Πρώτο θέμα μας: "γνώθι σαυτόν"

Πρώτο μας θέμα

Articles and opinions expressed may not necessarily belong to paneliakos.com

Η ιστοσελίδα μας, PANELIAKOS.COM

You can translate this blog in over 100 languages within a second! Go to the left up top where it says Select Language. Happy navigating. See you again..

Εορτάζουμε και Tιμούμε

Κυριακή 16 Ιουλίου 2017

Συνταξιοδότηση Μητροπολιτών στα 70


Δευτέρα, 17 - 7 - 17

Ανάλυση
Του Θεοδώρου Καλμούκου
Για το σοβαρό και λεπτό θέμα της αποχώρησης των ιεραρχών από την ενεργό υπηρεσία σε συγκεκριμένη ηλικία έχω γράψει και πριν χρόνια. Ο λόγος που επανέρχομαι για μία ακόμα φορά είναι διότι πιστεύω ότι είναι ζωτικής σημασίας για θεσμούς και πρόσωπα, αλλά και λόγω των εξελίξεων που σημαδεύουν μέσα στο κατακαλόκαιρο τον εκκλησιαστικό μας βίο στην Αμερική με αφορμή την εκλογή στη Μητρόπολη Σικάγου.
Είναι γεγονός ότι το θέμα πολλές φορές σχολιάζεται σε συντροφιές σκεπτόμενων ανθρώπων, ενώ από την άλλη μεριά φαίνεται να το καλύπτει μία περίεργη προστατευτική μυστικοπάθεια από την ιεραρχία γενικώς λες και δεν αφορά την εύρυθμη λειτουργία του εκκλησιαστικού σώματος.
Βασικά οι ίδιοι οι ιεράρχες το αποσιωπούν ή το παρεμποδίζουν. Αλλωστε, ο εφησυχασμός ή πιο απλά η συνταξιοδότηση Μητροπολιτών, Επισκόπων, Αρχιεπισκόπων, γιατί όχι και Πατριαρχών αφού κι αυτοί άνθρωποι γαρ εισίν υπαγόμενοι στη φθαρτική διαδοχή του χρόνου με όλα τα συνεπακόλουθα, είναι και επιταγή της φύσης. Γι’ αυτό λοιπόν καλό και ευεργετικό θα ήταν για την Εκκλησία κατ’ αρχήν και δευτερευόντως για τα πρόσωπα να τεθεί ένα όριο ηλικίας αποχώρησης από την ενεργό υπηρεσία, όπως λέμε στην τρέχουσα γλώσσα.
Να διευκρινίσω από την αρχή πως δεν διαλανθάνει της γνώσης μου το καθεστώς του ισόβιου των Επισκόπων που ισχύει. Ούτε φυσικά η Εκκλησιολογική του τεκμηρίωση, πως υπάρχει, δηλαδή, ένας γαμικός δεσμός ανάμεσα στον Μητροπολίτη και τη Μητρόπολη και όπως κάθε γάμος οφείλει να είναι ιερός δεσμός και αδιάλυτη ιερή σχέση δια βίου, έτσι και εν προκειμένω ο Επίσκοπος «νυμφεύεται» τρόπον τινά την Επισκοπή του δια βίου, δηλαδή για μια ολόκληρη ζωή.
Βέβαια εδώ μπορεί να εγερθεί το ζήτημα του μεταθετού, δηλαδή της μεταπήδησης ενός Μητροπολίτη από μία Μητρόπολη σε μία άλλη, όπως συνέβη αρκετές φορές ιδιαίτερα στην Εκκλησία της Ελλάδος, που Μητροπολίτες εγκαταλείπουν τις «φτωχές» Μητροπόλεις τους στις οποίες υπηρέτησαν επί είκοσι ή παραπάνω χρόνια και μεταπηδούν σε άλλες περισσότερο προνομιούχες και πλούσιες. Κάτι παρόμοιο ενδεχομένως να συμβεί και σε μας εδώ με το Σικάγο, αφού η εκεί Μητρόπολη θεωρείται το «χρυσόψαρο» της Αρχιεπισκοπής και κακά τα ψέματα σήμερα δυστυχώς το κριτήριο είναι το δολάριο. Κι ο Χριστός; Είναι έμπονο να το πει κανείς αλλά ο Χριστός δυστυχώς χάνεται μέσα σ’ αυτή την κακομοιριά, την υποκρισία, το δολάριο και τους χρυσοστόλιστους αυθέντες και δεσπότες. Κι ίσως επειδή χάσαμε τον νουν του Χριστού βρισκόμαστε σ’ αυτό το έσχατο σημείο της αποσύνθεσης, όσο κι αν προσπαθούμε να εμφανίσουμε μία πλαστική και ψεύτικη εικόνα. Αν υπήρχαν σοβαροί και αγιασμένοι άνθρωποι θα ενέπνεαν κιόλας. Σήμερα ποιος;
Εχω τη γνώμη πως για λόγους φιλανθρωπίας και πρακτικότητας, οφείλει να θεσπιστεί όριο ηλικίας των ιεραρχών, όπως άλλωστε υπάρχει για τους ιερείς. Δεν είναι δυνατόν ένας προχωρημένης ηλικίας ιεράρχης, με ελαχιστοποιημένες τις σωματικές και πνευματικές του δυνάμεις και ευρισκόμενος ουσιαστικά μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, να συνεχίζει να ποιμαίνει αξιοπρεπώς και αποτελεσματικώς τον λαό του Θεού.
Καλό θα είναι να τεθεί ως όριο το 70ο ή το 72ο έτος της ηλικίας, ώστε να υπάρχει μία βιολογική ανανέωση του Επισκοπικού Σώματος.
Η διαποίμανση του λαού του Θεού για να γίνει σωστά και να υπάρχει μία αξιοπρεπής χαρισματική παρουσία του Επισκόπου εν τη Εκκλησία, απαιτεί εγρήγορση, νηφαλιότητα, αντοχή κατ’ άμφω, κινητικότητα, δράση και δραστηριότητα. Τι δράση και πόσο κουράγιο για σοβαρό έργο μπορεί να έχει ένας ογδοντάχρονος ιεράρχης λόγου χάρη; Κι ακόμα πώς να επικοινωνήσουν με τη νέα γενιά; Τα δεσποτιλίκια, το υπεροπτικό ύφος, ο εκφοβισμός, οι διώξεις, οι προσβολές ανήκουν στον μεσαίωνα. Ο κόσμος άλλαξε, άλλαξαν οι καιροί δεν δέχονται πλέον οι άνθρωποι και ειδικά οι νέοι τους τετριμμένους και «γραώδεις» μύθους περί διακονιών και διαρκή επαιτεία δώστε και ξαναδώστε που έχουν γονατίσει κυριολεκτικά την Εκκλησία κι έχουν απομυζήσει τις κοινότητες και τους πιστούς.
Στις περιπτώσεις των υπερήλικων ιεραρχών αυτό που συμβαίνει είναι ότι δημιουργούνται παράκεντρα εξουσίας. Συγκροτούνται οι λεγόμενες αυλές από συγγενείς, γνώριμους και φίλα προσκείμενους αμφοτέρων των φύλων, οι οποίες (αυλές) υποκαθιστούν τον ποιμενάρχη και φυσικά απομυζούν οικονομικά την τοπική Εκκλησία και πολλές φορές ερίζουν μεταξύ τους για το ποιος ή ποια θα πάρει τα πιο πολλά. Πρόκειται για καταστάσεις αναξιοπρεπείς και σκανδαλιστικές.
Κατανοητή η προσκόλλησή τους στο θρόνο όσο αντέξουν, καθώς λέγουν, διότι είναι λόγοι καθαρώς ψυχολογικοί, αφού θα ισχύσει το «δρυός πεσούσης». Από τη στιγμή που παύσουν να ίστανται επί του θρόνου δεν θα τους δίνει κανείς σημασία. Από την άλλη πλευρά, δεν είναι σωστό να γίνονται αφορμή εμποδίου της πορείας της τοπικής Εκκλησίας. Τα τελευταία χρόνια έβλεπα τον καημένο τον αείμνηστο Μητροπολίτη Σικάγου Ιάκωβο και τον λυπόμουν, αλλά πιο πολύ λυπόμουν την Εκκλησία.
Κι ακόμα, θυμάμαι πολύ έμπονα τα τελευταία χρόνια του βίου του αείμνηστου ποιμενάρχη της ιδιαίτερής μου πατρίδας, της Λέσβου, του Ιακώβου Κλεομβρότου, επειδή ακριβώς είχε εκλείψει και το στοιχείο της ανθρώπινης αξιοπρέπειας λόγω γήρατος και ασθένειας.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου