Ζητώ προκαταβολικά την κατανόησή σας που επανέρχομαι στο θέμα των εκλογών των κοινοτικών συμβουλίων. Δύο λόγοι υπαγορεύουν κάτι τέτοιο: Πρώτον, βρισκόμαστε στις ημέρες της διεξαγωγής τους και δεύτερον οι πληροφορίες που φτάνουν καθημερινώς στην προσοχή μας είναι ανησυχητικές λίαν διότι υπάρχει αδιαφορία και απάθεια μέχρι σημείου ακηδίας.
Κι έτσι πολλές κοινότητες ανά την Αρχιεπισκοπή δεν θα διεξάγουν στην πραγματικότητα εκλογές, αλλά θα συνεχιστεί αυτό που γίνεται αρκετά χρόνια τώρα, θα μπουν στα συμβούλια οι ίδιοι και οι ίδιοι κατ’ ανάθεση, μόνο και μόνο για να συμπληρωθούν οι θέσεις, ενώ στις νευραλγικές θέσεις αποφάσεων δηλαδή προέδρου, αντιπροέδρου, ταμία θα παραμείνουν οι ίδιοι.
Δυστυχώς πολλές εκκλησιαστικές κοινότητες βαδίζουν στα χνάρια των ομογενειακών συλλόγων και ομοσπονδιών, όπου επί δεκαετίες έχουν καταλάβει τις θέσεις οι ίδιοι καρεκλοκένταυροι και δεν ξεκολλούν με τίποτε, με αποτέλεσμα σε πολλές περιπτώσεις να έχουν μείνει μόνοι τους με καμιά δεκαριά κοντοχωριανούς τους. Τα αποτελέσματα γνωστά και εμπόνως θεατά.
Οταν σε Ομοσπονδία η οποία πριν μερικά χρόνια είχε κάποια υπόσταση και στην οποία από 44 σύλλογοι έχουν μείνει 19 και παρευρίσκονται οι 12 στη γενική συνέλευση με καμιά 30ριά άτομα σχεδόν τα ίδια επί δεκαετίες, αυτό σημαίνει διάλυση και πορεία ανεπίστρεπτη. Οι νέοι και οι νέες όχι στα συμβούλια δεν συμμετέχουν, αλλά ούτε καν στις κοινωνικές εκδηλώσεις που διοργανώνουν οι σύλλογοι. Κι είναι κωμικό μερικές φορές να ακούει κανείς προέδρους και αξιωματούχους συλλόγων να δηλώνουν ότι προσπαθούμε αν φέρουμε τα παιδιά μας στους συλλόγους.
Προς τα εκεί λοιπόν οδηγούνται και οι εκκλησιαστικές κοινότητες, δηλαδή προς ολοκληρωτική συρρίκνωση και απομείωση δυστυχώς. Κι αυτή είναι η πικρή αλήθεια, όσο κι αν πασχίζουμε να στομώνουμε τους φόβους μας για τον επικείμενο θάνατο καυχησιολογούντες για κτίρια και ανοικοδόμηση κοινοτικών κέντρων και αιθουσών στις οποίες ήδη σε μερικές περιπτώσεις φωλιάζουν κουκουβάγιες.
Και προσοχή (!) δεν ομιλούμε για μικρές αριθμητικά κοινότητες, αλλά ακόμα και εκείνες που ισχυρίζονται ότι έχουν στα χαρτιά τους 650 και 450 οικογένειες και όμως στις γενικές τους συνελεύσεις εμφανίζονται καμιά εξηνταριά, οι οποίοι εκτονώνονται φωνασκώντας και αψιμαχώντας μεταξύ τους ανυποψίαστοι γι’ αυτό που είναι η τοπική ενορία. Οι δε ιερείς ευρισκόμενοι εν μέσω συμπληγάδων, δηλαδή από τη μια το συμβούλιο και από την άλλη η Αρχιεπισκοπή, σιωπούν και προσπαθούν να μαζέψουν όσα πιο πολλά χρήματα γίνεται γιατί αυτό είναι το μέτρο της επιτυχίας ενός ιερέα στις μέρες μας, το δολαριομάζεμα. Μιλούμε κυριολεκτικά για ανίερες και διαστροφικές καταστάσεις.
Κι όλα αυτά διότι επί δεκαετίες χτίσαμε στην άμμο, στη λιθομανία, στον εντυπωσιασμό και τη θριαμβολογία ότι οι κοινότητες μας είναι μεγάλες και τρανές ενώ στην ουσία μεταβάλλονται σε κέντρα Διονυσιακής διασκέδασης με τα θρυλικά φεστιβάλ από τα οποία πλείστες όσες εξαρτούν την ίδια τους την επιβίωση, κι αυτό λέγει πολλά για το επίπεδο της εκκλησιαστικότητας, της καλλιέργειας και πνευματικής συγκρότησης των ενοριτών.
Και κάτι άλλο, χρόνια τώρα γεμίσαμε τις κοινότητες και τους ναούς με οφικιάλιους Αρχοντες νεκρών κατ’ ουσία τίτλων και οφικίων, όπως Οστιάριοι, Πρωτέκδικοι, Υπομνηματογράφοι και λοιπών βαρύγδουπων αλλά κενών περιεχομένου και παραμελήσαμε τους ταπεινούς ανθρώπους της πίστης, του ήθους, του κάματου, της οικογένειας, τους αφανείς εργάτες των κοινοτήτων και ιδού τώρα αδειανοί οι ναοί μας.
Το αδήριτο ερώτημα τι δέον γενέσθαι και αν υπάρχει επιστροφή μου είναι τόσο βασανιστικό που με κρατά ξάγρυπνο τις νύχτες. Κι ίσως αυτό να ερμηνευθεί ως ένα είδος απόγνωσης. Ομως, η απόγνωση κάποιες φορές ίσως να είναι και προνόμιο, γιατί αλίμονο αν χαθεί η επίγνωση των ουσιωδών πραγμάτων του βίου.
Πηγή: ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΗΡΥΞ
Πηγή: ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΗΡΥΞ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου