Πρώτο θέμα μας: "γνώθι σαυτόν"

Πρώτο μας θέμα

Articles and opinions expressed may not necessarily belong to paneliakos.com

Η ιστοσελίδα μας, PANELIAKOS.COM

You can translate this blog in over 100 languages within a second! Go to the left up top where it says Select Language. Happy navigating. See you again..

Εορτάζουμε και Tιμούμε

Δευτέρα 2 Οκτωβρίου 2017

"ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ: ΕΛΛΑΔΑ, 2017". 6η Συνέχεια

Δευτέρα, 2 Οκτωβρίου, 2017

Του Βασίλη Καυκά

Κατά της 9:00 το βράδυ επιστρέψαμε από τη θάλασσα και κατά τις 12:00 τη νύχτα με τη νεολαία στη Κουρούτα. Εδώ γίνεται χαμός. Όλα τα μαγαζιά ανοικτά και γεμάτα κόσμο. Περπατήσαμε το πεζόδρομο από το πρώην εργοστάσιο του ΑΣΟ (Συγκέντρωνε τη σταφίδα και αφού την επεξεργάζονταν την φόρτωναν στα καράβια για το εξωτερικό. Ήταν μαζί με το καπνό ένα από τα προϊόντα εξαγωγής).
Από τον ΑΣΟ λοιπόν που τώρα είναι εστιατόριο, το Στρογγυλό, του Ρεμούνδου, το Μπλέ, η Θράκα, Ο Άνεμος, Του Κότσιφα, Θάλασσα, το Τουριστικό Περίπτερο, Το Νησάκι... όλα γεμάτα κόσμο. Άλλοι τρώνε, άλλοι συζητούν, άλλοι χορεύουν. Μουσική στη διαπασών και άντε να ακούσεις τι λένε. Για να επικοινωνήσουμε φωνάζουμε δυνατά. Αφήνω την παρέα μέσα στο κέντρο “Άνεμος” και πάω στα τραπέζια που αγναντεύεις τη θάλασσα. Προβλέπω ότι θα πάω για ύπνο όταν “θα βγάλει ο ήλιος κέρατα”. Παραγγέλνω ένα διπλό καφέ και τον πίνω κοιτάζοντας τα νερά του Ιουνίου που αυτή τη στιγμή είναι ήσυχα. Στο βάθος αριστερά είναι το Κατάκολο και λίγο δεξιά μου η Ζάκυνθος με τα φώτα της. Δεξιά η Ροβιάτα, η Μαραθιά, το Βαρθολομιό, το Κάστρο Χλεμούτσι...


Σε λίγο έρχετε ένα ανδρόγυνο από την Αυστραλία που ήταν στο 2ο Πανηλειακό Αντάμωμα. Ήπιαν και αυτοί ένα καφέ και πήραν παγωτά. Συζητήσαμε για την Ελλάδα, το Ελληνισμό της Αυστραλίας και της Αμερικής και κάπου στις 3:00 το πρωί οι άνθρωποι έφυγαν. Η δική μου παρέα που ήταν όλοι νέοι ήταν εκεί που ήταν η μουσική, τη μουσική δηλαδή, ντάπα-ντούπα.  Δεν ήθελα να χαλάσω το κέφι της Δήμητρας και της παρέας της και παράγγειλα κι άλλο διπλό καφέ.

Σε κάποιο σημείο περασμένες 4 το πρωί νάσου η Δήμητρα. “Περνάς καλά με τα ξαδέρφια σου: “Ναι πολύ καλά” μου λέει. Την ρωτάω πότε θα φύγουμε γιατί νυστάζω. “Σε λίγο” μου είπε και πράγματι σε 5 λεπτά ήρθε με την παρέα οπότε και φύγαμε. Ήταν 5:00 το πρωί όταν ξάπλωσα για ύπνο. Ο λόγος που δεν άφησα τα παιδιά μόνα τους είναι γιατί αυτές τις ώρες δεν είναι να οδηγάς στην Ελλάδα ιδιαίτερα από παραλιακά κέντρα.

Άντε τώρα να σηκωθείς το πρωί. Τι δύο διπλούς καφέδες, τι ντουζ με κρύο νερό. Δεν είμαστε εμείς για γλέντια μέχρι πρωίας!
Σήμερα έρχονται τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας. Ο ανιψιός Νίκος με τη σύζυγο και τα παιδιά, η ανιψιά Γιώτα με τα παιδιά, η κόρη μου Κατερίνα με παρέα, μερικοί φίλοι του Γιώργου και... ξεσηκώσαμε τους ανθρώπους από τα κρεβάτια τους. Εσύ εδώ, εσύ εκεί... χαμός έγινε. Αλλά “όπου είναι αγαπημένοι οργή δε χωράει” έλεγε η μάννα μου. Έτσι και έγινε. Χωρέσαμε όλοι, μικροί και μεγάλοι. Αλίμονο από τη Γεωργία στο Σιμόπουλο και την Χριστίνα στη Δάφνη που έκαναν ότι μπορούσαν για να μας ευχαριστήσουν. Μερικές φορές στεναχωριόμουν γιατί αυτός ο εργολάβος που έφτιαξε το σπίτι μας έκανε τόσο άσχημη δουλειά και τώρα έχουμε γίνει βάρος.

Φαίνεται ότι η Γεωργία το κατάλαβε και μου είπε “δεν έχετε γίνει βάρος”.
Οι μαστόροι δίπλα κοντεύουν να τελειώσουν με τις κολώνες. Και τις 6 που είχαν πάθει ζημιά τις σιδέρωσαν με σίδερο κανονικό όχι όπως ο Γκαβέτσος που έκανε “εγκληματική δουλειά”. Αυτός εδώ ο μάστορας, ακριβός μεν αλλά έκανε πολύ καλή δουλειά. Έριξε τσιμέντο που βάζουν στα τούνελ, γκανάϊ. Όταν τελείωσαν την πρώτη φορά έπρεπε να τις καταβρέχουμε συνέχεια. Ο Γεράσιμος μου λέει, θα το κάνω εγώ. Και πράγματι, άλλοι πότιζαν τις λεμονιές και τα μποστάνια να μη ξεραθούν κι εμείς ποτίζαμε τις κολώνες για να μη στεγνώσουν και σκάσουν.
Σε δύο ημέρες πάλι από την αρχή ξανά σιδέρωμα ξανά γκανάϊ τσιμέντο. Ο Χρήστος, αδερφός της Γεωργίας που ξέρει από οικοδομές αφού έχει εργαστεί για πολλά χρόνια σε οικοδομές στην Αθήνα μου λέει “ο μάστορας κάνει καλή δουλειά”. “Εύχομαι” του είπα.

Ο αδελφός μου Γιάννης έκανε μία εγχείρηση στον ώμο και παραμονή του Δεκαπενταύγουστου έπρεπε να πάει πίσω στην Πάτρα, στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο του Ρίο. Είχα πάει άλλη μία φορά εκεί όταν είχε πρώτο-ανοίξει αρκετά χρόνια πριν όταν δύο παιδιά από το χωριό έπεσαν από μοτοσακό και ο μεν ένας έφυγε στο άνθος της ηλικίας του ο δε άλλος από το άνθος της ηλικίας του ταλαιπωρείτε αφού το έκοψαν το πόδι στο μηρό. Το ατύχημα έγινε περίπου 2 μήνες πριν πάμε στην Ελλάδα και πήγαμε να δούμε το παλικάρι και να του δώσουμε κουράγιο. Την επίσκεψή μου στο νοσοκομείο δεν την ξέχασε ποτέ και όποτε πηγαίνω στο χωριό θα σταματήσει να με χαιρετήσει, καλά να είναι ο Χρήστος.

Καθ' οδόν προς την Πάτρα λοιπόν, κάπου 70 χιλιόμετρα μακρυά, ο Γιάννης πονούσε αλλά “κρατιόταν”, του άρεσε που ήμουν μαζί του. Φτάσαμε στο Νοσοκομείο στις 10:00 το πρωί να του κάνουν αλλαγή και να πάρει κάποιο χαρτί. Ο χώρος στάθμευσης ήταν γεμάτος. Τελικά κάπου στρίμωξα το ΟΠΕΛ και μπήκαμε μέσα. Μαζί μας ήταν η γυναίκα του Γιαννούλα και ο Κώστας. Ο Κώστας κι εγώ πήγαμε στη καφετέρια, ο Γιάννης με τη Γιαννούλα ανέβηκαν πάνω. 

Σε κάποια στιγμή θέλησα να πάω στο μέρος. Με το που μπήκα στο μέρος βγήκα γρήγορα έξω και έβαλα τις φωνές. Βρώμα, χωρίς χαρτί υγείας, χωρίς νερό. Μία κυρία που ήταν της καθαριότητας μου λέει “δεν έχουμε χαρτί κύριε, έπρεπε να το φέρεις από απ' έξω”. Την κοιτάζω, τώρα τι να της πω; Τι να πω, αυτή φταίει; Όχι βέβαια, τα
μνημόνια, οι κλέφτες πολιτικοί που ρήμαξαν την Ελλάδα και τώρα την πληρώνουν όλοι. Φόρος από δω, φόρος από εκεί. Κόψιμο στις συντάξεις. Ο Πάγκαλος είπε “όλοι μαζί τα φάγαμε”. Εσείς μπορεί κύριε, ο κοσμάκης όμως... Εσείς τους κάνατε. Απορώ πως αυτός ο κόσμος τους χαιρετάει. Απορώ που δεν έχουν ξεσηκωθεί. Που να φανταστώ εγώ τώρα, το 2017 στη χώρα που παρήγαγε τον πολιτισμό ότι θα πρέπει να πάρω χαρτί μαζί μου όταν θα πάω για χέσιμο! Έλεος κ. Τσίπρα, έλεος. Μήπως πρέπει να φέρω το χαρτί υγείας από την Αμερική;

Τελικά, στις 12 και κάτι κτύπησε το κινητό τηλέφωνο, ήταν ο Γιάννης. Έχουμε σειρά 22 και τώρα είναι το νούμερο 7 μέσα”, μου λέει. Τον ρώτησα εάν πήρε το χαρτί, όχι για να το χρησιμοποιήσω στο μέρος, αλλά, για να φύγουμε. Μου απάντησε ναι. Του είπα “πάμε να φύγουμε, αύριο είναι της Παναγίας, ο γιατρός θα φύγει και αυτοί θα κλείσουν σε λίγο. Πάμε στο Κέντρο Υγείας στο Σιμόπουλο να κάνεις την αλλαγή. Έτσι έγινε και φύγαμε. Δεν του είπα τίποτα για το αποχωρητήριο γιατί θα τους έκανε αναφορά και άντε τώρα να βρεις το δίκιο σου σε τόσο “σκοτάδι”.

Έτσι πέρασαν οι μέρες, ήρθε και ο Δημήτρης με την Πέγκυ και τον Άγι που με περίμενε να παίξουμε στο Μαρούσι και ένα βράδυ πήγαμε στο γήπεδο το ΑΟ Πηνείας. Εδώ και χρόνια μερικοί ποδοσφαιρόφιλοι του χωριού οργάνωσαν την ομάδα και μπήκαν στην Γ' Ερασιτεχνική. Σιγά-σιγά ανέβηκαν στη Β' και φέτος στην Α' Ηλείας παρακαλώ εκεί που πέρυσι έπαιζε ο Πανηλειακός (τώρα Γ' Εθνική).
Νάμαστε λοιπόν με τα πιτσιρίκια στο “Μαρακανά” του Σιμόπουλου. Πλάκα είχε. Ευτυχώς που είχε χορτάρι. Γκολ ο Σίμος, γκολ ο Αλέξης, γκολ ο Άγις. Παικταράδες... ο ένας λέει ήταν ο Μέσι. Ο δε Νίκος με το “drone” έβγαζε φωτογραφίες.

Στη θάλασσα τώρα πηγαίναμε δύο φορές την ημέρα, μία για μπάνιο και μία το βράδυ για ποτό. Η Δήμητρα είχε παρέα την εξαδέλφη της Γιώτα, την άλλη εξαδέλφη την Λίτσα με τα παιδιά τους από τη Βοστώνη, το Μπάμπη με τη Σία, το Γιώργο με την Σοφία. Όλα καλά παιδιά.

Την ημέρα στη θάλασσα έπρεπε να είχαμε 3-4 ομπρέλες διαφορετικά δεν χωρούσαμε.  Εδώ είχαμε Είχαμε εφαρμόσει ένα σχέδιο. Δεν πηγαίναμε όλοι μαζί. Όποιοι πήγαιναν πρώτοι και έβρισκαν ομπρέλες άδειες καθόταν ένας/μία κάτω από κάθε ομπρέλα ή βάζαμε πετσέτες. Εάν δεν υπήρχαν ομπρέλες βλέπαμε πότε ετοιμάζεται να φύγει μία παρέα και τις πιάναμε οπότε πάντα είχαμε ομπρέλες.

Μία ημέρα όπως πάντα πηγαίνω λίγο πιό μέσα και ξαπλώνω πάνω στο νερό της θάλασσας χωρίς σωσίβιο. Το νερό ήταν ζεστό και η θάλασσα λάδι.
Φαίνεται ότι η ώρα πέρασε χωρίς να το καταλάβω όταν ακούω κάποιους που έκαναν μπάνιο στο βάθος προς τη στεριά “ρε αυτός πνίγηκε;” “να καλέσουμε βοήθεια” του λέω ο άλλος. ΄΄Έτσι όπως είμαι ξαπλωμένος σηκώνω τα χέρια να τους δείξω ότι είμαι εντάξει. Σηκώθηκα και είδα ότι είχα απομακρυνθεί αρκετά και κολυμπώντας πήγα προς τη στεριά. “Ρε φίλε μας κόψω-χόλιασες” λέει ο ένας. “Είμαι εντάξει παιδιά ευχαριστώ” τους απαντώ. 
Όταν βγήκα έξω είδα ότι είχαν περάσει δύο ώρες από την ώρα που μπήκα στη θάλασσα.  Ο εξάδελφος μου Μάκης μόλις με είδε να βγαίνω παράγγειλε δύο τσίπουρο με μεζέ.  "Κατάλαβα ότι είσαι κουρασμένος και δεν ήθελα σε ενοχλήσω" μου είπε.   Όταν του είπα τι συνέβει έβαλε δυνατά γέλια.

Φωτογραφίες:
1) Στον ΑΝΕΜΟΣ το βράδυ
2) Ηλιβασίλεμα στη Κουρούτα
3) Φωτογραφίες 3 & 4 είναι η ίδια κολώνα του σπιτιού.  Στη τρίτη βλεπουμε το σπάσιμο καο το "σιδέρωμα".  Στη 4η είναι η ίδια κολώνα εφ' όσον έχει πέσει το πρώτο τσιμέντο και σιδερωμένει πάλι για το δεύτερο γκανάϊ
4) Το αποχωρητήριο στο Νοσοκομείο του Ριο, Πάτρα
5) Ότι θέλουν βάνουν για διαφημηστικά μέσα στους πίνακες του Νοσοκομείου
5) Χαμός για τις ομμπρέλες στην παραλία της Κουρούτας
6) Ο σερβιτώρος Σπύρος, μας αναζήτησε όταν φύγαμε

Διαβάστε αύριο το ΤΕΛΟΣ


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου