Δευτέρα, 7 Δεκεμβρίου, 2020
Δεν μπορώ να καταλάβω πώς όλοι αυτοί γύρω από τον Πρόεδρο και το υπουργείο Εξωτερικών, που σχεδιάζουν και διαμορφώνουν την εξωτερική μας πολιτική, δεν μπορούν να σκεφτούν τα αυτονόητα. Πώς είναι δυνατόν να σπαταλάμε το χρήμα και το αίμα του λαού μας, προσπαθώντας συνεχώς να επιδείξουμε μόνο τη στρατιωτική μας ισχύ, αφού έχει αποδειχτεί ότι με τις σημερινές συγκυρίες, οι πολεμικές συρράξεις δεν λύνουν προβλήματα, αλλά αντιθέτως δημιουργούν νέα.
Ολα τα κράτη, μικρά ή μεγάλα, έχουν συμφέροντα, τα οποία δεν μπορούμε και δεν πρέπει να αγνοούμε, αλλά σαν μεγάλη και ισχυρή δύναμη θα πρέπει να τα λαμβάνουμε σοβαρά υπ’ όψιν και να κάνουμε μια σοβαρή προσπάθεια να τα ικανοποιήσουμε, χωρίς φυσικά να βλάψουμε τα δικά μας. Οταν υπάρχει βούληση, πάντα υπάρχουν τρόποι να συζητηθούν και να επιλυθούν οποιεσδήποτε διαφορές και αν ανακύψουν χωρίς τη πολεμική αναμέτρηση.
Διαβάζουμε λοιπόν ότι την τελευταία στιγμή άλλαξε γνώμη ο Πρόεδρός μας και δεν διέταξε επίθεση εναντίον του Ιράν με στόχο τη καταστροφή των ατομικών εγκαταστάσεών του, όπως προγραμμάτιζε, με μόνη δικαιολογία ότι ένα πυρηνικό Ιράν αποτελεί απειλή για την ειρήνη στη περιοχή. Αν κάποιος είναι καλός ή κακός κρίνεται εκ του αποτελέσματος και μέχρι τώρα δεν είμαστε σε θέση να ξέρουμε αν το Ιράν είναι καλός ή κακός πυρηνικός ιδιοκτήτης. Οπως ακριβώς δεν ξέρουμε αν και οι άλλοι κάτοχοι ατομικών όπλων είναι καλύτεροι ή χειρότεροι αφού ευτυχώς μέχρι τώρα δεν τα χρησιμοποίησαν. Επομένως αν η κατοχή ατομικών όπλων από το Ιράν σήμερα αποτελεί απειλή ειρήνης για την περιοχή της Μέσης Ανατολής, τότε και η Αμερική, η Ρωσία, η Αγγλία, η Γαλλία, η Κίνα, το Ισραήλ, το Πακιστάν, η Ινδία, αποτελούν απειλή ειρήνης για την περιοχή τους και θα πρέπει κάποια υπερδύναμη να καταστρέψει τις ατομικές τους εγκαταστάσεις, όπως ακριβώς θέλουμε εμείς να καταστρέψουμε του Ιράν. Δεν είναι δυνατόν η δική μας ατομική βομβα να είναι καλή και του Ιράν να μην είναι.
Ποια «Ανωτέρα Αρχή» έδωσε σε εμάς την εξουσία να αποφασίζουμε τίνος τα ατομικά όπλα είναι ευλογημένα και τίνος είναι καταραμένα; Φαίνεται ότι δεν μάθαμε τίποτα από το κακό που προκαλέσαμε στη Μέση Ανατολή με τον πόλεμο που αρχίσαμε στο Ιράκ, με την ίδια ακριβώς δικαιολογία, της καταστροφής των ατομικών τους εγκαταστάσεων. Ή και το άλλο …κωμικό, για να σώσουμε τον ιρακινό λαό από την καταπίεση της δικτατορίας του Σαντάμ Χουσεϊν και να εγκαταστήσουμε τη …δημοκρατία.
Έχουμε πυρηνικές κεφαλές να καταστρέψουμε τον κόσμο εκατό φορές, αλλά εμείς και όλοι οι άλλοι ισχυροί κατέχοντες, εξακολουθούμε να τις εκσυγχρονίζουμε και να τις κάνουμε πιο φονικές για να μπορέσουμε έτσι να καταστρέψουμε τον κόσμο περισσότερες από εκατό φορές. Αν δε συγκρίνουμε σήμερα την καταστρεπτική δύναμη των μοντέρνων βομβών, που οι «μεγάλες» δυνάμεις σήμερα κατέχουν, με τη βόμβα που ρίξαμε στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι, τότε αυτές σήμερα πρέπει να θεωρηθούν μικρές στράκα-στρούκες.
Για να γίνουμε πειστικοί ότι θέλουμε ένα ειρηνικό κόσμο χωρίς πολέμους, χωρίς νεκρούς και καταστροφές, έναν κόσμο με μόνο πόλεμο αυτόν εναντίον της πείνας, της ασθένειας και της μόλυνσης της ατμόσφαιρας, πρέπει πρώτοι εμείς, σαν η μεγαλύτερη πυρηνική δύναμη του κόσμου, να πάρουμε τη πρωτοβουλία και να συγκαλέσουμε ένα παγκόσμιο Συνέδριο των πυρηνικών κρατών, με απώτερο σκοπό μια συμφωνία για τη σταδιακή μείωση και την τελική καταστροφή των πυρηνικών όπλων. Αλλιώς δεν έχουμε το ηθικό δικαίωμα, εμείς η μεγαλύτερη πυρηνική δύναμη του κόσμου και κάτοχο χιλιάδων πυρηνικών κεφαλών στις αποθήκες μας, να διορίζουμε τον εαυτό μας σαν δικαστή και χωροφύλακα της παγκόσμιας ειρήνης. Δεν έχουμε κανένα νομικό και ηθικό δικαίωμα να λέμε εσύ είσαι φίλος μου, μπορείς να έχεις πυρηνικές κεφαλές και εσύ που δεν είσαι φίλος δεν μπορείς. Αν μπορεί το Πακιστάν και το Ισραήλ τότε μπορεί και το Ιράν να έχει την ατομική βόμβα. Αν το καλοσκεφτούμε, μήπως θα ήταν καλύτερα αν όλος ο κόσμος είχε πυρηνικές κεφαλές γιατί τότε θα αποτελούσε αυτοκτονία για όποιον σκεπτόταν να τις χρησιμοποιήσει πρώτος.
Υπό αυτές τις συνθήκες εμείς οι πολιτισμένοι ξοδεύουμε αμύθητα ποσά για τον εκσυγχρονισμό των πυρηνικών μας όπλων για να σκοτώνουμε περισσότερους την ίδια ώρα που φτωχά παιδιά πεθαίνουν από την πείνα και τις αρρώστιες. Την ίδια ώρα που απελπισμένοι μετανάστες πνίγονται στις θάλασσες ψάχνοντας για ένα κομμάτι ψωμί και ένα καλύτερο αύριο για τους εαυτούς και τα παιδιά τους. Την ίδια ώρα που οι πανδημίες θερίζουν σαν στάχια τον πληθυσμό της Γης.
Εμείς και οι άλλοι ισχυροί λεμε ότι είμαστε πολιτισμένοι επειδή αποκτήσαμε γνώσεις, αλλά δυστυχώς οι γνώσεις δεν μπόρεσαν να μας δώσουν το ήθος και να βελτιώσουν τον χαρακτήρα μας και τη συμπεριφορά μας, που σήμερα φαίνεται ότι εκπορεύονται από τον νόμο της ζούγκλας και το νόμο του ισχυροτέρου στη συνεχή προσπάθειά μας να αυξήσουμε την έκταση τη επικρατείας μας και τις ζώνες επιρροής μας. Λέμε ότι είμαστε πολιτισμένοι αλλά ακόμα δεν μπορέσαμε, ατομικά και συλλογικά, όχι να σκοτώσουμε, αλλά τουλάχιστον να δαμάσουμε το ζώο μέσα μας για να μπορέσουμε έτσι να συμπεριφερόμαστε μεταξύ μας σαν «άνθρωποι» απαλλαγμένοι από το πρωτόγονο ζωώδες αίσθημα της αυτοσυντήρησης. Και είναι κρίμα.
* Ο Κωνσταντίνος Λυκογιάννης είναι πρώην πρόεδρος του Πανηλειακού Συλλόγου Νέας Υόρκης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου