Σημασία έχει τι αφήνεις

Κυριακή, 14 Ιουνίου, 2020

Ο Δημήτρης και ο Παύλος Γιαννακόπουλος. (φωτογραφία: Ευρωκίνηση).

Του Βασίλη Μαγαλιού       

Πολλές φορές αναρωτιόμαστε «τι είναι η ζωή». Μία από τις έννοιες που δίνει ο άνθρωπος είναι πως η «ζωή είναι μία διαρκής προσπάθεια του ανθρώπου να αφήσει κάτι. Κάτι για τον οποίο θα τον θυμούνται». Αλλος αφήνει πολλά λεφτά, άλλος καλά παιδιά, άλλος κακά παιδιά, άλλος εξουσία, άλλος τίτλους, άλλος ρεκόρ, άλλος έτσι άλλος αλλιώς...

Για παράδειγμα ο Παύλος Γιαννακόπουλος έφερε την πρώτη ευρωπαϊκή κούπα στην Νο 1 κορυφαία διοργάνωση, τον μεγαλύτερο σε αξία μπασκετμπολίστα που πέρασε τον Ατλαντικό, τον Ντομινίκ Γουίλκινς, πήρε 6 Ευρωπαϊκούς τίτλους, 1 Διηπειρωτικό Κύπελλο, αλλά το σημαντικότερο που άφησε πίσω του δεν είναι αυτά. Το σημαντικότερο είναι το όνομά του που είναι άξιο σεβασμού και αναγνώρισης από όλους τους παράγοντες και όλου του οπαδούς, εντός και εκτός συνόρων. Ο Παύλος Γιαννακόπουλος ήταν αποδεκτός από όλους! Ακόμα και στην τρέλα του, ακόμα και όταν τον κρατούσαν να μην μπει μέσα στον αγωνιστικό χώρο ο Παύλος Γιαννακόπουλος είχε τον σεβασμό όλων. Αυτό είναι ό,τι καλύτερο. Γι αυτό και είναι στο πάνθεον. Γι αυτό και όσοι αναφέρονται στον μπασκετικό Παναθηναϊκό σκέφτονται Παύλο Γιαννακόπουλο.

Από την άλλη, ο γιος του, Δημήτρης Γιαννακόπουλος, ειδικά μετά το «αντίο» σε όλον τον Παναθηναϊκό που «είπε» την Παρασκευή 12 Ιουνίου 2020 άφησε πίσω του 6 πρωταθλήματα Ελλάδας και 6 Κύπελλα Ελλάδας. Αυτά! Από Ευρωπαϊκής άποψης από το 2012 μέχρι σήμερα δεν κατάφερε να περάσει σε φάιναλ φορ, πολλοί του «χρεώνουν» την αποχώρηση του Ζέλικο Ομπράντοβιτς το καλοκαίρι του 2012, πολλές φασαρίες με τους «αιώνιους» αντιπάλους του, τα αδέλφια Αγγελόπουλοι, με τον πρόεδρο της Ευρωλίγκα, Ζόρντι Μπερτομέου αλλά και με τους οπαδούς της ίδιας της ομάδας του. Με αυτούς οι οποίοι έπιναν νερό στο όνομα του πατέρα του, Παύλο Γιαννακόπουλο. Αφησε πίσω του πολλά ποσταρίσματα, πολλά πεταμένα λεφτά σε παίκτες και σε προπονητές, πολλά πεταμένα λεφτά σε πρόστιμα λόγω ποινών του από την Ευρωλίγκα αλλά και το ελληνικό μπάσκετ, και πολλές φωτογραφίες με έξαλλους πανηγυρισμούς του σε ΟΑΚΑ αλλά και... ΣΕΦ.

Αν βγάλω από τη μέση τους 12 τίτλους που σήκωσε ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος θεωρώ πως το πιο σημαντικό που έκανε στην 8ετή κυριαρχία του ως «αφεντικό» του μπασκετικού Παναθηναϊκού είναι ένα και μόνο ένα: Ο,τι έδωσε το όνομα του πατέρα του Παύλου Γιαννακόπουλου στο κλειστό της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, τον «Τάφο του Ινδού». Προσωπικά είναι το μόνο που αναγνωρίζω στον Δημήτρη Γιαννακόπουλο ότι άφησε στον μπασκετικό Παναθηναϊκό. Αλλά ειλικρινά, ακόμα και αυτό που άφησε είναι και... απογοητευτικό. Το αναγνωρίζω ότι το έκανε αλλά με λυπεί κιόλας. Το ελάχιστο που μπορούσε να κάνει και πραγματικά ήταν το ελάχιστο που έκανε για τον πατέρα του.

Τι θα περίμενα από έναν άνθρωπο που έβλεπε τον πατέρα του να ζει και να πεθαίνει για τα πιστεύω του αλλά και για την υστεροφημία του σαν Δημήτρης Γιαννακόπουλος αλλά και σαν γιος ενός πολύ πετυχημένου ανθρώπου αλλά και σαν μία απάντηση σε όλους και σε όλα; Ηχηρές απαντήσεις με πράξεις και όχι με λόγια ή βιντεάκια και φυσικά όχι με «ντου» σε μεροκαματιάρηδες ανθρώπους ακόμα και αν έχουν βρίσει την μνήμη του πατέρα του και της μάνας του. Είσαι ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος, γιος του μεγάλου Παύλου και όχι ο χούλιγκαν που παίρνει εντολή να κάνει κακό για να πάρει το εισιτήριο της Κυριακής...

Στη θέση του λοιπόν θα άνοιγα το πορτοφόλι μου, θα έπαιρνα έναν... βαρβάτο προπονητή, με δίδυμο Καλάθη - Σλούκα και άλλους 4-5 πραγματικά μεγάλους παίκτες για να σαρώσω αντιπάλους, διαιτητές και Μπερτομέου στην Ευρωλίγκα. Θα ζητούσα να αλλάξει η κατάσταση στη διαιτησία του ελληνικού μπάσκετ και την επιστροφή του Ολυμπιακού και στα ίσια και παλικαρίσια θα κυνηγούσα την κατάκτηση του νταμπλ στην Ελλάδα. Τρεις τίτλους, Ευρωλίγκα και νταμπλ στην Ελλάδα θα κυνηγούσα με πάθος και αποφασιστικότητα. Και όταν θα σήκωνα και την τελευταία «κούπα» θα τους έλεγα... γεια σας κύριοι, τα πήρα ΚΙ ΕΓΩ όλα.

Και ως τελευταίο αλλά και σημαντικότερο για την υστεροφημία μου και ως ελάχιστη αναγνώριση στην πολυετή προσπάθεια του πατέρα μου θα προσπαθούσα δύο πράγματα. Την αγορά της ΠΑΕ, που ήταν και το μεγάλο όνειρο του Παύλου Γιαννακόπουλου ή την αγορά του κλειστού Γυμναστηρίου του ΟΑΚΑ και θα του έδινα το όνομα «Παύλος Γιαννακόπουλος». Εκεί, στο παλάτι της μπασκετικής Ελλάδας θα έδινα το όνομα του πατέρα του και όχι σε ένα κλειστό που μετά τη Διπλή Ανάπλαση δεν θα υπάρχει.

Αναγνώριση, σεβασμός, εκτίμηση, αποδοχή, υστεροφημία. 

ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΗΡΥΞ