Της Άννας Φωκίδου
Βράδυ κι ο βοριάς φυσάει με μανία. Λες και θέλει να παρασύρει το σπίτι ολάκερο. Φυσάει και μέσα στο σπίτι από την ορμή των παθών μας. Απειλητικά σύννεφα γέμισαν τον ουρανό της οικογενειακής εστίας μας μα κι όλης της πόλης.
Πόσος λίγος ο χρόνος της ζωής μας και πόσο εύκολα τον ξοδεύουμε με απαιτήσεις, παράπονα και γκρίνια. Κι όμως όλα φαίνονται, ότι έτσι πρέπει να γίνουν, φαίνεται πως αν δεν ξοδευτούμε και δεν τυλιχτούμε στο σκοτάδι, δεν θα επιθυμήσουμε το φως.
Στη φύση μας είναι άραγε να μην αναγνωρίζουμε τα καλά που έχουμε και να μην τα εκτιμούμε; Eίναι στην φύση μας να μην χαιρόμαστε; Πόσο πολύ χάσαμε την αλήθεια και ξεστρατισμένοι γυροφέρνουμε στα μονοπάτια τα σκοτεινά χωρίς τον μίτο της Αριάδνης. O φόβος του θανάτου παραστέκει σε κάθε βήμα κι η αγωνία κατατρώει τα σωθικά μας. Λες κι η μοίρα των ανθρώπων, από τα νιάτα μας ακόμη, είναι να παλεύουμε με το σκοτάδι και τον φόβο. Μυρωδιά υγρού αέρα, αποπνιχτικού μπαίνει μέσα στα σωθικά και μολύνει το είναι μας.
Ως πότε; Κανείς δεν ξέρει! Ίσως ως τότε που το κεφάλι μας θα σηκωθεί και θα απαιτήσει μια νέα ζωή, τη ζωή που είμαστε όλοι πλασμένοι να έχουμε , αλλά λίγοι τελικά ακούμε μέσα μας. Λίγοι μπορούν να ξεφύγουν από της μοίρας το ρέμα, που μας γυροφέρνει μέσα στον υπόνομο της ζωής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου