Της Άννας Φωκίδου
O θάνατος είναι το πιο σκληρό κι αναπόφευκτο γεγονός της ζωής μας. Ο Επίκουρος έλεγε πως δεν πρέπει να φοβόμαστε το θάνατο, γιατί «όσο ζει ένας άνθρωπος, ο θάνατος δεν υπάρχει και, όταν υπάρχει ο θάνατος, ο άνθρωπος αυτός δεν ζει πια». Όμως δεν μπορούμε να ξεχάσουμε τον θάνατο και την φθορά. Θέλουμε να τον αποφύγουμε, όπως και τον πόνο, την στεναχώρια, τις αρρώστιες. Θέλουμε να πιστεύουμε πως ο κόσμος της επάρκειας και της ανεμπόδιστης ζωής κρύβει την παρουσία του Θεού, εκεί που ο πόνος δεν έχει θέση στη ζωή μας, εκεί νοιώθουμε προστατευόμενοι Του. Και πιστεύουμε πως μόνο όταν όλα πηγαίνουν καλά, είμαστε καλά. Ζούμε με την λήθη στην ευημερία κι αφηνόμαστε σε έναν ψευδοπαράδεισο, όπου υπερπερισσεύει το σκοτάδι, μετατρέποντας σε κενοτάφιο την ψυχή μας...
Το τέλος της ζωής μας φέρνει απέραντη θλίψη και πόνο, ιδίως όταν αυτό συμβαίνει στους δικούς μας ανθρώπους. Ακόμη κι ο Χριστός δάκρυσε για το θάνατο του φίλου του Λαζάρου. Όμως θαρρώ πως μπορούμε να αντιμετωπίσουμε, αφού πρώτα ψηλαφίσουμε και ορίσουμε, έναν άλλο θάνατο, που βιώνουμε καθημερινά. Το σκοτάδι που βιώνουμε, όταν σε στιγμές απελπισίας έρχονται μαύρα πουλιά στον ουρανό της ψυχής μας και κλυδωνίζονται τα θεμέλια της πίστης μας. Τότε νοιώθουμε πως όλα καταρρέουν, τα πάντα χάνονται κι ο κόσμος μας γίνεται ανέλπιδος.
Τον ζούμε όταν θυμώνουμε με κάποιον και μεταμορφωνόμαστε σε θηρία, έτοιμα να τον καταβροχθίσουμε, όταν γινόμαστε τόσο κοντόφθαλμοι που δεν βλέπουμε κανέναν και τίποτα πέρα από μας, όταν θαρρούμε πως μόνο εμείς γνωρίζουμε το σωστό και γινόμαστε κριτές των άλλων, μοναχικοί βασιλιάδες σε σάπιο θρόνο. Όταν, αντί να ειρηνεύουμε τους αντίπαλους σε μία διαμάχη, παίρνουμε το μέρος του ενός ή, ακόμα χειρότερα, σπέρνουμε περισσότερα ζιζάνια, δημιουργώντας μεγαλύτερη ταραχή, πρώτα απ' όλα στον ίδιο μας τον εαυτό. Όταν η σκληροκαρδία μας δεν μας αφήνει να συμπονέσουμε τον διπλανό μας, όταν η επιθυμία μας κολλάει σε αυτά που δεν έχουμε και τυφλωνόμαστε για αυτά που έχουμε ή, καλύτερα, για αυτό που είμαστε, τότε είμαστε νεκροί. Όταν η ζωή μας είναι σκοτεινή και η ανάγκη για την αλλαγή μας δεν μπαίνει στην προσευχή μας ως ικεσία, αλλά επιμένουμε στην αχαριστία «πάντων ένεκεν»...
Κι ενώ θα έπρεπε το γεγονός του θανάτου να μας δίνει δύναμη για να ζήσουμε την κάθε στιγμή σαν μοναδική κι ανεκτίμητα πολύτιμη, εμείς ζούμε σαν κομπάρσοι μίας κακοπαιγμένης ταινίας, με πρωταγωνιστές την κακογουστιά και τη μιζέρια. Κυνηγάμε όνειρα μέσα στο σκοτάδι και χάνουμε κάθε ευκαιρία να σταυρώσουμε τα πάθη μας, να ανακαινίσουμε την ψυχή μας και να την μετατρέψουμε σε καινοτάφιο. Ένα καινοτάφιο που θα δώσει τον χώρο να ζήσει μέσα μας ο Χριστός, που ήρθε για να νικήσει τη φθορά από απέραντη αγάπη σε μας και νίκησε Αυτός για τον καθένα μας τον θάνατο. Ήρθε από απέραντη ευσπλαχνία, όπως λέει κι ο ποιητής1:
«Εν' άλλο βράδυ τον άκουσα να κλαίει δίπλα.
Και περιμένει στην πόρτα της καρδιάς μία κίνηση δική μας για να μπει και να μας αγκαλιάσει, μα εμείς ξεχνιόμαστε σε αγκαλιές εφήμερες, βιώνοντας καθημερινά τον θάνατο που μας χωρίζει από τον εαυτό μας, από τους άλλους, από την ίδια την πηγή της ζωής.
Μία νέα εποχή ανέτειλε από τον Νέο Αδάμ, που όταν την γευτεί η ψυχή, μεταμορφώνεται από φυλακή απομόνωσης και καχυποψίας σε κήπο ολάνθιστο, σε αληθινή ζωή όπου με την χάρη Του θα επιστρέψουμε, όπως ο Άσωτος Υιός, στην περιχώρηση, στην ενότητα, στην λεβέντικη ταπείνωση, για να ζήσουμε από εδώ την παραδείσια ζωή κι ας είναι δύσκολη, κι ας είναι σταυρική η πορεία της καθημερινότητας μας.
Γιατί όσο πιο πολύ γνωριζόμαστε από τον Κύριο, τόσο πιο πολύ Τον αφήνουμε, Τον δεχόμαστε να μας αγαπά και Τον αγαπούμε και η αγάπη αυτή μας πλημμυρίζει και αγαπάμε και τον πλησίον, όπως ο ερωτευμένος που νοιώθει να αγαπάει όλο τον κόσμο. Μόνο που ο έρωτας για τον Χριστό είναι σταυρικός έρωτας, μία τιτάνια μάχη για να σταυρώνουμε τις επιθυμίες μας που θέλουμε να μοιάζουν με τις επιθυμίες Του, το θέλημα μας να γίνεται το θέλημα Του, κι ο Λόγος Του καθημερινή μας παιδαγωγία. Μόνο έτσι, με τη Χάρη του Κυρίου, το φορτίο γίνεται ελαφρύ κι η ανάσταση μας πραγματικότητα!
1 Τάσος Λειβαδίτης, Η γέννηση (1983), από την συλλογή «Ο αδελφός Ιησούς».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου