Πρώτο θέμα μας: "γνώθι σαυτόν"

Πρώτο μας θέμα

Articles and opinions expressed may not necessarily belong to paneliakos.com

Η ιστοσελίδα μας, PANELIAKOS.COM

You can translate this blog in over 100 languages within a second! Go to the left up top where it says Select Language. Happy navigating. See you again..

Εορτάζουμε και Tιμούμε

Τρίτη 3 Οκτωβρίου 2017

"ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ: ΕΛΛΑΔΑ, 2017". 7η Συνέχεια - Τέλος

Του Βασίλη Καυκά

Ένα μεσημέρι πηγαίναμε για μπάνιο όταν είδαμε από μακρυά νότια της Αμαλιάδας προς το Γεράκι, δυνατό καπνό. Όσο πλησιάζαμε ο καπνός ήταν πιό δυνατός. Δύο αεροσκάφη “canada air” και ένα ελικόπτερο περνούσαν ψηλά στον ουρανό με τους “κουβάδες” τους και έριχναν νερό. Περάσαμε τη Δάφνη και στο ύψος της Χαβαρόβρυσης βλέπω τον οδηγό από το προπορευόμενο αυτοκίνητο να πετάει αναμένω τσιγάρο από το δεξιό παράθυρο.
Σταματήσαμε και αφού βρήκαμε το αναμμένο τσιγάρο το σβήσαμε. Μπήκαμε πάλι στο αυτοκίνητο και ανάπτυξα ταχύτητα και στα πρώτα κόκκινα φανάρια στην Αμαλιάδα κατέβηκα και του “είπα ρε φίλε δεν βλέπεις τις φωτιές γιατί πετάς αναμμένο τσιγάρο;”
Με κοίταξε με άγριο ύφος και μου λέει “και τι σε νοιάζει εσένα ρε;” και έφυγε!




Έτσι οι ημέρες και τα βράδια πέρασαν γρήγορα. Μιλήσαμε με τη Δήμητρα να πάρουμε τη θεία Γεωργία και το Γεράσιμο έξω ένα βράδυ. Θα το αναλάβω εγώ μου είπε. Η Δήμητρα κατάφερε να έρθει μαζί μας και η Γεωργία και πήγαμε όλοι στο Τζαμί. Ήταν το βράδυ που έπαιζε ο Ολυμπιακός με την Ριέκα στο Καραϊσκάκη. Όταν πήγαμε στις 8:30 είμαστε σχεδόν τα μόνα τραπέζια, στις 9:30μμ το μέρος γέμισε. Φάγαμε αρκετά φαγητά αλλά τα φαγητά που φτιάχνει η Γεωργία δεν τα είχε!

Άκουγα για μία εκδήλωση στη Γέφυρα του Πηνειού που απέχει περί τα δύο χιλιόμετρα από το Σιμόπουλο. Άλλοι το έλεγαν “Rio Party”. Αποφασίσαμε να πάμε αλλά ο Μάκης δεν ήταν διαθέσιμος για παρέα. Αρκετοί δικοί μου πήγαιναν οπότε κατέβηκα και εγώ.
Στάθμευσα το αυτοκίνητο μετά τη νέα γέφυρα και κατέβηκα στην ανατολική πλευρά όπου ακουγόταν μουσική στη διαπασών και εκεί περπατούσε ο κόσμος.
Εκατοντάδες νέοι και νέες αλλά και κάπως ηλικιωμένοι βρισκόντουσαν εκεί γύρω από μία εξέδρα όπου είχαν στήσει και το μπαρ. Η μουσική εκκωφαντική και τα spot lights μέσα στην “ερημιά” έδιναν ένα διαφορετικό σκηνικό στην περιοχή.
Οι περισσότεροι είχαν μία μπύρα στο χέρι και συζητούσαν σε πηγαδάκια, κάποιοι νεότεροι χόρευαν. Εκεί συνάντησα γνωστούς αλλά και γνώρισα άλλους άγνωστους για μένα μέχρι εκείνη τη στιγμή.
Έμαθα ότι πριν μερικά χρόνια ήταν μία ιδέα μερικών φίλων για να κάνουν Πάρτι Στο Ποτάμι. Χρόνο με το χρόνο έγινε “θεσμός” και την παραμονή της Παναγίας όταν έχουν έρθει και πατριώτες για διακοπές στα χωριά πηγαίνουν στο “Rio Party”.
Μου είπαν ότι πρέπει να ήταν γύρο στα 1,500 άτομα. Σε κάποιο σημείο έριξαν και πυροτεχνήματα.

Τον Δεκαπενταύγουστο πήγαμε στην Παναγίτσα όπου εκεί συνάντησα αρκετούς συγγενείς, φίλους και γνωστούς από τα παλιά. Πολλοί όμως δεν ήσαν εκεί. Πάρα πολλοί δεν ήσαν εκεί, όπως ο Λάκης, ο Ζάκας, η γονείς μου... Έγιναν μόνιμοι κάτοικοι δίπλα στον Άγιο Νικόλα...
Στο τέλος της λειτουργίας και αφού έφυγαν οι περισσότεροι πήρα μερικά κεριά από την Παναγίτσα. Έδωσα ένα χαρτονόμισμα στο Νάκο που ήταν επίτροπος. Πήγε να μου δώσει ρέστα. Του είπα να τα κρατήσει για την εκκλησία.
Την άλλη ημέρα μαζί με τη Δήμητρα και το Γεράσιμο πήγαμε στο νεκροταφείο να θυμηθούμε τους γονείς, παππού και γιαγιά. Να θυμηθούμε τον εξάδελφο το Λάκη Αποστολόπουλο το κουρέα που έφυγε φέτος.  Δεν με περίμενε φέτος όπως κάθε άλλη χρονιά.  Το θείο Νίκο Καυκά (Ζάκα) που όταν έμπαινα στη ψησταριά της γειτονιάς ή το καφενείο το θεωρούσε προσβολή εάν δεν δεχόμουν το κέρασμά του. Την Ζωίτσα, την θεία την Αγγέλο, την θεία τη Βασιλω, τον θείο το Γιώργη...

Την Πέμπτη, 17 Αυγούστου, 8:30μμ αφού χαιρετίσαμε τους δικούς μας έναν έναν. Ο Γεράσιμος η Γεωργία, ο Γιώργος με την Σοφία, ο Κώστας του Ζάκα... Δίπλα ο Γιάννης με τη Γιαννούλα, ο Γιώργος και η Χριστίνα, ο Μάκης. Βλέπω τα μάτια του Μάκη να βουρκώνουν. Μπήκαμε με τη Δήμητρα στο ΟΠΕΛ για το Ελ Βενιζέλος.
Πότε θα τους δω και θα με δουν πάλι; Ποιός ξέρει πότε θα τελειώσει το καντήλι του καθενός; Αυτές τις σκέψεις έκανα όταν είδα τη Δήμητρα να σκουπίζει τα δάκρυά της που έφευγε, που δεν ήταν μαζί μας αυτή τη φορά η μητέρα της, ο Νίκος, η Μελίσσα, η Κατερίνα που φέτος επέλεξε να πάει στα νησιά Μύκονο, Μήλο, Σαντορίνη. Θα έρθουμε πάλι του χρόνου μπαμπά μου είπε, το είπα και στη θεία Γεωργία και στη νουνά μου τη Λίτσα.
Θα έρθουμε της είπα για να την
καθησυχάσω. Ποιος ξέρει, ίσως.

Η Δήμητρα μετρούσε όλα τα τούνελ από την Πάτρα μέχρι το Ελ Βενιζέλος. 21 είναι μου είπε. Αφού παραδώσαμε το αυτοκίνητο στις 1:00 το πρωί.

Εκεί που περιμέναμε να περάσει η ώρα να ανοίξουν τα εκδοτήρια ή μάλλον τα “διαπιστευτήρια” της IBERIA ακούμε μία φωνή, Βασίλη-Δήμητρα. Κοιτάζω στο άλλο άκρο της αίθουσας ο Βασίλης Βαρλάγκας με την σύζυγό του Βασιλική (Μπέσι) από την Σαβάννα, της Γεωργίας. Χαιρετιόμαστε και διαπιστώνουμε με το ίδιο αεροσκάφος μέχρι την Μαδρίτη. Μετά αυτοί πάνε στο Charlotte, North Carolina και εμείς στο Boston.

Αφού δώσαμε τις βαλίτσες και πήραμε τις θέσεις καθίσαμε για ένα καφέ και μία τυρόπιτα μέσα στο αεροδρόμιο.
Στις 4:35 το πρωί το γεμάτο αεροσκάφος της IBERIA σηκώνεται και φεύγει και εμείς μαζί του.

Αντίο Ελλάδα

Ευχαριστούμε όλους τους συγγενείς και φίλους για την παρέα και φιλοξένεια. 
Καλή αντάμωση.

Φωτογραφίες¨
1) Οι μεγάλες φωτιές όπως και κάθε καλοκαίρι στην Ηλεία
2) Ο Ανδρέας Στασινόπουλος με τον Γεώργιο Αποστολόπουλο στο “Rio Party”.
3) Με τον Κώστα Αναγνωστόπουλο στο “Rio Party”
4) ΄4 & 5 Τα υλικά για το σπίτι και το κτήσιμο
6) Ο Μάκης Γιαννακόπουλος
7) Η θάλασσα της Κουρούτας "αγρίψε" δύο ημέρες πριν φύγουμε


Τέλος

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου