Κυριακή, 19 Φεβρουαρίου, 2023
Κωνσταντίνα Δ. Καρακώστα*
Πάνω από δύο εκατ. ψηφοφόροι δεν δέχονται τις ιδεολογικές και πολιτικές τομές «Δεξιά- Κέντρο- Αριστερά». Ποια κριτήρια θα τους τοποθετήσουν στο υπάρχον κομματικό σύστημα;
Στην Καθημερινή της Κυριακής της 5ης Φεβρουαρίου ο δημοσιογράφος Σταύρος Παπαντωνίου δημοσίευσε ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον άρθρο βασισμένο σε ποιοτικά δεδομένα των δημοσκοπήσεων που διενεργούνται τις τελευταίες ημέρες και φτάνουν στους επιτελείς του Μεγάρου Μαξίμου. Όπως σημειώνει πολύ αναλυτικά, περισσότεροι από δύο εκατομμύρια ψηφοφόρων δεν δέχονται τις ιδεολογικές και πολιτικές τομές «Δεξιά- Κέντρο- Αριστερά» και επομένως αν οδηγηθούν στην κάλπη δεν θα επιλέξουν με βάση αυτές. Ποια είναι τα κριτήρια επομένως που θα τοποθετήσουν το εκλογικό αυτό σώμα στο υπάρχον κομματικό σύστημα;
Η αλήθεια είναι ότι στο δημόσιο διάλογο το ιστορικό τέλος της Μεταπολίτευσης, και επομένως η ανάγκη ανα-νοηματοδότησης των πολιτικών προταγμάτων, είχε συζητηθεί πολλές φορές πολύ πριν τον Απρίλιο του 2010. Όμως η είσοδος της χώρας στην εποχή των μνημονίων προκάλεσε τον βίαιο αναστοχασμό του πολιτικού μας συστήματος, κρίνοντας πλέον αναγκαία την επαναδιαπραγμάτευση των πολιτικών της ιδανικών. Στη βάση αυτή δημιουργήθηκε μια νέα πολιτική διαιρετική τομή που διαπέρασε το σύνολο των πολιτών, για να διαμορφώσει τελικά νέες πεποιθήσεις και ταυτότητες, νέες συλλογικές συμπεριφορές. Η ιδεολογικοπολιτική διαιρετική τομή «Δεξιά-Αριστερά», εξέλιξη του διχοτομικού άξονα «Εθνικοφρόνων-Μη Εθνικοφρόνων» της μετεμφυλιακής περιόδου, που συγκρότησε όλη την εικόνα του κομματικού μηχανισμού και έλαβε μάλιστα πολωτική δικομματική διάσταση την δεκαετία του ’90, φαινόταν πλέον ξεκάθαρα δεν χωρούσε στη νέα πραγματικότητα.
Η υπογραφή λοιπόν του πρώτου Μνημονίου τον Μάιο του 2010 αποτέλεσε σημείο σταθμό στην Ιστορία της χώρας. Για πρώτη φορά συνέβη τότε μια καίρια ιδεολογική και κομματική διαίρεση τόσο στο χώρο της Δεξιάς όσο και της Αριστεράς με σημείο αναφοράς τη θέση τους στο Μνημόνιο. Η νέα διαιρετική τομή που δημιουργήθηκε ήταν «Μνημόνιο-Αντιμνημόνιο». Αυτή αποτύπωσε την πολύπλευρη κρίση του πολιτικού συστήματος της χώρας, αναδιαμόρφωσε την διχοτομική λογική που ίσχυε έως τότε και επανατοποθέτησε τους κομματικούς άξονες. Στο εξής η πολιτική και κοινωνική κάθαρση θα αναδεικνυόταν σε ζωτικό διακύβευμα για την εκλογική επιλογή των ψηφοφόρων. Ωστόσο, μετά τις εκλογικές αναμετρήσεις του 2015 αποδείχτηκε ότι το νέο διπολικό σχήμα ήταν καταδικασμένο. Οι οργισμένοι και αγανακτισμένοι που είχαν συγκεντρωθεί στις πλατείες για να δημιουργήσουν ένα ευρύ μέτωπο αντίστασης ενάντια στο νεοφιλελεύθερο παγκόσμιο κατεστημένο βρέθηκαν πολύ γρήγορα μπροστά σε αποφάσεις και υπογραφές που σίγουρα δεν ταίριαζαν με το αδούλωτο φρόνημα ενός ιστορικά περήφανου λαού. Έτσι έληξε σύντομα και άδοξα αυτό το διπολικό διαιρετικό σχήμα.
Με τις κυβερνήσεις όλες να έχουν υπογράψει τις μνημονιακές απαιτήσεις, προέκυπτε εύλογα η ανάγκη επανατοποθέτησης των πολιτών σε ένα νέο πολιτικό περιβάλλον, που θα το νοηματοδοτούσαν νέοι άξονες σύμφωνοι με τις απαιτήσεις της σύγχρονης εποχής. Έτσι, ερμηνεύεται απόλυτα η απροθυμία των δύο εκατομμυρίων ψηφοφόρων, που εντοπίζουν οι δημοσκοπήσεις, να ενταχθούν στους ιδεολογικούς διαχωρισμούς των προ μνημονίων χρόνων. Δε θα πρέπει να προκαλεί καμία εντύπωση η απομάκρυνση ενός ευάριθμου εκλογικού σώματος από μια πολιτική αντίληψη που έπαψε να συγκροτεί κομματικές ταυτότητες για περισσότερο από δέκα χρόνια. Το παρελθόν ελέγχθηκε, ερμηνεύτηκε, άφησε πίσω του τον αριστερό προοδευτισμό και τη μιαρή Δεξιά όπως και τη διμέτωπη αντιπαράθεση των αντιμνημονιακών πατριωτών με τους πουλημένους γερμανοτσολιάδες. Τώρα υπάρχει η ανάγκη ενός νέου αφηγήματος. Η συγκρότηση του αφηγήματος αυτού και η κατάλληλη επένδυσή του είναι που θα κρίνει τις επιλογές των ψηφοφόρων στο άμεσο μέλλον.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει αποδείξει ήδη ότι δεν περιορίζεται σε στερεοτυπικούς σχηματισμούς δεξιά ή αριστερά του πολιτικού φάσματος, πολύ περισσότερο δεν κυβερνά με όρους ιστορικά παρωχημένους. Το προεκλογικό κάλεσμα της επόμενης κυβέρνησης είναι σημαντικό να αποπνέει μια νέα αίσθηση ιστορικότητας και να συγκροτεί μια νέα συλλογική ταυτότητα, κοινωνική και πολιτική. Αυτό το αφήγημα, αυτό το πρόγραμμα, συγκροτημένο και βιώσιμο θα αναδεικνύει το σημαινόμενο της νέας εποχής. Δε θα έχει ανάγκη ούτε να συγκινήσει ούτε να διεγείρει συναισθηματικά, παρά μόνο να επιβεβαιώνει ότι έχει αντιληφθεί πολιτικά το σύγχρονο ιστορικό διακύβευμα.
*Κωνσταντίνα Δ. Καρακώστα, Διδάκτορας Νεότερης Ελληνικής Ιστορίας Α.Π.Θ. – Μέλος της Πολιτικής Επιτροπής της Νέας Δημοκρατίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου