Ταξίδι «έκπληξη» στην Ελλάδα. Σε συνέχειες (Επιστροφή, Σιμόπουλο - El Venizelos)

Τρίτη, 6 Αυγούστου, 2019

Του Βασίλη Καυκά

Κεφάλαιο 9, Συνέχεια #11

Είναι απόγευμα της Πέμπτης, 7/11 ή 7 Ιουλίου, 2019.  Ταχτοποιώ τη βαλίτσα μου και το βαλιτσάκι και το τη τσάντα με τον υπολογιστή που θα πάρω μαζί μου.  Κατεβαίνω στην παραλία της Κουρούτας για τελευταία φορά.  Κάνω ένα γρήγορο μπάνιο «στη Μύκονο της Πελοποννήσου» και αποχαιρετώ συγγενείς και φίλους.

Σταματώ στη Δάφνη για ένα γρήγορο ντουζ και μετά στο Σιμόπουλο όπου ο Γεράσιμος με την Γεωργία με κάλεσαν για φαγητό μαζί με άλλους συγγενείς.  Εκεί είναι και οι νεόνυμφοι, Γιώργος και Σοφία με τον πατέρα της Σοφίας, ο κουμπάρος Νίκος Δανίκας με την αδελφή του Μαρία, η οικογένεια του ανιψιού μου Νίκου που θα φύγουν μία μέρα μετά από εμένα για τη Βοστώνη ο ανιψιός μου Μπάμπης με τη γυναίκα του Σία και άλλοι. 

Το φαγητό άρχισε κάπου στις 9:00μμ και όπως πάντα όλα ήταν πλούσια και νόστιμα.  Στις 10:30μμ σηκώνομαι να τους αποχαιρετίσω και παρ’ ότι έχει γίνει τόσες και τόσες φορές αρχίζουν τα δάκρυα.  Η Έμυ, το σκυλάκι σίγουρα θα στεναχωρηθεί που φεύγω γιατί τι φ΄θλευα κάθε τόσο.  Οι 16 ημέρες πέρασαν πολύ γρήγορα. 

Σκεπτόμουν να πάω στην Ελλάδα αρχές Αυγούστου αλλά ο γάμος του Γιώργου και της Σοφίας με έκαναν να επισπεύσω την επίσκεψή μου. 

Οδήγησα στη Δάφνη όπου τακτοποίησα και τα τελευταία πράγματα και γύρω στις 11:30μμ πήγα για ύπνο.

Ξύπνησα στις 2:00 το πρωί.  Έκανα ένα ντουζ, έβαλα τα πράγματα στο αυτοκίνητο και αφού πίνω ένα καφέ, μετά αποχαιρέτησα το Γιώργο και τη Χριστίνα και στις 3:00 το πρωί πήρα το δρόμο για το El Venizelos. 

Προτιμώ διά μέσου Αμαλιάδας και περνώντας τον κάμπο της Γαστούνης έφτασα στην Πάτρα.  Η εθνική οδός εδώ έχει τα χάλια της με διασταυρώσεις όπου γίνονται τακτικά ατυχήματα. 

Πέρασα από τα Σαβάλια και το εργοστάσιο τομάτας ΚΥΚΝΟΣ που εργαζόμουν σε μικρή ηλικία και το άλλο εργοστάσιο λίγο ποιο κάτω στην Ανδραβίδα ΠΑΠΠΑΣ απέναντι από το αεροδρόμιο όπου και εδώ δούλεψα.

Έφτασα στην Πάτρα όπου εδώ αρχίζει η ΟΛΥΜΠΙΑ ΟΔΟΣ.  Ταξιδεύω κυριολεκτικά μόνος μου.  Κάπου κάπου θα συναντήσω κάποιο φορτηγό που ανεβαίνει με οπωροκηπευτικά προς την Αθήνα.

Ο δρόμος είναι καλός και στην Πάτρα αρχίζουν οι σήραγγες μέσα στα βουνά.  Από μακριά φαίνεται η μεγάλη γέφυρα ΡΙΟ-ΑΝΤΙΡΙΟ που είναι η μεγαλύτερη «σπαστή» γέφυρα στο κόσμο!  Αριστερά είναι η θάλασσα, ο Πατραϊκός και Κορινθιακός κόλπος.  Απέναντί η Στερεά Ελλάδα – Ρούμελη.  Δεξιά βουνά.

Έχω υπόψη μου να σταματήσω στο Κιάτο για καφέ.  Η καφετέρια, πρώην McDonalds στη Βόχα δεν υπάρχει πιά, μα ούτε και αυτή στην Κόρινθο.  Οπότε συνεχίζω την πορεία μου προς Αθήνα. 

Μόλις πέρασα την Κακιά Σκάλα άρχισα να νυστάζω.  Κοιτάζω το ρολόϊ του αυτοκινήτου και βλέπω ότι εάν συνεχίσω έτσι θα φτάσω 2-3 ώρες νωρίτερα.  Προτιμώ να σταματήσω και να κλείσω για λίγο τα μάτια μου.  Μία ώρα μετά συνεχίζω την πορεία μου και μπαίνω στην Αττική Οδό.   

Φτάνω στο αεροδρόμιο στις 7:25 το πρωί.  Παραδίδω το αυτοκίνητο και αφού βρίσκω ένα καρότσι βάζω τα πράγματα και πάω μέσα στον αερολιμένα.  Παίρνω τον ανελκυστήρα και ανεβαίνω ένα πάτωμα, στις αναχωρήσεις. 

Πηγαίνω στο χώρο που είναι η αεροπορία που ταξιδεύω, η American Airlines, όπου δεν υπάρχει ψυχή.  Εκτός από έναν ηλικιωμένο κύριο από το Αγρίνιο ο οποίος πήγε στην Ελλάδα και πούλησε το σπίτι του.  «Δεν θα ξανά έρθω» μου είπε «αυτή ήταν η Ελλάδα για μένα».  Μου είπε ότι έχει 55 χρόνια στην Αμερική και είχε μεγάλο εστιατόριο στο Pittsburg, Pennsylvania.  Ότι το σπίτι του στοίχησε 85,000 ευρώ να το φτιάξει πριν 5-6 χρόνια και τωρα το πούλησε 42,000. 

«Δεν θέλω να ακούσω για Τσίπρα, ΣΥΡΙΖΑ και κανένα κερατά.  Έχουν πουλήσει την Ελλάδα.  Δεν θα ξαναρθώ.  Τους σιχάθηκα.  Κοροϊδεύουν το κόσμο».  Και συνέχισε να στολίζει τους κυβερνόντες με κοσμητικά επίθετα. 

«Για σταμάτα ρε μπάρμπα, πριν 4 ημέρες ανέλαβε νέα κυβέρνηση, να δούμε» του λέω γα να τον ηρεμίσω.  Αλλά που αυτός.

«Κυβερνούν την Ελλάδα τεμπέληδες και χωρίς γνώσεις…» έχει πάρει φόρα ο δικός σου.  Ευτυχώς, σε λίγο άρχισαν να φτάνουν οι επιβάτες.  Με βαλίτσες, παιδιά, καρότσια.  Σε 15-20 λεπτά γινόταν χαμός.  Όσους μπορούσα να δω στις γραμμές για την τακτοποίηση των εισιτηρίων και αποσκευών ήταν Αμερικάνοι.  Κάπου στις 8:00πμ άνοιξε και ο γκισέ της American Airlines και αφού έδωσα προτεραιότητα στον κύριο από το Αγρίνιο πήγα στην κυρία στο διπλανό γκισέ. 

54 ευρώ για τη βαλίτσα, είπε.  Την πληροφόρησα ότι όταν ήρθα δεν πλήρωσα τίποτα.  Η κυρία ήταν ανένδοτη οπότε πλήρωσα 54 ευρώ για την βαλίτσα.  «Μα κυρία μου δεν πλήρωσα τίποτα για την βαλίτσα όταν ήρθα».  «Το ξέρω αλλά εδώ θα πληρώσεις για την επιστροφή» μου λέει κάπως παγερά και αφού έχει κολλήσει τα μάτια της στον υπολογιστή.  Α πλήρωσα επί τόπου τι να κάνω.  Από αυτό το σημείο άρχισε η αντίστροφη μέτρηση από μένα για την American Airlines.

“Θα την πάρεις στο αεροδρόμιο στη Βοστώνη» που είπε.  «Ελπίζω» της απάντησα.  Μετά περνάω από το μηχάνημα «σαρωτή» και τον έλεγχο διαβατηρίων.  Βλέπω στις γιγαντοοθόνες ότι το αεροσκάφος θα αρχίσει να βάζει μέσα επιβάτες στις 10:40.  Πηγαίνω στην πύλη που είναι να φύγουμε και περιμένω για 40 λεπτά.  Δίπλα μας, στην άλλη πύλη είναι η γραμμή για την Turkish Airlines για την Πόλη. 

Η δική μας πύλη θα ανοίξει όταν φύγει το αεροσκάφος για την Κωνσταντινούπολη.  Τελικά ανοίγει η δική μας πύλη και, «περάστε από εδώ» ακούγετε ένας κύριος με στολή ελεγκτή.  Περνάω πάλη από «σαρωτή» μετάλλων και… «ανοίξτε το βαλιτσάκι και βγάλτε όλα τα πράγματα έξω» μου λέει. 

Έτσι κι έγινε.  «Διαταγή από τον Trump» μου είπε κάπως εμπιστευτικά.  «Κανένα πρόβλημα» του απαντώ.  Έκανε εξονυχιστικό έλεγχο με κάτι μηχανήματα αλλά και με ένα χαρτάκι που αλλάζει χρώμα ότι πλησιάσει κάτι σε κάτι ύποπτο.

Στις 10:40π.μ, άρχισε η είσοδος στο αεροσκάφος και στις 11:20πμ οι πόρτες έκλεισαν και το αεροσκάφος τροχοδρόμησε. 

Μετά από 25 λεπτά καθυστέρηση το αεροσκάφος σηκώθηκε στον αέρα.  Είναι και αυτό μεγάλο Μπόϊνγκ 330. Και είναι γεμάτο.  Προορισμός Φιλαδέλφεια.