Tου Ι. Χασαπόπουλου
Την Κυριακή ο χώρος της λεγόμενης Κεντροαριστεράς θα δοκιμαστεί με πολλούς τρόπους, για μία ακόμη φορά, στις εσωκομματικές κάλπες της «επιβεβαίωσης».
Εννέα υποψήφιοι προσπάθησαν επί δύο μήνες να πείσουν όσους περισσότερους ψηφοφόρους μπορούσαν, να προσέλθουν στις κάλπες και να στείλουν ένα μήνυμα, πως ο χώρος αυτός δεν έχει κλείσει τον κύκλο του.
Δυστυχώς, όμως, για μία ακόμη φορά φάνηκε ότι ορισμένοι δεν έχουν διδαχθεί τίποτα από το μεγάλο «διχασμό» του ΠΑΣΟΚ το 2007, όταν συγκρούστηκαν οι κύριοι Παπανδρέου και Βενιζέλος.
Τότε, είχαν μπει τα θεμέλια της διάσπασης του κόμματος, που ήρθε λίγα χρόνια αργότερα, μαζί με τα Μνημόνια.
Εκείνη η πολύ σκληρή σύγκρουση στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ, είχε σαν αποτέλεσμα την απαξίωση των αρχών της παράταξης και πολλών στελεχών, ανοίγοντας, λίγα χρόνια αργότερα, το δρόμο προς τον ΣΥΡΙΖΑ σε στελέχη και εκατομμύρια ψηφοφόρους.
Το 2007, όταν η μία πλευρά κατηγορούσε την άλλη, κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί τι θα επακολουθούσε λίγα χρόνια αργότερα.
Κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί ότι μια μεγάλη παράταξη του 40% με παράδοση δεκαετιών, θα κατέρρεε στο 4% μέσα σε δύο χρόνια.
Για πολλά χρόνια οι πολιτικές διεύρυνσης του Ανδρέα Παπανδρέου και του Κώστα Σημίτη έφερναν τις ψήφους των σοσιαλιστών, των κεντρώων, και ενίοτε το στήριζαν και δεξιοί, αλλά και αριστεροί ψηφοφόροι.
Η λογική «το κόμμα είμαι εγώ» που ακολούθησε ο Γ. Παπανδρέου έδωσε, μαζί με τα Μνημόνια, τη χαριστική βολή στη λεγόμενη «μεγάλη δημοκρατική παράταξη».
Και τώρα, 5 χρόνια μετά, η συσπείρωση και η δυναμική αυτού του χώρου ξαναδοκιμάζονται.
Μετά τα όσα έγιναν από το 2010 μέχρι σήμερα, αντί να διεξαχθεί ένα μεγάλο Συνέδριο συνένωσης του χώρου της Κεντροαριστεράς, η έλλειψη συννενόησης μεταξύ των εν δυνάμει αρχηγών οδήγησε τα πράγματα στα άκρα και σε μια εσωκομματική διαδικασία με εννέα υποψηφίους.
Και όσο πλησιάζουμε στις κάλπες το κλίμα πολώνεται συνεχώς.
Στο διαδίκτυο ένα σχόλιο μπορεί να προκαλέσει ανταλλαγή ύβρεων και απειλών για πολλές ημέρες μεταξύ μελών και στελεχών της μίας ή της άλλης πλευράς.
Φιλίες ετών, και πάλι χάλασαν, και σαν να μην πέρασε μια μέρα, η μάχη για το δεύτερο γύρο φαίνεται ότι θα θυμίσει ημέρες 2007.
Μόνο που από το κάδρο του 2017 θα λείπουν ο «Ρέλος», αλλά και οι ψηφοφόροι του 40%.
Τώρα το κόμμα και η παράταξη βρίσκονται σε μονοψήφια ποσοστά, και δεν πρόκειται να ξεκολλήσει από εκεί αν πιστέψει κανείς τις απειλές και των μεν και των δε για αποχωρήσεις και προγραφές την επόμενη μέρα.
Δυστυχώς, λίγοι είναι αυτοί που μπορούν να δουν ότι στο ΠΑΣΟΚ και στο χώρο της Κεντροαριστεράς δεν περισσεύει κανείς.
Δεν υπάρχει η πολυτέλεια προσωπικών στρατηγικών.
Δυστυχώς για κάποιους και ευτυχώς για τους πολλούς και την παράταξη, την επόμενη μέρα θα είναι αναγκασμένοι να πορευτούν όλοι μαζί, για να μπορέσουν να επιβιώσουν.
Γι’ αυτό και οι δύο επικρατέστεροι του α’ γύρου θα πρέπει να σταματήσουν τον εσωτερικό πόλεμο μεταξύ τους και την απαξίωση ο ένας του άλλου και να κοιτάξουν πώς θα μπορέσουν να συνεργαστούν.
Μόνο έτσι αυτή η παράταξη θα μπορέσει να ξαναενωθεί και να ξανασυσπειρώσει όσους την είχαν εμπιστευτεί όλα αυτά τα χρόνια.
Εννέα υποψήφιοι προσπάθησαν επί δύο μήνες να πείσουν όσους περισσότερους ψηφοφόρους μπορούσαν, να προσέλθουν στις κάλπες και να στείλουν ένα μήνυμα, πως ο χώρος αυτός δεν έχει κλείσει τον κύκλο του.
Δυστυχώς, όμως, για μία ακόμη φορά φάνηκε ότι ορισμένοι δεν έχουν διδαχθεί τίποτα από το μεγάλο «διχασμό» του ΠΑΣΟΚ το 2007, όταν συγκρούστηκαν οι κύριοι Παπανδρέου και Βενιζέλος.
Τότε, είχαν μπει τα θεμέλια της διάσπασης του κόμματος, που ήρθε λίγα χρόνια αργότερα, μαζί με τα Μνημόνια.
Εκείνη η πολύ σκληρή σύγκρουση στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ, είχε σαν αποτέλεσμα την απαξίωση των αρχών της παράταξης και πολλών στελεχών, ανοίγοντας, λίγα χρόνια αργότερα, το δρόμο προς τον ΣΥΡΙΖΑ σε στελέχη και εκατομμύρια ψηφοφόρους.
Το 2007, όταν η μία πλευρά κατηγορούσε την άλλη, κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί τι θα επακολουθούσε λίγα χρόνια αργότερα.
Κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί ότι μια μεγάλη παράταξη του 40% με παράδοση δεκαετιών, θα κατέρρεε στο 4% μέσα σε δύο χρόνια.
Για πολλά χρόνια οι πολιτικές διεύρυνσης του Ανδρέα Παπανδρέου και του Κώστα Σημίτη έφερναν τις ψήφους των σοσιαλιστών, των κεντρώων, και ενίοτε το στήριζαν και δεξιοί, αλλά και αριστεροί ψηφοφόροι.
Η λογική «το κόμμα είμαι εγώ» που ακολούθησε ο Γ. Παπανδρέου έδωσε, μαζί με τα Μνημόνια, τη χαριστική βολή στη λεγόμενη «μεγάλη δημοκρατική παράταξη».
Και τώρα, 5 χρόνια μετά, η συσπείρωση και η δυναμική αυτού του χώρου ξαναδοκιμάζονται.
Μετά τα όσα έγιναν από το 2010 μέχρι σήμερα, αντί να διεξαχθεί ένα μεγάλο Συνέδριο συνένωσης του χώρου της Κεντροαριστεράς, η έλλειψη συννενόησης μεταξύ των εν δυνάμει αρχηγών οδήγησε τα πράγματα στα άκρα και σε μια εσωκομματική διαδικασία με εννέα υποψηφίους.
Και όσο πλησιάζουμε στις κάλπες το κλίμα πολώνεται συνεχώς.
Στο διαδίκτυο ένα σχόλιο μπορεί να προκαλέσει ανταλλαγή ύβρεων και απειλών για πολλές ημέρες μεταξύ μελών και στελεχών της μίας ή της άλλης πλευράς.
Φιλίες ετών, και πάλι χάλασαν, και σαν να μην πέρασε μια μέρα, η μάχη για το δεύτερο γύρο φαίνεται ότι θα θυμίσει ημέρες 2007.
Μόνο που από το κάδρο του 2017 θα λείπουν ο «Ρέλος», αλλά και οι ψηφοφόροι του 40%.
Τώρα το κόμμα και η παράταξη βρίσκονται σε μονοψήφια ποσοστά, και δεν πρόκειται να ξεκολλήσει από εκεί αν πιστέψει κανείς τις απειλές και των μεν και των δε για αποχωρήσεις και προγραφές την επόμενη μέρα.
Δυστυχώς, λίγοι είναι αυτοί που μπορούν να δουν ότι στο ΠΑΣΟΚ και στο χώρο της Κεντροαριστεράς δεν περισσεύει κανείς.
Δεν υπάρχει η πολυτέλεια προσωπικών στρατηγικών.
Δυστυχώς για κάποιους και ευτυχώς για τους πολλούς και την παράταξη, την επόμενη μέρα θα είναι αναγκασμένοι να πορευτούν όλοι μαζί, για να μπορέσουν να επιβιώσουν.
Γι’ αυτό και οι δύο επικρατέστεροι του α’ γύρου θα πρέπει να σταματήσουν τον εσωτερικό πόλεμο μεταξύ τους και την απαξίωση ο ένας του άλλου και να κοιτάξουν πώς θα μπορέσουν να συνεργαστούν.
Μόνο έτσι αυτή η παράταξη θα μπορέσει να ξαναενωθεί και να ξανασυσπειρώσει όσους την είχαν εμπιστευτεί όλα αυτά τα χρόνια.
Πηγή: Βραδυνή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου