Ανάλυση: Επικύρωση κοινοτικών εκλογών

Του Θεοδώρου Καλμούκου

Ο μεγαλοπρεπής ναός της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος στο Λόουελ Μασαχουσέτης. Φωτογραφία: Εθνικός Κήρυκας-Θεόδωρος Καλμούκος.

Πρόσφατα και συγκεκριμένα στις 26 Νοεμβρίου 2017 ασχοληθήκαμε με τις εκλογές για τα κοινοτικά συμβούλια και την έσχατη μορφή αδιαφορίας και απάθειας που επικρατεί μέχρι σημείου ακηδίας.

Μιλούμε πλέον για ολοσχερή πτώση αφού ακόμα και σε άλλοτε σφριγηλές κοινότητες δεν γίνονται πλέον εκλογές, αλλά μπαίνουν οι ίδιοι και οι ίδιοι και μάλιστα με τα παρακάλια δια βοής και διά ανάθεσης. Ο τραγέλαφος είναι πως ούτε κι έτσι συμπληρώνονται οι κενές θέσεις. Είμαι σε θέση να γνωρίζω πως σε συγκεκριμένη κοινότητα της Νέας Αγγλίας έχουν κενωθεί πέντε θέσεις και δήλωσαν συμμετοχή τέσσερις ενορίτες κι αυτοί με τα θερμοπαρακάλια του ιερέα.

Η ανάλυση είναι απλή, απόκαναν οι άνθρωποι, απομακρύνονται και αδιαφορούν λόγω ακριβώς της απαράδεκτης συμπεριφοράς των επαγγελματιών του εκκλησιαστικού μας βίου, οι οποίοι πορίζονται, δηλαδή ζουν από την Εκκλησία, από τις δωρεές και τις συνδρομές των πιστών. Οι φωνές και οι απειλές που ακούγονται και επισύρονται από τις Μητροπόλεις με επιστολές και τηλεφωνήματα ότι όσες κοινότητες δεν ακουμπούν μέχρι το τελευταίο δολάριο δεν θα αναγνωρίζονται οι εκλογές του κοινοτικού συμβουλίου τους, δεν θα χορηγούνται πιστοποιητικά γάμου ή θα ανακαλούνται οι ιερείς από τις κοινότητες είναι σίγουρα για γέλια και για κλάματα μαζί.

Το έχω γράψει κι άλλες φορές στο παρελθόν και το επαναλαμβάνω και τώρα πως τι κι αν δεν αναγνωρίσει η τοπική Μητρόπολη τις εκλογές του συμβουλίου; Μήπως στο τέλος του μήνα αυτό το μη αναγνωρισμένο και μη ορκισμένο συμβούλιο δεν θα υπογράψει την επιταγή του μισθού του παπά; Μήπως αυτό το συμβούλιο δεν θα υπογράψει την επιταγή της συνεισφοράς ή «φορολογίας» αν προτιμάτε προς την Αρχιεπισκοπή για να πάρουν τον μισθό τους όλοι αυτοί οι δεσπότες, οι αρχιμανδρίτες και οι λοιποί επαγγελματίες της Εκκλησίας οι οποίοι ουσιαστικά είναι «υπάλληλοι» των μελών των κοινοτήτων, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους;

Και κάτι άλλο ακόμα, ας τολμήσει έστω ένας Μητροπολίτης να πραγματοποιήσει την απειλή και να ανακαλέσει τους παπάδες από τις κοινότητες που δεν πληρώνουν όσα τους έχουν οριστεί, κι ας αναλάβει να πληρώνει ο ίδιος τον μισθό και τα ευεργετήματα της ιατρικής ασφάλισής τους, της σύνταξής τους και το σόσιαλ σεκιούριτι τους (social security) για να δει τη γλύκα.

Ας το πω άλλη μια φορά πως ευτυχώς που είναι κι αυτά τα θρυλικά ελληνικά φεστιβάλ με τα σουβλιστά γουρουνάκια, κατσικάκια, σουβλάκια και τα λοιπά σφάγια, τις σπανακόπιτες και τους μυθικούς πια λουκουμάδες και συμπληρώνουν οι κοινότητες τη συνδρομή τους προς την Αρχιεπισκοπή και τη συντήρηση όλων, κακά τα ψέματα. Ετσι έχει στηθεί το σύστημα εξ’ ονόματος του Χριστού (φοβερό!), σταράτες κουβέντες.

Η νέα γενιά όμως έχει καταλάβει τι γίνεται και ούτε καν συμμετέχει. Τα παιδιά μας σήμερα έχουν φτάσει στο άλλο επίπεδο και δεν θα δέχονται να ασχολούνται με νοοτροπίες του μεσαίωνα, ούτε με τους «μύθους» περί διακονιών. Φτάσαμε σήμερα σε τέτοιο σημείο γελοιότητας που στήνονται διακονίες μπυροποσίας και οινοποσίας. Για όνομα του Θεού!

Μέχρι τώρα οι φιλότιμοι και πιστοί άνθρωποι των κοινοτήτων μας, συντηρούν όλους τους κληρικούς και τα πάντα: την Αρχιεπισκοπή, τις Μητροπόλεις, τις κατοικίες των Μητροπολιτών με όλα πληρωμένα, τα πολυτελή αυτοκίνητά τους, τα ξενοδοχεία τους, τις μετακινήσεις τους, τη Θεολογική Σχολή, τις Κατασκηνώσεις, μα όλα, αλλά βλέπω ότι αλλάζει το σκηνικό άρδην.

Η Ομογένεια αρχίζει και στερεύει εφιαλτικά. Ο αριθμός των εκκλησιαζομένων έχει μειωθεί στο ελάχιστο. Οι κοινότητές μας δείχνουν ήδη σημάδια ερήμωσης λες και μπαίνει κάποιος σε ναούς της Κωνσταντινούπολης όπου επικρατεί το βδέλυγμα της ερημώσεως και οι Αρμένιοι καντηλανάφτες χτυπούν τις καμπάνες για να νομίζουν οι Τούρκοι ότι λειτουργεί ο ναός. Επί τέλους εκεί είναι άλλες οι συνθήκες, η συρρίκνωση εφιαλτική, βρισκόμαστε μικρόν πριν από το ιστορικό μας τέλος και θαύματα νεκρανάστασης δεν γίνονται πια.

Αλλά εδώ στη μεγάλη, την ελεύθερη και καθ’ όλα προσφερόμενη Αμερική πώς γίνεται και χανόμαστε; Οι κληρικοί κάθε βαθμού έχουν τεράστιες ευθύνες. Υπάρχουν ευτυχώς και μερικοί για τους οποίους αξίζει κάθε τιμή και σεβασμός. Μπορεί να είναι λίγοι, αλλά υπάρχουν.

Και κάτι άλλο ακόμα, καιρός να σταματήσει και η γραφικότητα της ορκωμοσίας των κοινοτικών συμβουλίων και της Φιλοπτώχου. Κατ’ αρχήν, να θυμίσω ότι η ορκωμοσία γενικώς αντίκειται στο ήθος και το πολίτευμα των Χριστιανών. Τι θα πει δηλαδή, ορκίζονται για τα αυτονόητα ότι θα υπηρετήσουν την τοπική τους εκκλησία; Νομίζω ότι είναι ανάγκη για αλλαγή νοοτροπίας οσονούπω.

Πηγή: ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΗΡΥΞ