Δευτέρα, 27 Νοεμβρίου, 2023
«Οι γονείς μου ήταν ερασιτέχνες ηθοποιοί και από την κοιλιά της μάνας μου άκουγα τα λόγια των ρόλων που ερμήνευε. Άλλοτε δραματικούς, άλλοτε κωμικούς, όμως πάντοτε με την ίδια αγάπη, όπως αυτή που μεγάλωσε εμένα και τον αδερφό μου Κώστα. Θυμάμαι, απέναντι από το αρχαίο στάδιο της Ολυμπίας είχαμε ένα κτήμα με φυσικό σύνορο τον Αλφειό ποταμό, εκεί τα καλοκαίρια παραθερίζαμε και πριν ακόμη πάω στο σχολείο, άκουγα καλλιτέχνες όπως την Άννα Συνοδινού, τον Θάνο Κοτσόπουλο και άλλους να ερμηνεύουν τους ρόλους τους. Μπορεί να μην καταλάβαινα τι έλεγαν, όμως ένιωθα έντονα πως αυτά που έβλεπα και άκουγα, μου άρεσαν πολύ και όπως αποδείχθηκε ήταν τα ερεθίσματα που καθόρισαν την πορεία μου».
Με αυτά τα λόγια ξεκίνησε τη συζήτησή μας ο πηγαίος, αυθόρμητος και πάντα δημιουργικός Γιάννης Τζουανόπουλος.
Ένας άνθρωπος ορόσημο για την Ηλεία και τον απόδημο ελληνισμό όλης της γης με το αστέρι του να ξεκινά από τα Μακρίσια Ολυμπίας και να λάμπει σε ολόκληρο τον κόσμο, χωρίς ο ίδιος να ξεχνά τον τόπο του. Ήταν αυτός που το 2007 με αφορμή τις πυρκαγιές έγραψε «το τραγούδι της φωτιάς» σε μουσική του Μ. Καραντίνη, το οποίο πρωτοακούστηκε στον Πύργο, ταξιδεύοντας στη συνέχεια στην Καλαμάτα και την Θεσσαλονίκη. Ήταν αυτός που υλοποίησε τρεις μεγάλες συναυλίες στο Ηρώδειο και αυτός που έκανε πολιτιστικό προορισμό την Ηλεία.
Για το σπουδαίο έργο του και την τεράστια προσφορά του πριν από δύο χρόνια, βραβεύτηκε από το Σωματείο Ελλήνων ηθοποιών σε εκδήλωση στο Εθνικό Θέατρο στη σκηνή «Κοτοπούλη» ανάμεσα στις προσωπικότητες που τίμησαν την Ελλάδα στο εξωτερικό, ανάμεσα στους Μ Θεοδωράκη, Μ. Χατζηδάκι, Ν. Μούσχουρη, Κ. Γαβρά, Σπ. Φωκά κ.ά.
Εμείς τον συναντήσαμε στην Κρέστενα και μαζί μας θυμήθηκε στιγμές που σημάδεψαν τη ζωή του και την καλλιτεχνική του πορεία. Μια ζωή γεμάτη φως, συναισθήματα και δράση, όπως είναι και η προσωπικότητα του Γιάννη Τζουανόπουλου. Τον ευχαριστούμε πολύ για την τιμή και για όσα δέχτηκε να μοιραστεί με τους αναγνώστες μας, καθώς και για το φωτογραφικό υλικό από το αρχείο του.
Κύριε Τζουανόπουλε ποια ήταν η πρώτη φορά που ανεβήκατε στο σανίδι ;
Δεν πήγαινα ακόμη σχολείο και στα Μακρίσια είχε έρθει ο θίασος της Γοργούς Χρέλια με το έργο «Γενοβέφα». Ήθελαν ένα παιδάκι για να υποδυθεί το γιο της και με πρότειναν. Δεν είχαμε κάνει πρόβα και ούτε ήξερα τα λόγια, το μόνο που μου είπε πριν ανεβούμε στη σκηνή ήταν «θα σε έχω αγκαλιά και θα σου ψιθυρίζω τα λόγια και εσύ θα τα λες». Μετά από αυτό, κατάλαβα ότι μου άρεσε πολύ, άλλωστε όλοι το έλεγαν ότι θα γίνω ηθοποιός, παρά τις αντιρρήσεις του πατέρα μου γιατί σε όλα τα καλλιτεχνικά πρώτος έπαιρνα μέρος.
Ένα παιδί από την επαρχία κατάφερε να διεισδύσει και να ενσωματωθεί με το χώρο της Τέχνης. Πώς ήταν όλο αυτό;
Το να βλέπεις τον εαυτό σου να γίνεται εξώφυλλο και να περπατάς στην Αθήνα και να βλέπεις τον κόσμο να σε αναγνωρίζει, ήταν συγκλονιστικό. Θυμάμαι να κοιτάζω στον καθρέφτη και να ψιθυρίζω στον εαυτό μου «συνέχισε να δουλεύεις και άσε τη δημοσιότητα». Σήμερα μετά από τόσα χρόνια δηλώνω «εργάτης της Τέχνης», ο οποίος καθημερινά πασχίζει για το καλύτερο και πάντα έχω το ίδιο άγχος όπως την πρώτη φορά!
Αρχές της δεκαετίας του 1980 και παίζετε στην Επίδαυρο. Τι θυμάστε ;
Ήταν η πρώτη επαγγελματική μου δουλειά «Ο Ιππόλυτος» του Ευριπίδη σε σκηνοθεσία Σπύρου Ευαγγελάτου με τη Μαίρη Αρώνη και τον Νικήτα Τσακίρογλου. Ήταν συγκλονιστική εμπειρία, θυμάμαι είχαν έρθει να με δουν μια συμμαθήτριά μου και ένας αστυνομικός από τα Μακρίσια. Η οικογένειά μου ήταν στο εξωτερικό.
Ριζικά μπορώ να πω γιατί μου δόθηκε η ευκαιρία να γράφω ο ίδιος τους στίχους που απήγγειλα, μέχρι που και ο ίδιος ο σκηνοθέτης τότε προσάρμοσε το ρόλο στα μέτρα μου, γιατί η αρχική σκέψη ήταν να υποδύομαι άλλο χαρακτήρα. Έτσι έμπαινα μέσω της τηλεόρασης σε όλα τα σπίτια και έγινα γνωστός στο ευρύ κοινό.
Πώς θα χαρακτηρίζατε τη γνωριμία σας με την Μαρινέλλα ;
Καρμική! Ήταν αυτή που με επέλεξε και ξεκίνησα τη στιχουργική μου πορεία. Θυμάμαι εκείνη την εποχή το σίριαλ έκανε τεράστια επιτυχία και είχαμε πάει στο «Zoom» που τραγουδούσε. Όταν βγήκε με είδε και επηρεασμένη από το ρόλο, μου είπε: «ποιητή μου, είσαι εδώ ;» και στη συνέχεια με ρώτησε ποιος μου γράφει τους στίχους στο σίριαλ. Όταν της απάντησα ότι τα γράφω εγώ, ζήτησε να της πάω τραγούδια μου. Την άλλη μέρα πήγα στο Κολωνάκι στο σπίτι του Αλέξη Παπαδημητρίου. Είχα διαλέξει κάποιους στίχους και ήμουν σε δίλημμα για το «Η Ελλάδα φάλτσα ζει», διότι είχε πολιτικό χαρακτήρα, ώσπου τελικά επέλεξε να τραγουδήσει αυτό που είχα απορρίψει σε μουσική του Παπαδημητρίου. Στη συνέχεια συνεργαστήκαμε και στο δίσκο της «Συνάντηση» με τον Κώστα Χατζή. Αφού είχε τραγουδήσει στίχους μου η Μαρινέλλα, αυτό μου έδωσε ώθηση στο χώρο και ακολούθησε η συνεργασία με τον Αντ. Καλογιάννη και «τα περιπολικά», στη συνέχεια ο Θ. Αδαμαντίδης, η Τζ. Βάνου, η Κ. Γκρέυ, η Δούκισσα, ο Τ. Βοσκόπουλος, η Ελ. Βιτάλη, ο Δάκης, ο Λ. Μυτιληναίος, ο Πασχάλης κ.ά.
Πώς είναι για ένα 15χρονο παιδί να το βραβεύει η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου ;
(Χαμογελάει)…Είναι ξεχωριστή εμπειρία να παίρνεις το πρώτο βραβείο από τα χέρια της. Τότε είχε ένα διαγωνισμό το περιοδικό ΝΤΟΜΙΝΟ με τίτλο «θέλεις να γίνεις στιχουργός;» και μετά από παρότρυνση συμμαθητών μου που ήξεραν ότι έγραφα, έστειλα στίχους. Στη συνέχεια ήρθε επιστολή που έγραφε ότι η Πρόεδρος της επιτροπής Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου ήθελε να με γνωρίσει. Οι γονείς μου δεν το γνώριζαν και με πρόσχημα να δω συγγενείς μου, ανέβηκα στην Αθήνα. Ήμουν 15 χρονών και θυμάμαι πήγα με μια ξαδέρφη μου στην οδό Αμοργού 1, εκεί έμενε. Πίστευα ότι θα έβλεπα ένα πλούσιο και διαφορετικό σπίτι, αλλά ήταν από τα πιο απλά που έχω δει, έχοντας μόνο τα απαραίτητα και καμία πολυτέλεια. Με ρώτησε που είναι ο πατέρας μου και όταν της είπα ότι δεν το ξέρει, της έκανε εντύπωση.
Λίγοι γνωρίζουν ότι έχετε συνεργαστεί με το Βασίλη Καρρά. Πώς ήταν ;
Απρόσμενη και εξαιρετική όπως εξαιρετικός είναι και ο ίδιος. Ήμουν με το θίασο σε περιοδεία στη Θεσσαλονίκη και αυτός στο ξεκίνημά του και τραγουδούσε μετά την Πόλυ Πάνου. Ένα βράδυ πήγαμε στο κέντρο και λόγω του «Μεθοριακού Σταθμού», με γνώρισε και μου ζήτησε να του γράψω στίχους. Το έκανα με χαρά αν και απροετοίμαστος γιατί εκείνη την εποχή έπαιζα, σκηνοθετούσα και έγραφα στίχους μόνο για θεατρικά έργα δικά μου και άλλων συναδέλφων.
Πώς ξεκίνησε η ιδέα να ασχοληθείτε με τον «Απόδημο Ελληνισμό»;
Οι γονείς μου ήταν μετανάστες κι εγώ ταξίδευα λόγω της δουλειάς και ερχόμουν σε επαφή με τους Έλληνες του εξωτερικού και τους συλλόγους που είχαν ιδρύσει εκεί δίνοντας τους βήμα σε διάφορες παραστάσεις, έτσι γεννήθηκε αυτή η τόσο σπουδαία σχέση η οποία μετρά 33 χρόνια με αμέτρητες ώρες στο ραδιόφωνο και με τραγούδια να αγγίζουν τις καρδιές. Είναι μία ζωντανή γραμμή με τους Έλληνες όλου του κόσμου με τεράστια απήχηση η οποία δεν ξεθωριάζει! Και αποκορύφωμά της είναι η ετήσια μουσική εκδήλωση στο εκκλησάκι του Άη Γιάννη Μακρισίων, στην οποία έχουν εμφανιστεί τα μεγαλύτερα ονόματα της μουσικής, του θεάτρου και των Εικαστικών, όπως οι Μυταράς, Φασιανός, Σταθόπουλος, Ντασέν, Κακογιάννης και πάνω απ’ όλους ο Μίκης Θεοδωράκης ο οποίος έχει χαρακτηρίσει το μέρος ως «τον τόπο που στέλνει μηνύματα πολιτισμού σε όλο τον κόσμο». Όπως και ο Μπιθικώτσης έχει πει «στα Μακρίσια έζησα και ζω βραδιές Ηρωδείου».
Τι θυμάστε από τη δικαστική περιπέτεια με την Αλίκη Βουγιουκλάκη ;
Με πάτε πολλά χρόνια πίσω, τότε η Αλίκη ήταν ήδη φτασμένη κι εγώ στο ξεκίνημα. Εμείς ανεβάζαμε την «Γκόλφω» και σε περιοδείες του εξωτερικού, είχαμε μεγαλύτερη απήχηση στο κοινό σε αντίθεση με το «Εκπαιδεύοντας τη Ρίτα» και το «Νυφικό κρεβάτι» που ανέβαζε αυτή. Με βάσει τα εισιτήρια είχαμε τεράστια επιτυχία γεγονός που δεν μπορούσε να το αντέξει, με αποτέλεσμα να υποτιμήσει τη δουλειά μας και μετά από παρότρυνση του Δημήτρη Παπαμιχαήλ, ζήτησε συγγνώμη. Η Αλίκη ήταν και παραμένει σταρ.
Ποιο ταξίδι σας ξεχωρίζετε ;
Το ταξίδι στη Μόσχα ήταν ιδιαίτερο. Άλλη νοοτροπία, άλλη κουλτούρα και ήταν συγκλονιστικό που περπάτησα στο δρόμο που έχει περπατήσει ο Τσέχωφ. Στη Μόσχα έχω ταξιδέψει δύο φορές την πρώτη για να με βραβεύσει ο σύλλογος των εκεί Ελλήνων για την προσφορά μου στον απόδημο ελληνισμό και η δεύτερη ήταν την 25η Μαρτίου που με βράβευσε η πρεσβεία.
Εκτός από σκληρή δουλειά και ταλέντο, θεωρείτε τον εαυτό σας τυχερό ;
Ναι γιατί συνεργάστηκα με αξιόλογα άτομα από το πρώτο θεατρικό μου έργο το «Μικρό πρίγκιπα» σε διασκευή του Δημήτρη Ιατρόπουλου. Ένα έργο που ξεπέρασε τις χίλιες παραστάσεις στην Ελλάδα, την Αυστραλία, την Αμερική, τον Καναδά και την Ευρώπη.
Ποιο στοιχείο του χαρακτήρα σας, σας βοήθησε ;
Είχα θάρρος και κατάφερα να προσεγγίσω σπουδαίους ανθρώπους, οι οποίοι έβλεπαν το πόσο δουλευταράς ήμουν και με τίμησαν με τη συνεργασία τους, όπως ο Μίνωας Αργυράκης, συνεργάτης του Μάνου Χατζηδάκι, τον οποίο μόνος προσέγγισα και ζήτησα να συνεργαστούμε στο ένα «Παιδί μετράει τα άστρα».
Η εποχή μας «γεννάει» καλλιτέχνες ;
Φυσικά ! Σκοπός είναι πώς θα το διαχειριστεί ο καθένας.
Αυτή την περίοδο τι κάνετε ;
Ετοιμάζουμε το δίσκο με τραγούδια που ηχογράφησε η Γιώτα Γιάννα τον οποίο δεν κατάφερε να ολοκληρώσει λόγω του πρόσφατου χαμού της. Στον ίδιο δίσκο συμμετέχουν ο Κώστας Τριανταφυλλίδης και ο Γιώργος Αδαμόπουλος.
Τι τίτλο θα βάζατε στη ζωή σας ;
«Ένας καλός άνθρωπος», αυτό θέλω να μείνει από μένα. Νιώθω γεμάτος και μέχρι σήμερα υπηρετώ με σεβασμό την Τέχνη βοηθώντας παράλληλα νέα ταλέντα που έχουν όρεξη να ασχοληθούν με το χώρο. Δούλεψα και δουλεύω σκληρά και τίποτα δε μου χαρίστηκε. Η «σκόνη» που αφήνει ο καθένας μας είναι αυτή που σκιαγραφεί το χαρακτήρα και το έργο του, στις επόμενες γενιές.
ΠΑΤΡΙΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου