Δευτέρα, 29 Νοεμβρίου, 2021
Του Γιώργου Ιατρού
Πόσο εύκολα μπορεί να αλλάξει η ζωή μας σε ένα λεπτό.
Πόσο εύκολα μπορεί να αλλάξει η ζωή σε ολόκληρο τον πλανήτη μας;
Με έναν αόρατο ιό για τον πλανήτη, με ένα αποτέλεσμα εξέτασης για
κάποιον άνθρωπο.
Κορονοϊός. Ο νέος μας εχθρός. Είναι όντως ένα μεγάλο σοκ αυτό που
έχουμε υποστεί με τις αλλαγές λόγω κορονοϊού.
Μαζί με την αρρώστια, υποφέρουμε και από την μοναξιά. Αυτή ίσως να
είναι η πιο σοβαρή «επιπλοκή» του κορονοϊού: Η μοναξιά.
Τι να περιμένει κανείς από την μοναξιά κάποιας απομονωμένης
νοσοκομειακής κλίνης, μακριά από τους δικούς του ανθρώπους χωρίς να
βλέπει τα πρόσωπά τους, χωρίς να μπορεί να αγγίξει τα χέρια τους!!.
Από που άραγε αντλεί δύναμη κι από που αντλούν δύναμη οι δικοί του
άνθρωποι που δεν μπορούν να τον επισκεφτούν στο νοσοκομείο; Ξέρει οτι
εκεί βρίσκεται για την αποκατάσταση της υγείας του, ίσως χρειαστεί να
μείνει εβδομάδες η ακόμα και μήνες.
Βρέθηκα κι εγώ σε ένα τέτοιο ..απομονωμένο κρεβάτι ενός νοσοκομείου
χτυπημένος από τον κορονοϊό. Έζησα αυτή την μοναξιά και την απομόνωση
της ΜΕΘ. Ήταν βασανιστική...
Εύχομαι σε όλους όσους επισκέφτηκε ο πονος και ο φόβος του θανάτου, να βρουν παρηγοριά, να βρουν στήριγμα. Όσοι δεν βρίσκονται σε αυτή τη θέση, ας γίνουν στήριγμα σε όποιον το χρειάζεται, ας τον γεμίσουν αγάπη και συμπόνια. Λίγα μικρά
πραγματάκια, μπορεί να γίνουν μεγάλα θαύματα, θαύματα που δεν βλέπουμε
με την επιτακτική καθημερινότητά μας, που αποφεύγουμε να δούμε, που
αρνούμαστε να δούμε γιατί θα μας θυμίσουν πόσο πίσω έχουμε αφήσει την
ψυχή και την καρδιά μας. Όταν ο θάνατος φτάνει δίπλα σου, είναι όμορφο
να χτίζεις αληθινές, ανθρώπινες σχέσεις.
Ένα μικρό θαύμα (θα έλεγα) έγινε κατά την παραμονή μου στο
νοσοκομείο. Εκείνες τις δύσκολες ώρες που όπως είπαμε απαγορευόταν σε
συγγενείς το επισκεπτήριο, εγώ μπόρεσα και είδα τους δικούς μου. Όχι,
δεν έγινε καμία παρανομία. Όλα έγιναν νόμιμα. Στο δωμάτιο υπήρχε
τηλεόραση και κάποιο κανάλι ήταν συνδεδεμένο με μια εξωτερική κάμερα
που υπήρχε στην οροφή του νοσοκομείου και που έδειχνε μονίμως ένα
σημείο έξω από το νοσοκομείο. Έδειχνε ένα ποτάμι που περνούσε κοντά
στο νοσοκομείο και τον δρόμο. Η σύνδεση ήταν ζωντανή μέρα νύχτα.
Μπορούσα να δώ από το παράθυρο του δωματίου μου αυτά που έβλεπα και
στην τηλεόραση.
Μια μέρα μου έφερε κάποια πράγματα ο γιός μου με την γυναίκα του. Δεν μπορούσαν να ανέβουν πάνω και με το τηλέφωνο τους είπα αν μπορούν να πάνε σε εκείνο το σημείο που έδειχνε η κάμερα.
Ευτυχώς το σημείο εκείνο ήταν η είσοδος του πάρκινγκ του νοσοκομείου
και χωρίς δυσκολία έφτασαν εκεί και μπόρεσα και τους είδα. Κούνησαν τα
χέρια τους, με χαιρέτησαν και αισθάνθηκα τυχερός που έστω και με αυτόν
τον τρόπο είδα τους ανθρώπους μου.
Η τεχνολογία λιγόστεψε την μοναξιά μου και η επιστήμη μου έσωσε τη
ζωή. Τώρα είμαι στο σπίτι μου και αναρρώνω σιγά-σιγά αλλά σταθερά.
Σας ευχαριστώ πολύ όλους για το ενδιαφέρον σας.
Εύχομαι σε όλο τον κόσμο υγεία, υγεία και μόνο υγεία.
Γιώργος Ιατρού.
Μεγαλύτερη τιμωρία δεν θα το έλεγα Αλλά κατάρα από τον ίδιο τον ιό να μην μπορείς να βλέπεις τους δικού σου ανθρώπους Και να σε βλέπουν Να σου κρατούν το χέρι και να σου δίνουν δύναμη και κουράγιο Ίσως αυτό να επηρεάζει και την ψυχολογία του ασθενή και χρειάζεται περισσότερο χρόνο Να ανάρρωση Ταχεία ανάρρωση σε όλους εύχομαι μέσα από την καρδιά μου
ΑπάντησηΔιαγραφή