είναι για αυτή τη δουλειά «Απώλεια Αποσκευών».
Τελικά… η βαλίτσα ήρθε σπίτι μετά από 5 ημέρες!  Τέλος καλό, όλα καλά.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου