Πικρές αλήθειες

  Σάββατο, 11 Σεπτεμβρίου, 2021

Θεόδωρος Καλμούκος

Εθνικός Κήρυξ

Ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας Ελληνοαμερικανικών Σωματείων Νέας Αγγλίας κ. Βασίλειος Καυκάς (δεξιά) και ο πρώην πρόεδρος κ.Μιλτιάδης Αθανασόπουλος. Φωτογραφία: "Ε.Κ."

Πολλά ενδιαφέροντα και αποκαλυπτικά είπε στη συνέντευξή του το Σαββατοκύριακο ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας Ελληνικών Σωματείων Νέας Αγγλίας Βασίλης Καυκάς, σαν είδος επισημάνσεων και εντυπώσεων από την προ ημερών επίσκεψή του στην Ελλάδα.

Σταχυολογώ την ακόλουθη στιχομυθία η οποία είναι φανερωματική του κλίματος και της νοοτροπίας που επικρατεί στη γενέτειρα. Όταν τον ρώτησα σε τι σημείο τη βρήκατε (την Ελλάδα), κατά τη γνώμη σας, θεσμικά, κοινωνικά, οικονομικά, απάντησε ως εξής: «Η Ελλάδα που είδα φέτος είναι μία άλλη Ελλάδα. Ο καθένας κάνει ό,τι θέλει. Υπάρχει μεγάλη φτώχεια όχι μόνο οικονομική, αλλά σε πολλά επίπεδα. Υπάρχει έλλειψη ουσιαστικού ενδιαφέροντος. Πολλοί ζούνε για το σήμερα και τον εαυτό τους. Οι περισσότεροι περιμένουν από το κράτος, περιμένουν την επιδότηση. Υπάρχουν σοβαρά προβλήματα εύρεσης εργασίας. Η ύπαιθρος υποφέρει. Τα χωριά ερήμωσαν. Λίγοι είναι οι νέοι που έμειναν στα χωριά και στην ύπαιθρο. Δεν υπάρχουν δρόμοι και έργα υποδομής. Σταθμεύουν τα αυτοκίνητα όπου να 'ναι, ακόμα και στα πεζοδρόμια και σε χώρους που έχουν διαμορφωθεί για πρόσβαση στους συνανθρώπους μας που έχουν ειδικές ανάγκες. Είδα λαθρομετανάστες που έκαναν παιδιά στην Ελλάδα να περνούν καλύτερα από τους ντόπιους αφού το κράτος τους δίνει επιχορηγήσεις και αυτοί κάθονται στις καφετέριες».

Ομολογώ ότι προβληματίσθηκα πολύ με την περιγραφική απάντηση του κ. Καυκά, ο οποίος πάντοτε συνηθίζει να λέγει τα πράγματα με το όνομά τους χωρίς περιστροφές, υπεκφυγές ή στροβιλισμούς των λέξεων και εκφράσεων. Κι αυτή η περιγραφή βέβαια δεν αφορά μόνο τη δική του ιδιαίτερη πατρίδα, την Ηλεία, αλλά γενικότερα πολλές άλλες περιοχές, συμπεριλαμβανομένης και της δικής μου γενέτειρας, της Λέσβου. Κι εκεί δυστυχώς τα χωριά ερήμωσαν κι οι νέοι που απόμειναν είναι λιγοστοί. Η υπογεννητικότητα είναι θαρρώ το πλέον ζώπυρο πρόβλημα, ενώ ο γηράσκων πληθυσμός δεν αφήνει περιθώρια αισιοδοξίας. Το ερώτημα είναι τι θα γίνει σε είκοσι ή πενήντα χρόνια από σήμερα;

Εθνικός Κήρυξ