Τι θα γίνει με τις ενορίες, τους ναούς, τις κοινότητες; Που πάμε;

Παρασκευή, 11 Σεπτεμβρίου, 2020

Αυτό είναι ερωτήματα πολλών καλών φίλων που έχουν εργαστεί σε κοινοτικά συμβούλια τα οποία, δυστυχώς, “υποβαθμίστηκαν” σε ενοριακά συμβούλια!  Θα σταθώ μόνο σε αυτό για τώρα. 

Κάποτε που η κάθε ενορία ήταν Kοινότητα και ήταν κέντρο του Ελληνισμού της περιοχής  είχε άλλο κύρος στους Αμερικάνους αξιωματούχους γιατί γνώριζαν ότι είχαν να κάνουν με μία κοινότητα και όχι μόνο με το εκκλησίασμα και κάποιους «θρησκόληπτους».  Το έχω δει και το έχω διαβάσει στα μάτια, στις κινήσεις και συμπεριφορές αρκετών Αμερικάνων αξιωματούχων και γνωρίζω πολλούς σε τοπικό, και πιο πέρα επίπεδο.  Αλλά, δεν είναι μόνο οι Αμερικάνοι πολιτικοί, το ίδιο έχω παρατηρήσει και σε Έλληνες πολιτικούς που μας επισκέπτονται!

Αντιλαμβάνομαι ότι υπήρξε προσπάθεια να τραβήξουν ενορίτες και από άλλα θρησκεύματα.  Είναι σίγουρο ότι κάποιοι ήρθαν αλλά ήταν λίγοι.  Και δεν μπορεί να αλλάξουμε για... λίγους.  Μπορεί κάποιοι να έδωσαν $$ αλλά… βλέπω ένα μεγάλο κενό.

Έλεγα λοιπόν για τους καλούς Έλληνες, τους απλούς εργάτες, τους επιχειρηματίες, τους γραμματισμένους και όχι τόσο γραμματισμένους, τους Πιστούς, τους Οικογενειάρχες, τους Εθελοντές που όταν συζητάμε για τον Ελληνισμό δεν βλέπουν με αισιοδοξία το μέλλον των ενοριών.  Πρόκειται για ανθρώπους που έδωσαν ιδρώτα και χρήματα για την ανέγερση και συντήρηση Ναών και προγραμμάτων.

Για πολλούς και διαφόρους λόγους ο κόσμος που πάει στο ναό είναι πολύ λιγότερος σήμερα από ότι ήταν πριν, 5-10-20-30 χρόνια.  Δεν μιλάω μόνο για τους τελευταίους 6-7 μήνες (εποχή κορωνοϊού).  Δηλαδή, κάθε πέρυσι και καλύτερα!

Οι λόγοι είναι πάρα πολλοί και εύχομαι στις κληρικολαϊκές, και πρέπει να είναι Κληρικο-Λαϊκές, να συζητιούνται αυτά τα θέματα και να παίρνονται ΥΛΟΠΟΙΗΣΙΜΕΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ. 

Βέβαια είναι πολλοί που λένε φταίει ο παπάς, ο ψάλτης, ο Δεσπότης/Μητροπολίτης…  Ακόμα δίνουν ευθύνες και στους εθελοντές που έχουν γίνει καντηλανάφτες, σουβλατζίδες, «επαίτες», που πουλάνε λαχεία… 

Βέβαια πολλοί που τα λένε αυτά λύνουν και δένουν με λόγια (Κοινοτικά, Εθνικά, Πολιτιστικά, Πολιτικά…) εκ του ασφαλούς, που συνήθως είναι ο καναπές τους, το καφενείο, άντε βάλε Dunkin Donuts, και από προσωπική εργασία, μηδέν.  

Είμαστε όμως και τόσοι άλλοι που πέρα από το ποιος είναι ο ιερέας του ναού, ποιος είναι ο Μητροπολίτης, ο Αρχιεπίσκοπος ο σεβασμός για τον Ελληνο-Χριστιανισμό παραμένει υψηλός.  Επαναλαμβάνω Ελληνο-Χριστιανισμός.  Το σύμπλεγμα Αμερικανο-Ελληνο-Χριστιανισμός δεν τραβάει!  Τουλάχιστον έτσι όπως είναι μέχρι τώρα.

Πρέπει να γίνουν πολύ μεγάλες αλλαγές, τόσο στη βάση όσο και στην κορυφή.  Η νέα γενιά ακολουθεί τους γονείς και τους παππούδες και γιαγιάδες και δεν θέλουν να μας στεναχωρήσουν.  Τις περισσότερες φορές έτσι μηχανικά.  Αύριο, μεθαύριο οι παππούδες και οι γιαγιάδες θα φύγουν, οι γονείς θα φύγουμε.  Τι θα γίνει τότε;  Εάν ακούσω τον ιερέα που λέει «έχει ο Θεός» τότε δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα και συγγνώμη για την ενόχληση!  Εάν ακολουθήσω όμως το ένστικτο μου που μέχρι τώρα καλά τα έχω πάει, βλέπω ότι μπροστά μας είναι ένα «βάραθρο». 

Ακούω ιερείς και ιεράρχες που μιλούν από το ιερό βήμα και μαθαίνω.  Αλλά ακούω πολλούς άλλους και προβληματίζομαι.  Μάλιστα αρκετοί με σπαστά Ελληνικά ή σπαστά Αγγλικά προσπαθούν να κάνουν κήρυγμα και βλέπω το εκκλησίασμα να κάνει «γκριμάτσες» δυσφορίας.  Γι’ αυτό λέω εάν οι ιερείς δεν είναι γνώστες του νοήματος του Ευαγγελίου, εάν δεν γνωρίζουν τα σύγχρονα προβλήματα της κοινωνίας, ας το αφήσουν το κήρυγμα!  

Άσε που «τραβάνε» επί πολύ ώρα το «κήρυγμα» και παίρνεις αντίδωρο κοντά στις 12:30μμ-1:00μμ.

Τι θα γίνει σε 5-10-20 χρόνια;  Με μαθηματική ακρίβεια, αφού οι αριθμοί και τα $$$ λιγοστεύουν πολλοί ναοί θα κλείσουν!  Άλλοι θα πουληθούν και άλλοι... θα γκρεμιστούν! Δεν πρέπει να γίνει αυτό.  Ένα κερί μέσα στο σκοτάδι είναι ΦΩΣ.

Μήπως είναι καιρός να σηκώσουμε όλοι τα μανίκια και να εργαστούμε με κάθε τρόπο.  Βλέπω ότι χρειάζεται πολύ δουλειά και οι Εργάτες λίγοι. 

Φωνή σαν την δική μου υπάρχουν πολλές.  Απλούστατα δεν μπορούν ή δεν θέλουν να τα πουν για να μη γίνουν κακοί.  Μα ούτε κι εγώ θέλω να είμαι κακός.  Όμως, έχω κι εγώ ευθύνη και πρέπει να τα πω.  

Ακούει κανείς;  Εύχομαι να ακούν και να γίνει κάτι, τώρα.

Βασίλης Καυκάς, Βοστώνη