Το δράμα της Ελλάδος, ο Αλέξης και η δόση, ο Γιάννης με το ν του, ο Λαφαζάνης και το καπετανάτο και μη χειρότερα

Του Θεόδωρου Καλμούκου

Το δράμα της Ελλάδος με την πιθανή δόση, την πιθανή χρεοκοπία, την πιθανή πτώση, την πιθανή έξοδο από το ευρώ, αλλά την πραγματική φτώχεια και κατάντια συνεχίζεται ακάθεκτα, Αδέλφια μου Ελληνες, και φως ακόμα δεν φαίνεται να αχνοφέγγει τουλάχιστον μέχρι τη στιγμή που γράφεται το παρόν σχόλιο, διότι από τη μια μεριά η γενέτειρα είναι δεμένη χειροπόδαρα και από την άλλη οι Συριζαίοι της εξουσίας φαίνεται να σχοινοβατούν ανάμεσα στο πραγματικό και το φαντασιώδες.
Ο Αλέξης μπορεί να έχει, όπως άλλωστε φαίνεται, σοβαρές και συνετές προθέσεις, αλλά τον μπουρδουκλώνουν τα πολλά και ισχυρά ριζώματα και παραφυάδες που θέλουν σώνει και καλά να δημιουργούν εντυπώσεις. Δεν λέγει κανείς να μην γίνουν διαπραγματεύσεις και μάλιστα δυναμικές για να πάρει η Ελλάδα τη δόση της και να συνεχίσει να αναπνέει αφού η ολίγιστη κομματοκρατία σαράντα ολόκληρων χρόνων την καθήλωσε κυριολεκτικά στην Εντατική και σήμερα διαπομπευόμενη σε ολόκληρη την υφήλιο αγκομαχεί και ψυχορραγεί, αλλά το θέμα είναι πώς και με ποια μέτρα και αναλογίες θα γίνει η ενέσιμη χρηματοδότηση; Το δε εξοργιστικό είναι, όπως το έχω σημειώσει πολλές φορές, ότι οι ολετήρες της Ελλάδας, δηλαδή εκείνοι που με τις πολιτικές της ήσσονος προσπάθειας, της πελατειακής κουλτούρας, της ανύψωσης νανικών αναστημάτων σε υψηλά αξιώματα και λειτουργήματα, εμφανίζονται σήμερα ως σωτήρες της.
Εμφανίστηκε ο Αλέξης από το πουθενά σχεδόν, βασικά από το 4% εκτινάχθηκε στο 27% στα γρήγορα και πεταχτά και βρέθηκε τιμονιέρης στο σκάφος της Ελλάδος, χωρίς όμως να υπολογίσει καλά τους μούτσους και τους λοστρόμους οι οποίοι τραβούν τα σχοινιά στις αποτυχημένες ιδεοληψίες και ιδεολογίες του Σοβιέτ μακαρία τη λήξει γενομένου.
Δεν έχω βέβαια καμία διάθεση ούτε πρόθεση να υπερασπιστώ τους τοκογλύφους της παγκόσμιας σκηνής και κομπανίας, πλην όμως οφείλουμε να παραδεχτούμε αντικειμενικά ότι κι αυτοί τη δουλειά τους κάνουν, όπως άλλωστε όλοι οι τοκογλύφοι που πίνουν το αίμα εκείνων που τους χτυπούν την πόρτα για να πάρουν δανεικά για να ζήσουν. Το μεγαλύτερο μερδικό της ευθύνης το φέρουν οι διαχρονικοί εξουσιαστές της Ελλάδας, οι οποίοι είχαν στήσει χορό με δανεικά λες και τα δανεικά δεν έπρεπε κάποτε να επιστραφούν. Και ιδού τώρα, ο διασυρμός με τον Γιάνη με ένα ν λες και τα δύο θα του αφαιρούσαν αίγλη από την κορμοστασιά του, ο Λαφαζάνης με το δικό του καπετανάτο, κι ο Αλέξης στη μέση να μη ξέρει από πού να τραβήξει, συνιστούν σκηνογραφίες γραφικότητας και δραματουργίας. Τον Αλέξη τον παραμονεύει δε διαρκώς κι ο Καλαματιανός, ο οποίος αγωνίζεται με νύχια και με δόντια να δικαιωθεί γαντζωμένος στην καρέκλα της Νέας Δημοπρασίας. Κι από την άλλη ο Προκόπης ο οποίος όταν ήταν υπουργός διόρισε στρατιές ολόκληρες αργόσχολων απλώς προεδρεύει. Οχι τίποτε, αλλά χάσαμε και τον Κάρολο, ο οποίος εφησυχάζει πια σκεπτόμενος το Βορειοηπειρωτικό θέμα που το ισοπέδωσε με την έγκριση του Ανδρέα, του οποίου το ΠΑΣΟΚ κατάντησε τελείως ΧΑΣΟΚ κι έμεινε εκτός Βουλής. Ολα εδώ πληρώνονται τελικά που λέγει κι ο σοφός λαός μας.
Ευτυχώς που βγήκε και μια φωνή από τη Γερμανία του προέδρου Γιοάχιμ Γκάουκ και ομολόγησε πως «οι Ελληνες έχουν δίκιο για τις αποζημιώσεις – Να βρούμε τρόπο να τις καταβάλουμε», κι αμέσως η Χιτλερίδα έχασε το χρώμα της. Οι άνθρωποι έχουν στιγμές ειλικρίνειας με τον εαυτό τους. Φαίνεται πως ένας από αυτούς είναι και ο Γκάουκ. Λέτε
;
Πηγή: Εθνικός Κήρυξ