Ο Οικουμενικός Πατριάρχης, κ. Βαρθολομαίος. Φωτογραφία: ΜΠΟΝΗΣ ΧΡΗΣΤΟΣ/Ευρωκίνηση.
Ανάλυση του Θεοδώρου Καλμούκου.
Η ακύρωση από το Οικουμενικό Πατριαρχείο της εκλογής του Επισκόπου Ζήλων κ. Σεβαστιανού σε Μητροπολίτη Σικάγου, αποτελεί αναμφίβολα ένα ισχυρό μήνυμα στον Αρχιεπίσκοπο Γέροντα Αμερικής κ. Δημήτριο και κατά δεύτερο λόγο στα μέλη της Επαρχιακής Συνόδου, πλην του Αγίου Φραγκίσκου κ. Γερασίμου, ο οποίος αρνήθηκε να ψηφίσει κατά την επιλογή του τριπροσώπου.
Ο λόγος είναι προφανής καθότι η ενταύθα Ιερά Επαρχιακή Σύνοδος είχε προτάξει τον Επίσκοπο κ. Σεβαστιανό στο τριπρόσωπο με 7 ψήφους, επί 8 εν συνόλω ψηφισάντων. Παράλληλα, αποτελεί και μία ιστορική «πρώτη», διότι είναι η πρώτη φορά που το Πατριαρχείο προβαίνει σε μία τέτοια ενέργεια, λαμβανομένου υπ’ όψη ότι μέχρι τώρα εφάρμοζε την άγραφτη παράδοση και τακτική εκλέγοντας εκείνον ο οποίος συγκέντρωνε τις περισσότερες ψήφους στο τριπρόσωπο.
Οι λόγοι που επικαλέσθηκε το Πατριαρχείο ότι ο κατάλογος είναι προβληματικός και χρειάζεται «καθάρισμα» και για τον οποίον έγραψε εκτενώς ο «Εθνικός Κήρυξ» σε ανάλυση στο φύλλο της 10ης Ιουλίου 2017, με τίτλο «Κατάλογος και σοβαρότητα», είναι σίγουρα υπαρκτοί και σωστοί, όπως, άλλωστε, λεπτομερώς αναφέρθηκαν στην ανάλυσή μας την οποία ο Πατριάρχης ανέγνωσε την Τετάρτη 12 Ιουλίου στη Σύσκεψη της Ιεραρχίας του Θρόνου.
Σίγουρα η εκκαθάριση του Καταλόγου των Υποψηφίων όφειλε να είχε γίνει πολύ καιρό πριν και μάλιστα πριν από την σύγκληση της Επαρχιακής Συνόδου και φυσικά και πριν την επιλογή του τριπροσώπου.
Από την άλλη μεριά, το Πατριαρχείο είχε εγκρίνει τον Κατάλογο μόλις τον περασμένο Μάρτιο 2017 όπως ήταν, δηλαδή με όλους αυτούς τους συνταξιούχους, άρρωστους και αδιόριστους κληρικούς, γιατί δεν έθεσε θέμα τότε;
Μπορεί να λεχθεί ότι ήταν παράλειψη και φυσικά οι παραλείψεις και τα λάθη υπάγονται στον ανθρώπινο παράγοντα, ωστόσο εδώ πρόκειται για την ακύρωση μιας κορυφαίας εκκλησιαστικής απόφασης της Αρχιεπισκοπής Αμερικής. Φυσικά δεν θα πρέπει να παραβλεφθεί και το δράμα του Επισκόπου Ζήλων κ. Σεβαστιανού, ως Επισκόπου και ως ανθρώπου.
Βέβαια η απόφαση αυτή έχει θαρρώ κι άλλες πολύ πιο σοβαρές και βαθιές διαστάσεις, τις εξής: Ο Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος απέδειξε ότι αυτός είναι ο ηγέτης της Αρχιεπισκοπής Αμερικής και έχει τον πρώτο και τελευταίο λόγο, ξεκάθαρα πράγματα. Κι έτσι έσπασε τη διαφανείσα εντύπωση δύναμης και ενότητας που δόθηκε από τον Αρχιεπίσκοπο κ. Δημήτριο και την εδώ Σύνοδο που θέλησαν «να επιβάλλουν» τον κ. Σεβαστιανό με την ψηφοφορία των 7 ψήφων επί 8 ψηφισάντων.
Μία τέτοια ομονοούσα και ενωμένη τοπική Σύνοδος φάνταζε ως απειλητική και ενδεχομένως να παρέπεμπε και σε άλλες πιθανές κινήσεις, αν και πράγμα απίθανο, διότι ο Δημήτριος δεν είναι Ιάκωβος και κατά δεύτερο λόγο οι υπάρχοντες Μητροπολίτες είναι άτολμοι για οτιδήποτε, δηλαδή για ένα δεύτερο Λιγκονίερ.
Κι έτσι μόλις πήγε η εδώ Επαρχιακή Σύνοδος να σηκώσει κεφάλι που λέμε, ήλθε η Πατριαρχική απόφαση και τράνταξε την Αμερική, κι όλοι τώρα τρέχουν να την εξηγήσουν και να κάνουν τις δικές τους ερμηνείες.
Ναι μεν το μήνυμα ήταν προς πάντες τους ενταύθα Συνοδικούς Μητροπολίτες, όμως ο χτύπος του στοχεύει τον ίδιο τον Αρχιεπίσκοπο κ. Δημήτριο, διότι αυτός είναι «ο Πρώτος» τους, όπως λέγεται στην εκκλησιαστική γλώσσα. Το ερώτημα είναι τι δέον γενέσθαι από εδώ και πέρα.
Οι επιλογές θαρρώ είναι μετρημένες, οι εξής: Είτε ο Αρχιεπίσκοπος κ. Δημήτριος θα δεχθεί το ράπισμα χωρίς να αντιδράσει και θα συνεχίσει έτσι το υπόλοιπο της Αρχιεπισκοπίας του «ραπισμένος» και ταπεινωμένος, είτε θα παραιτηθεί αξιοπρεπώς για να διασώσει το κύρος και την υστεροφημία του, πράγμα που απαιτεί ψυχική δύναμη και αποφασιστικότητα για να το κάνει.
Ο Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος από την άλλη γνωρίζει ότι δεν θα υπάρξουν αντιδράσεις, διότι ποιος εκ των Μητροπολιτών θα τολμήσει να αντιδράσει, είτε εκ των ιερέων, είτε εκ των λαϊκών οι οποίοι είναι ένα σκορποχώρι άνευ σημασίας; Κι έτσι για μία ακόμα φορά ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος είναι ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης ο οποίος τολμά, όπως έκανε και πριν ένα χρόνο με τη Σύνοδο της Κρήτης.
Κι αυτή είναι η πραγματικότητα είτε μας αρέσει, είτε όχι. Πού θα πάει όμως η Εκκλησία της Αμερικής, είναι ένα ερώτημα ζώπυρο που θα το απαντήσει ο χρόνος. Μακάρι τα τωρινά διοικητικά, ανθρώπινα, να μην είναι «αρχή ωδίνων», γιατί μέσα σ’ αυτά χάνεται ο Χριστός, αλλά και οι άνθρωποι που συγκροτούν την Εκκλησία.
Πηγή: ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΗΡΥΞ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου