ΣΤΟΥ ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ ΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ

Πέμπτη, 3 Ιουλίου, 2014

Πριν από μερικές ημέρες, διάβασα σε αυτήν εδώ την ιστοσελίδα, www.paneliakos.com  μια ωραία ανάρτηση με θέμα  τη βράβευση των κ.κ. Μπάμπη Κουλούρα και Νίκου Κυπουργού, με το χρυσό μετάλλιο της πόλης από το Δήμο Ερμούπολης – Σύρου  για την πολιτιστική τους  προσφορά.

Οι δυο τιμηθέντες έχουν έργο ο καθένας χωριστά, αλλά και μαζί.

Είναι Ιεροκήρυκες του πολιτισμού μας και διαφημίζουν όχι μόνο τη Σύρο, αλλά ολόκληρη την Ελλάδα στα πέρατα της οικουμένης.

Λίγες μέρες αργότερα, είδα πάλι μια ανάρτηση για την ομάδα  '' φαινόμενο "        (όπως την αποκαλεί η ιστοσελίδα), του Πολιτιστικού Συλλόγου Άνω Σύρου και για την ωραία παράσταση που έδωσε ( η Ομάδα ) στην Πάτρα.

Η παρουσίαση της βράβευσης των δυο καλλιτεχνών και η αναφορά στην παράσταση της Πάτρας  από την ιστοσελίδα, δείχνει οτι οι διαχειριστές της είναι ζεστοί και ευαίσθητοι άνθρωποι και ενδιαφέρονται για  ο,τι γίνεται και έχει σχέση με τον Ελληνικό πολιτισμό.

Ο Μπάρμπα Νόνιος - ο Δάσκαλος - μου είχε πει: Είμαστε ότι σκεφτόμαστε και τα μόνα στοιχεία που είναι δικά μας, είναι η άποψή μας και οι επιλογές μας.

Ένας άλλος φίλος - ο Βασίλης - από το Σιμόπουλο - μου είχε πει: Στους πολλούς ανάθεμα δεν χωράει, χωράει όμως ηθική ανταμοιβή σε αυτούς που προσφέρουν για τον άνθρωπο, τον Ελληνισμό και τον πολιτισμό.

Τον κ. Κυπουργό δεν τον ξέρω. Γνωρίζω όμως τον κ. Κουλούρα. Τον '' άκουσα'' με την << Ομάδα Καβάφης και Γκάτσος >> στις δυο επισκέψεις του στην Αμερική και σε μια μοναδικής  αίγλης παράσταση με την πανσέληνο του Ιουλίου στην Ελλάδα, στη Σύρο.

Θέλω να μείνω για λίγο σε αυτή τη παράσταση.

Ηταν μια εξαίσια βραδιά  22 Ιουλίου, << απέξω και τραγουδιστά >> στης Σύρου τα πλακόστρωτα στον πάνω μαχαλά. Εκεί, στην ταράτσα του Ινστιτούτου Κυβέλη, σ'ένα σκηνικό μοναδικής ομορφιάς με φόντο το Αιγαίο, έναν έναστρο ουρανό και μια ανεπανάληπτη πανσέληνο.

Ενα σκηνικό που ανθρώπινος νους δε θα μπορούσε να συλλάβει.

Μόνο η φύση!!!

Η Ομάδα Καβάφης στην ταράτσα ενός φίλου της οικογένειας Ρούσσου και οι θεατές στην ταράτσα, στη αυλή, του Ινστιτούτου Κυβέλη, στα γύρω μπαλκόνια, στα σοκάκια, στα παράθυρα.

Οι μοκαμβίλιες, μεθυσμένες από το... φλέρτ του μπάτη που είχε βγει για τη....βραδυνή του τσάρκα και χορεύοντας μπάλο μαζί του, μας καλωσόριζαν ακουμπώντας την πλάτη μας καθώς ανηφορίζαμε στα πλακόστρωτα στενά. Nοιώσαμε τη δύναμη του Ελληνικού καλοκαιριού.

Ζήσαμε στιγμές ανεπανάληπτες καταμεσής του Αιγαίου, μέσα σε ένα μυστήριο, μέσα σε μια ανάλαφρη ατμόσφαιρα γεμάτη αρμονία και όμορφη σιωπή, ανάμεσα σε λουλούδια. Μια σαγηνευτική γαλάζια θάλασσα που καθώς την ατενίζαμε γαλήνευε ο νους.

Τα νυχτοπούλια σώπασαν, σώπασαν τα τριζόνια, ο Μπάτης καταλάγιασε σε μια σιγή αιώνια!!!

Μας μάγευε η απόλυτη σιωπή που επικρατούσε.

Το ολόγιομο φεγγάρι σταματημένο ανάμεσα στα δυο φωτισμένα καμπαναριά του Αϊ Νικόλα, βοηθούσε στο ανέβασμα της ψυχής κι εμείς είμαστε βυθισμένοι σε ωραίους στοχασμούς. Ακόμα και το μελτέμι σώπασε λες κι ένοιωθε η φύση τις μυστηριώδεις στιγμές που περνούσαμε και δεν ήθελε να τις διακόψει. Σεβάστηκε τους Ιερούς μας στοχασμούς.

Όλα ήταν περίφημα μέσα μας και γύρω μας.

Κι όταν το σούρουπο άρχισε να ρίχνει τα πρώτα του πέπλα, ένα πανσέληνο φως τύλιξε την πλάση  κάνοντας τη θάλασσα... ασημένια και τα καράβια με τα φώτα που. ..αρμένιζαν στο λιμάνι  να φαίνονται σαν πυγολαμπίδες που πετούσαν ασταμάτητα. Κοίταξα γύρω μου και αντίκρισα μόνο ευτυχισμένα πρόσωπα που ρουφούσαν την κάθε στιγμή. Μια φούντωση, μια φλόγα γέμισε τις καρδιές μας, λες και μας είχε κάνει μάγια κάποια Φραγκοσυριανή γλυκιά.

Πλημμύρισε ο αέρας με ευωδιές απ' τα όμορφα λουλούδια, σ'ένα ουράνιο αντάμωμα με νότες και τραγούδια. Με ένα γλυκόπνοο αεράκι δροσερό, στον ουρανό υψώθηκαν αντάμα, σαν λιτανεία στον Άγιο νυχτερινή, σαν προσευχή, σαν Τάμα.

Ήταν μια βραδιά που τα είχε όλα.!!! Καλούς κι αγαπημένους φίλους, πανσέληνο, Αιγαίο, ήχο και φως, μοκαμβίλιες, καλή διάθεση, πλακόστρωτα στενά σοκάκια, πρόσωπα χαρούμενα να κοιτούν από τα γύρω μπαλκόνια και παράθυρα, άνθρωποι καθισμένοι στις εξώπορτες και στα πεζούλια όπως τον παλιό καλό καιρό.

Τι υπέροχη συνάντηση!!!.

Ήταν μια βραδιά γεμάτη Ελλάδα!!!

Στην επιτυχία της βραδιάς, συνέβαλε και η ιδιοκτήτρια της...ταράτσας, η γλυκυτάτη κ. Βαλεντίνη Ποταμιάνου, που μας άφησε άφωνους με την απλότητά της, το μόνιμο χαμόγελο στο πρόσωπό της και τη φιλοξενία της.

Την συνάντησα για πρώτη φορά και ύστερα από τις πρώτες μας κουβέντες,           ‘‘αναγκάστηκα’’  να της μιλάω στον ενικό. Με έκανε να αισθάνομαι τόσο κοντά, που ο πληθυντικός ήταν... περιττός.

Μας καλωσόρισε με ένα ωραίο κρασί και με Συριανές λιχουδιές που είχε φτιάξει η ίδια και οι καλές γειτόνισσες. Η Ελληνική φιλοξενία σε όλο της το μεγαλείο εκεί μπροστά μας!!!

Μας ξενάγησε στο σπίτι-μουσείο της προγιαγιάς της, με έναν μοναδικό τρόπο που έκλεινε μέσα του Ελληνικό φιλότιμο, Ελληνική φιλοξενία και...μαγκιά.

Απέδειξε περίτρανα οτι δικαιολογημένα αυτές οι λέξεις δεν υπάρχουν σε καμία άλλη γλώσσα.

Είναι αφάνταστη η ομορφιά, η γοητεία και το μεγαλείο που κρύβει η ψυχή όταν ανυψώνεται στον κόσμο των αξιών. Ο άνθρωπος βαδίζει προς κάτι το ανώτερο κι ευγενικότερο, αναζητά το νόημα της ζωής.

Δεν μπορώ να ξεχάσω την αφοπλιστική απλότητα του Δημάρχου κ. Δεκαβάλα και την τιμητική ( για μένα ) συνάντηση και συζήτηση μαζί του. Τον ευχαριστώ για τα πολύτιμα δώρα. Δεν ξέρω πόσοι Έλληνες έχουν το απολυτήριο του Ελ. Βενιζέλου από το γυμνάσιο Σύρου τυπωμένο σε πάπυρο και ούτε με νοιάζει. Με νοιάζει που το έχω εγώ και τον ευχαριστώ πολύ.

Αστείρευτη η καλοσύνη του Πρόεδρου του συλλόγου Πελοποννησίων κ. Γιάννη Καλοφωλιά. Μας έφερε πίσω στο χρόνο, ζωντάνεψε το μύθο, δένοντας και γεφυρώνοντας γεγονότα και χρονικές αποστάσεις με όμορφες περιγραφές και πλούσιο λεξιλόγιο, με τρόπο ζεστό και ακολουθώντας τα αχνάρια, μας περπάτησε στα μονοπάτια της Φραγκοσυριανής. Σαν άλλος... Βαμβακάρης          << μας πήρε και μας γύρισε >> Φοίνικα Παρακοπή, Γαλισσά και Ντελαγράτσια σε μια βόλτα μαγική.

Τελικά αξίζει να συντελέσουμε όλοι να γίνει όμορφος ο κόσμος, γιατί η ζωή δε μετριέται από τις αναπνοές που παίρνουμε, αλλά από τα μέρη και τις στιγμές που μας κόβουν την ανάσα.

Είναι καιρός να γεννηθούν πόθοι αγνοί, φωτεινοί και να φέγγουν το δρόμο της ζωής μας.

Τότε ο ήλιος της αγάπης θα φωτίσει τις ψυχές, το σκοτάδι θα σκορπίσει και θα γεμίσει η πλάση φως.

Γιώργος Ιατρού

Lynn Massachousetts, USA