Ανάγκη δομικής αλλαγής

Του Θεοδώρου Καλμούκου

Φωτογραφία: «Ε.Κ.»/Κώστας Μπέη

Ανάλυση

Είναι κοινή συνείδηση πλέον στην πλήθουσα Εκκλησίας της Αμερικής πως το σημερινό σύστημα δομής και οργάνωσης της Αρχιεπισκοπής με Μητροπόλεις και Μητροπολίτες απέτυχε παταγωδώς εν τη πράξει, κι αυτό αποδείχθηκε τόσο εναργώς με το κατάντημα της κατ’ άμφω πτώχευσής της επί Αρχιεπισκοπίας Δημητρίου. Κι εδώ που τα λέμε την πρώτη και κύρια ευθύνη την φέρει ο Δημήτριος ως ο «Πρώτος» και ο κατ’ εξοχήν Ποιμενάρχης της Αρχιεπισκοπής, ωστόσο η ευθύνη των Μητροπολιτών δεν είναι μικρότερη, άσχετα αν προσπαθούν να ξεφύγουν τώρα από τις ευθύνες και επισύρουν «αρές» επί της κεφαλής Δημητρίου ισχυριζόμενοι ότι δεν ήξεραν. Γιατί να μη ξέρουν, τι είδους Συνοδικοί ήταν; Τι είδους συνδιοικητές;

Με την Μητροπολιτοποίηση δυστυχώς έγινε ουσιαστικά σκορποχώρι η Αρχιεπισκοπή, με εννέα μικρές Αρχιεπισκοπές και με ισάριθμους «μικρούς Αρχιεπισκόπους» που συνέβαλλαν στο να γονατίσει κυριολεκτικά η Εκκλησία.  Από τη μια η ολοκληρωτική διοικητική ανικανότητα και αναποφασιστικότητα του Δημητρίου, από την άλλη η αδιαφορία τους μέχρι σημείου ακηδίας -ίσως να υπήρξαν ελάχιστες συνεσταλμένες διαμαρτυρίες- επήλθε το ολικό ναυάγιο. Ιδού η κληρονομιά: Τα κτίρια των γραφείων της Αρχιεπισκοπής είναι υποθηκευμένα για λήψη τραπεζικού δανείου, ο ναός του Αγίου Νικολάου σε κατάσταση «γιαπιού», η Θεολογική Σχολή επί της επιθανάτιας κλίνης, σε σημείο μάλιστα που κινδύνευσε να χάσει την ακαδημαϊκή της αναγνώριση -εύχομαι ο Ελπιδοφόρος να καταφέρει να μην χαθεί- ενώ το κατάντημα σήμερα να έχουν αμφότερα τα Σχολεία, Ελληνικό Κολέγιο και Θεολογική Σχολή μόλις 126 φοιτητές με το ενδεχόμενο να φθάσουν τους 130 είναι εφιαλτικό.

Οπως φαίνεται οι καθηγητές, υποκαθηγητές, γραμματείς και τομεάρχες θα είναι πιο πολλοί σε αριθμό από τους φοιτητές. Από απόψεως οικονομικής άστα να πάνε. Κι όμως εκείνοι που είναι συνυπεύθυνοι για το τραγικό κατάντημα της Σχολής έχουν το θράσος και εξακολουθούν να θέλουν να συνεχίσουν να επηρεάζουν καθοριστικά τη πορεία της, αντί να είχαν παραιτηθεί ομαδικώς για να διευκολύνουν και τον καινούργιο Αρχιεπίσκοπο Ελπιδοφόρο, ο οποίος έχει βρεθεί ο άνθρωπος μέσα σ’ ένα γενικό χάος. Θα επαναλάβω για άλλη μία φορά εκείνο το οποίο μου υπενθυμίζει συχνά σεβαστό και αγαπητό μου πρόσωπο, «από πού να αρχίσει ο Ελπιδοφόρος, από πού;».

Παρόλο ότι το έχω αναφέρει πάλιν και πολλάκις στο παρελθόν, το επαναλαμβάνω για μία ακόμα φορά πως το σημερινό δομικό σύστημα διοίκησης της Αρχιεπισκοπής με τις Μητροπόλεις είναι ατελέσφορο, για να μην πω επικίνδυνο, γιατί φτάσαμε στο σημείο ένιοι Μητροπολίτες να απειλούν οι ίδιοι την ενότητα της Αρχιεπισκοπής τραβώντας ο ένας από εδώ και ο άλλος από εκεί, συμπεριφερόμενοι ως πλήρως αυτόνομοι και αυτοδιοίκητοι, πράγμα που δεν είναι. Απλώς είναι ένα μείγμα βοηθών Επισκόπων και Τιτουλαρίων Μητροπολιτών. Ο μόνος κυρίαρχος είναι ο Αρχιεπίσκοπος, διότι η Αρχιεπισκοπή Αμερικής είναι μία, ενιαία και αδιαίρετη Εκκλησιαστική Επαρχία του Οικουμενικού Θρόνου με έναν Ποιμενάρχη, τον Αρχιεπίσκοπο, Εξαρχο του Οικουμενικού Πατριάρχη.

Συντηρούμε σήμερα ένα περίεργο εκκλησιολογικό έκτρωμα το εξής: Από τη Δευτέρα μέχρι το Σάββατο οι Μητροπολίτες μνημονεύονται ως ποιμενάρχες. Οταν όμως συμβεί κάποια Κυριακή ή γιορτή να ιερουργήσει ο Αρχιεπίσκοπος σε ενορία κάποιας Μητρόπολης μνημονεύεται ως Ποιμενάρχης που είναι και το σωστό και ο Μητροπολίτης απλώς ως ιεράρχης. Μόνον ο Αρχιεπίσκοπος φορεί την αρχιερατική μίτρα και φέρει την ποιμαντορική ράβδο επειδή ακριβώς αυτός είναι ο κατ’ εξοχήν Ποιμενάρχης, ο Πρώτος, ή ο κυρίαρχος Επίσκοπος απάσης της Αρχιεπισκοπής αν προτιμάτε. Οι πιστοί ανά την Αμερική διερωτώνται και απορούν γιατί δεν μνημονεύεται ο Αρχιεπίσκοπος Ελπιδοφόρος στις ενορίες τους, παρά μόνο στην Αμεση Αρχιεπισκοπική Περιφέρεια. Παρουσία του Αρχιεπισκόπου μόνο αυτός πρέπει να φέρει την αρχιερατική ράβδο ή κοινώς μαγκούρα και ουδείς άλλος. Με ιδιαίτερη προσοχή επισήμανα πως όταν ο Αρχιεπίσκοπος επισκέφθηκε τις Μητροπόλεις Ατλάντας και Αγίου Φραγκίσκου, οι Μητροπολίτες Αλέξιος και Γεράσιμος εφαρμόζοντες την ορθή τάξη της Εκκλησίας δεν κρατούσαν την μαγκούρα, σε αντίθεση με τον Ναθαναήλ του Σικάγου, ο οποίος δεν την αποχωριζόταν. Αυτός μάλιστα μπήκε και σε ξένα χωράφια της Αυτοκέφαλης Εκκλησίας της Κύπρου απαντώντας, κακώς, σε θέμα που είχε θίξει ο Μητροπολίτης Μόρφου Νεόφυτος. Βλέπεις λύσαμε όλα τα δικά μας προβλήματα και σπεύσαμε να σχολιάσουμε της Εκκλησίας της Κύπρου. Από την άλλη ο Ντιτρόιτ επικαλέσθηκε ασθένεια -ελέχθη ότι αντιμετώπισε κοιλιακά προβλήματα- και δεν εμφανίσθηκε καν στην ενθρόνιση του Αρχιεπισκόπου Ελπιδοφόρου τον Ιούνιο.

Ο δε άλλος στη Βοστώνη είχε τρία χρόνια να συγκαλέσει τοπική Κληρικολαϊκή Συνέλευση και να δώσει οικονομικό απολογισμό όπως πολλές φορές έχω επισημάνει μέχρι τώρα, αλλά ανακοίνωσε πρόσφατα ότι θα κάνει φέτος στις αρχές του Οκτώβρη. Ο Δημήτριος βέβαια δεν τολμούσε να του πει τίποτε διότι ο Μεθόδιος τον στήριζε απροκάλυπτα σε όλα, ενώ τον περασμένο Ιούνιο και ενώ είχε εκλεγεί νέος Αρχιεπίσκοπος, κάλεσε τον Δημήτριο στο ετήσιο δείπνο των κοινοτήτων και εκθείαζε την εικοσαετή «ευδόκιμη» ποιμαντορία του με χειροκροτήματα και λοιπά τραγελαφικά που μόνο θυμηδία προκάλεσαν σε νουνεχείς ανθρώπους, οι οποίοι γνωρίζουν το έρεβος τους χάους που κατέλειπε πίσω του ο Δημήτριος και οι συνεργοί του. Μιλούμε δηλαδή για τακτικές Ιακωβίσκων κληρονομιά από το παρελθόν που βασάνισαν και διέλυσαν κοινότητες και ιδρύματα.

Είναι στην απόλυτη ευχέρεια και δικαιοδοσία του Πατριάρχη Βαρθολομαίου να ανασυγκροτήσει τη δομή της Αρχιεπισκοπής Αμερικής με την κατάργηση των Μητροπόλεων και συγχώνευση μερικών εξ’ αυτών, διότι εδώ που τα λέμε πέρα από τα προβλήματα που παρέχουν, κοστίζουν πολλά χρήματα στον λαό του Θεού. Ετσι θα διευκολυνθεί και το έργο του νέου Αρχιεπισκόπου χωρίς υποσκάψεις και τροχοπέδη από εκείνους οι οποίοι είναι συνυπεύθυνοι για την πτώχευση της Εκκλησίας μας στην Αμερική.

ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΗΡΥΞ