Tου Γιώργη Γιατρομανωλάκη
Η απόφαση του κ. πρωθυπουργού να ανασύρει από την πολιτική αφάνεια τον κ. Κουβέλη και να τον χρίσει Αναπληρωτή Υπουργό Εθνικής Άμυνας είναι αναφαίρετο δικαίωμά του. Όπως άλλωστε αναφαίρετο δικαίωμα του κ. Κουβέλη είναι να περιφέρει και να εκθέτει την οποία πολιτική ύπαρξή του μπροστά στην αδέκαστη ιστορία του τόπου. Δεν αποκλείεται μάλιστα, κάπου στο εγγύς μέλλον, να αποδειχθεί ότι σε αυτή την απόφαση του νέου Αναπληρωτή Υπουργού συνέβαλε το πάντα και πανταχού παρόν, εγελιανής τάξεως πολύτροπο «πνεύμα της ιστορίας»: εκεί λ.χ. που πιστεύουμε ότι πάμε αριστερά, έχουμε στρίψει κανονικά στο πρώτο φανάρι δεξιά. Ακόμη περισσότερο φαρμακερό, παρά το παιγνιώδες του πράγματος, αποδεικνύεται το ίδιο το φέρσιμο της ιστορίας (ή της πολιτικής) καθώς ο κ. Κουβέλης δέχθηκε, και μάλιστα ασμένως, να τοποθετηθεί υπό τον αξιότιμο Υπουργό Εθνικής Αμύνης κ. Πάνο Καμμένο για τον οποίο ο ίδιος είχε πριν κάποια χρόνια (3/5/2012) δηλώσει τουιτάροντας: «Συμμαχία της Αριστεράς με στήριξη του κ. Καμμένου δεν την νοούμαι (!) και δεν την συζητάμε».
Εκπληξη λοιπόν της ιστορίας ή φάρσα; Οχι! Ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Στην περίπτωση του κ. Κουβέλη δεν έχουμε απλώς το πονηρό γελάκι της ιστορίας διότι, παρά τα όσα ο ίδιος φαντάζεται για τον εαυτό του, η πολιτική του πορεία όλο τέτοιες «πονηρές» διαδρομές ακολούθησε. Και μάλιστα με το πρόσχημα και ενταυτώ με το άλλοθι μιας τάχατες ακραιφνούς δημοκρατικής, σοσιαλιστικής πορείας και πολιτείας. Εδώ τώρα έχουμε κάτι βαρύτερο. Μέσα στη φαντασίωση που προκαλεί η σοβαροφάνειά μας, μέσα στο ταραγμένο πολιτικό μας μυαλό και στον αθεράπευτο αριβισμό μας (με την επενέργεια και του καθόλου πολιτικού κλίματος) νομίζουμε ότι ωφελούμε τη χώρα, την ώρα που όντως την έχουμε βλάψει. Και μάλιστα πολύ. Ποιος λησμονεί την αποσκίρτηση του κ. Κουβέλη από το τριμερές κυβερνητικό σχήμα πριν από την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ; Σε τί όντως ωφέλησε τη χώρα αυτή η πολιτική του ανδρός;
Και τώρα; Σε τί θα ωφελήσει τη χώρα η παρουσία του κ. Αναπληρωτή Υπουργού κάτω από την επιβλητική μορφή του κυβερνητικού εταίρου, τον οποίο ο σοβαροφανής εκείνος έδειχνε κάποτε να απεχθάνεται; Ποιο το όφελος, ποιο το κέρδος που αποκτά η πολιτική ιστορία του τόπου με το παράδειγμα του κ. Κουβέλη; Αναφέρομαι στην πολιτική ιστορία του τόπου, διότι επί της ουσίας σε τίποτε δεν θα ωφελήσει την ίδια την ταλαιπωρημένη χώρα. Ποια η πολιτική παρακαταθήκη του κ. Κουβέλη στους επιγενομένους; Ποια η προσωπική συμβολή του στη μαύρη και οδυνηρή πορεία μας τα τελευταία χρόνια; Ποιον κότινο πολιτικής τιμής πιστεύει ο κ. Αναπληρωτής ότι θα του προσφέρει η, ούτως ή άλλως, δυστροπη ιστορία; Αν είναι να εγγραφεί κάπου το όνομα του κ. Αναπληρωτή, θα εγγραφεί στον μακρύ καταλογο των πάσης φύσεως πολιτικών αμοραλιστών από τους οποίους, διαχρονικά, η ελληνική πολιτική ιστορία είναι γεμάτη. Εκεί ας εκλεγεί αρχηγός. Επιπλέον (και εδώ τα πράγματα αποκτούν ακόμη μεγαλύτερο ενδιαφέρον) σε τί ακριβώς θα συμβάλει στην πολιτική του Υπουργείου Εθνικής Αμύνης η σεμνή παρουσία του κ. Κουβέλη; Υπό την βαριά σκιά (κυριολεκτικά) του κ. Καμμένου. Να τον δούμε να φέρει και αυτός στολή παραλλαγής ή να κάθεται δίπλα στον πιλότο ενός Φάντομ;
Θα έρθει η μέρα. Εσσεται ήμαρ, κύριε Φώτη-Φανούρη Κουβέλη, Αναπληρωτά Υπουργέ της Εθνικής Αμύνης, όταν η ιστορία του τόπου θα σας κατατάξει κι εσάς. Τελεσίδικα. Πού; Γνωρίζετε πού. Μη φοβάστε. Θα έχετε παρέα, έτσι κι αλλιώς. Μαζί σας θα είναι και ο κ. Υπουργός Εθνικής Αμύνης, τον οποίο κάποτε δεν καταδεχόσαστε. Kαι άλλοι πολλοί. Καλή συνέχεια, λοιπόν. Ειλικρινά. Σιδεροκέφαλος. Μάλιστα καθώς ξέρω ότι είστε και άνθρωπος καλλιεργημένος σας αφιερώνω (με την ευκαιρία της αναλήψεως των καθηκόντων σας) μια στροφή από το ποίημα «Οι κούφιοι άνθρωποι» του μακαρίτη Θωμά Σ. Έλιοτ. Μετάφραση Γιώργου Σεφέρη:
Είμαστε οι κούφιοι ανθρώποι
Είμαστε οι παραγεμισμένοι ανθρώποι
Που σκύβουνε μαζί.
Καύκαλα μ' άχερα γεμάτα, αλίμονο!
Οι στεγνές μας φωνές
Σαν ψιθυρίζουμε μαζί
Είναι ήσυχες κι ασήμαντες
Σαν τον αγέρα στο ξερό χορτάρι
Ή σε σπασμένα γυαλικά των ποντικών το ποδάρι
Μες στο ξερό μας το κελάρι.
Είμαστε οι παραγεμισμένοι ανθρώποι
Που σκύβουνε μαζί.
Καύκαλα μ' άχερα γεμάτα, αλίμονο!
Σαν ψιθυρίζουμε μαζί
Είναι ήσυχες κι ασήμαντες
Σαν τον αγέρα στο ξερό χορτάρι
Ή σε σπασμένα γυαλικά των ποντικών το ποδάρι
Μες στο ξερό μας το κελάρι.
Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου