Του Θεόδωρου Καλμούκου
Εχοντας πει αυτά δεν πρέπει να ξεχνούμε όμως ποιοι έφεραν την Ελλάδα σ’ αυτό το σημείο. Είναι γνωστοί και δεν έχει νόημα να τους απαριθμήσουμε ξανά. Το υποκριτικό είναι ότι κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν και εμφανίζονται ως σωτήρες. Ωστόσο, ο λαός τούς έχει στείλει εκεί που ανήκουν, στο περιθώριο και την απαξίωση.
Οι δε μεγαλόσχημοι Μητροπολίτες, ηγούμενοι και Αρχιμανδρίτες ζουν στον δικό τους κόσμο. Καταστόλιστοι σαν χρυσοκάνθαροι γυρίζουν από πανηγύρι σε πανηγύρι ακολουθούμενοι από αυλικούς και διακόνους, ενώ θα ήταν καλύτερα να πουλήσουν τις μίτρες, τις πατερίτσες, τα εγκόλπια και τους σταυρούς τους και να ιδρυθεί ένα ταμείο από το οποίο να βοηθηθούν οι φτωχοί και εγκαταλειμμένοι γέροντες και γερόντισσες παντού στις μεγαλουπόλεις και στην επαρχία. Μία πατερίτσα, ένα εγκόλπιο, ένας σταυρός και μία μίτρα είναι αρκετά. Φτάσαμε στο σημείο οι συλλογές μερικών ιεραρχών από τα παραπάνω να συνιστούν περιουσίες τεράστιες. Για όνομα του Θεού!
Το Μοναστήρια μερικά από τα οποία είναι σωστά χρυσορυχεία να ανοίξουν τα πουγκιά τους και να δώσουν στον ταλαιπωρημένο λαό μας. Να πουλήσουν μερικά από τα χρυσά καντήλια και τα θυμιατά και να δώσουν ψωμί στους πεινασμένους. Το Μοναστήρι του Αγίου Ραφαήλ στη Λέσβο λόγου χάρη μπορεί να συντηρήσει όχι μόνο τη Λέσβο, αλλά και τα γύρω νησιά. Το ίδιο ισχύει και για τον Αγιο Νεκτάριο της Αίγινας, την Παναγιά της Τήνου, τον Αγιο Εφραίμ στη Νέα Μάκρη, τα πάμπλουτα Μοναστήρια του Αγίου Ορους με πρώτο του Βατοπαιδίου, το οποίο έγινε πιο πολύ γνωστό από τις οικοπεδικές του ανταλλαγές και αγοραπωλησίες. Του Πανορμίτη στη Σύμη, του Αγίου Ιωάννη στην Πάτμο, στα Μετέωρα, έτσι για να αναφέρουμε μερικά δειγματοληπτικά.
Οταν μεγάλη μερίδα του ελληνικού λαού πεινά κυριολεκτικά, δεν είναι δυνατόν οι ασκητικοί και ακτήμονες, υποτίθεται, Μητροπολίτες και ηγούμενοι να πλέουν στο χρήμα και το χρυσάφι. Εχουν τώρα μια χρυσή ευκαιρία να αποδείξουν ότι είναι γνήσιοι μαθητές του Χριστού, κι όχι απλώς επαγγελματίες της Εκκλησίας Του που περνούν ζωή τρυφηλή και χαρισάμενη εξ’ ονόματος Του, ηθικολογώντας και κουνώντας το δάκτυλο στους «αμαρτωλούς» πιστούς, αντί να βλέπουν τα δικά τους αμαρτήματα.
Βλέποντας πολλές φορές τα πολυαρχιερατικά συλλείτουργα στα οποία μαζεύονται καμιά δεκαπενταριά και πάνω Μητροπολίτες για να τιμήσουν τα ονομαστήρια συναδέλφου τους, ντυμένοι μ’ όλα αυτά τα χρυσοποίκιλτα άμφια, τα εγκόλπια και τις μίτρες και με επηρμένη την οφρύ τους διερωτώμαι άραγε ποια σχέση έχουν αυτοί με τον γυμνό, ματωμένο, υβρισμένο, εμπτυσμένο, ραπισμένο, σταυρωμένο Χριστό από το μέτωπο του οποίου στάζει σταλαγματιά –σταλαγματιά το αίμα από το ακάνθινο στεφάνι;
Δεν τάσσομαι σε καμία περίπτωση εναντίον των αμφίων, κάθε άλλο, αλλά αυτό που τονίζω είναι τα εξεζητημένα και τα προκλητικά τα οποία σκανδαλίζουν τον φτωχημένο και πεινώντα ελληνικό λαό και αποξενώνουν τους νέους οι οποίοι όχι απλώς δεν συγκινούνται με αυτά τα κατάλοιπα του Βυζαντινισμού τις μίτρες και τους σάκους, αλλά απεναντίας τα εμπαίζουν και τα λοιδορούν.
Επιστροφή στην απλότητα, στο μέτρο, στη φιλάνθρωπη και αλληλέγγυα στάση, στην ταπείνωση και στην ευθύτητα λόγων και έργων, αγάπη δηλαδή ανυπόκριτη προς όλους χωρίς όρια και διακρίσεις κανενός είδους. Χρειάζεται πάνω απ’ όλα σήμερα να αποκτήσουμε οι πάντες «νουν Χριστού». Αυτό μόνο.
Πηγή: Εθνικός Κήρυξ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου