Αγαπητέ Πρόεδρε, κύριε Παπούλια μας, μήπως κατά τύχη έχεις ακουστά έναν παλιό Ιταλό συνάδελφό σου ονόματι Ουμβέρτο; Ερωτώ διότι τώρα που όλοι (από τον Γλέζο ως τον Ράμφο) συμφώνησαν ότι κακώς αποχώρησες από την εξέδρα της παρέλασης και ότι έπρεπε να μείνεις εκεί πάνω να τις φας από τους ακρο-δεξιο-αριστερο-δεν-πληρώνω, κάτι θα είχες να κερδίσεις από τη στάση αυτού του Ουμβέρτου σε πανομοιότυπες συνθήκες. Θα αντιτείνεις βεβαίως-βεβαίως ότι αυτός ήτο κληρονομικός βασιλεύς ενώ εσύ είσαι εκλεγμένος πρόεδρος οπότε δεν υφίσταται ομοιότητα μεταξύ σας, πλην αυτά είναι λεπτομέρειες.
Στην ουσία να σκύψουμε Πρόεδρε, αυτή έχει αξία. Το λοιπόν, αυτή η αξιοπρόσεκτη προσωπικότητα που ονομαζόταν Βασιλεύς της Ιταλίας Ουμβέρτος ο 1ος, άφησε πίσω της μια βαριά κληρονομιά για τον τρόπο που πρέπει να αντιδρά κάθε ανώτατος άρχοντας αυτής της υφηλίου, αν του κάτσει η στραβή και βρεθεί περικυκλωμένος από αγανακτισμένους. Στην εποχή του βέβαια (1870-1900) δεν υπήρχε η Moody’s, τα spreads και τα μεσοπρόθεσμα, υπήρχε όμως ένα εξοργισμένο κίνημα Αναρχισμού, που μπροστά του οι σημερινοί κυριλέ αγανάκτες θα έμοιαζαν με σχολιαρόπαιδα. Αυτοί οι Αναρχικοί, διαβάζοντας κάτι θεωρητικούς σαν τον Μπακούνιν, τον Κροπότκιν, τον Μαλατέστα και άλλους τσαντίλες Αναρχικούς, είχαν υιοθετήσει ως μέσο πάλης την ατομική βία. Τι θα πει αυτό; Ότι σε αντίθεση με τους δικούς μας οικογενειάρχες αγανακτισμένους που κατεβαίνουν όλοι μαζί στις παρελάσεις με πανώ για να βρίσουνε, αυτοί έβαζαν ένα πιστόλι ή ένα μαχαίρι στην τσέπη τους, ξαμολιόντουσαν μονάχοι τους στους δρόμους κι έψαχναν βασιλείς, πρωθυπουργούς και υπουργούς για να τους πιστολίσουν ή να τους σφάξουν. Χωρίς σχέδιο, χωρίς συνενόχους, χωρίς χρηματοδότες, παραμόνευαν ολομόναχοι σε εκδηλώσεις, εκκλησιασμούς, δεξιώσεις και ταρατατζούμ, για να σκοτώσουν όποιον επίσημο τύχαινε μπροστά τους.
Ο κακομοίρης ο Ουμβέρτος, έπεσε τρεις φορές θύμα τέτοιων δολοφονικών ενεργειών. Η αντίδραση του όμως κύριε Πρόεδρε, δεν είχε –προς μεγάλη λύπη όλων μας και του Μανώλη Γλέζου περιλαμβανομένου- καμία σχέση με όσα είδαμε να πράττετε εσείς πάνω στην εξέδρα της παρέλασης. Στην πρώτη απόπειρα, ο Ουμβέρτος αντέδρασε δυναμικά, δεν την κοπάνησε με ελαφρά πηδηματάκια σαν εσάς. Και μάλιστα έβαλε στην αντίσταση ολόκληρο το πολιτικό σύστημα, καθώς και την οικογενειοκρατία της εποχής. Τι ακριβώς συνέβη; Στις 17 Νοεμβρίου 1878, ο Βασιλιάς μαζί με την παρέα του έκανε περιοδεία στη Νάπολη, πάνω σε μια ανοικτή άμαξα. Ξαφνικά, ένας αναρχικός ονόματι Τζιοβάνι Πασανάντε, σπάει τον κλοιό των χωροφυλάκων και κραδαίνοντας ένα μαχαίρι πηδά πάνω στην άμαξα. Αποτέλεσμα; Ο Ουμβέρτος άρχισε να χτυπά το κεφάλι τού επίδοξου φονιά με τη λαβή τού χρυσού σπαθιού του, ο πρωθυπουργός Μπεντέτο Καϊρόλι που καθόταν δίπλα τον έσερνε από τα μαλλιά, ενώ η βασίλισσα Μαργαρίτα έδερνε μανιασμένα την κακιασμένη αναρχική μούρη του με μια ανθοδέσμη τριαντάφυλλα που ήταν γεμάτη αγκάθια. Ο συφοριασμένος αναρχικός τα έφτυσε από την ολομέτωπη και κολασμένη αντεπίθεση του συστήματος. Ακινητοποιήθηκε και συνελήφθη, τραυματίζοντας μόνο ελαφρά τον Ουμβέρτο στο βασιλικό μπούτι. Κατάλαβες τώρα Πρόεδρε μου, τι θα ‘πρεπε να κάνεις κι εσύ την 28η Οκτωβρίου; Να αντεπιτεθείς και να τους τρέψεις σε φυγή, όχι να την κάνεις από την πίσω σκάλα.
Η δεύτερη απόπειρα κατά του Ουμβέρτου έγινε το 1899, στον ιππόδρομο τού Καπανάλε. Ένας άλλος αναρχικός ονόματι Ατσάμι, πήγε πίσω από το κάθισμα τού Βασιλέως και του ‘ριξε μια ύπουλη μαχαιριά, η οποία ευτυχώς τον πήρε ελαφρά στην γαλαζοαίματη μασχάλη του. Ο Ουμβέρτος δεν τον είχε δει για να τον αντιμετωπίσει σαν άντρας, η εκ’ των υστέρων αντίδραση του όμως ήταν και πάλι στον αντίποδα της δικής σου Πρόεδρε μου. Ούτε τα κλάματα έβαλε, ούτε θύμωσε για να τρέμει το κάτω χείλος του σαν τού νευρόσπαστου, ούτε άρχισε να λέει ιστορίες απ’ τα δεκαπέντε του, που ήταν αντάρτης με τον Βελουχιώτη και τον Ζέρβα. Αντιθέτως, χαμογέλασε στους δημοσιογράφους της εποχής και είπε την παροιμιώδη φράση: «Είναι οι κίνδυνοι του επαγγέλματος». Κατάλαβες τώρα Πρόεδρε; Έτσι θα θέλαμε τους εκπροσώπους μας εμείς οι συστημικοί. Ράμπο όταν παραστεί ανάγκη, φιλόσοφους όταν δεν υπάρχει άλλη λύση. Ενώ εσύ τα ‘κανες μούτι με τα πήγαινε-έλα, τις συγκινήσεις και με τα ψου-ψου-ψου με τον Μπεγλίτη. Για να είμαι ακριβοδίκαιος βέβαια, επισημαίνω ότι δεν χρειάζεται να τον αντιγράψεις 100% τον Ιταλιάνο συνάδελφο σου. Διότι ως φαίνεται, αυτός ο Ουμβέρτος εκτός από χοντρολεβέντης, θα πρέπει να ήταν και ψιλομαλάκας. Καθότι άμα είσαι βασιλιάς και σου ‘χουν κάνει δυο δολοφονικές απόπειρες, παίρνεις κανένα μέτρο προστασίας. Δεν κάθεσαι σα χάχας να περιμένεις την τρίτη και φαρμακερή.
Ο Ουμβερτάκος όμως, μακάριος ως μοναχός του Αγίου Όρους και ανυποψίαστος ως έφηβη παρθένα, συνέχισε να κόβει βόλτες με ανοικτές άμαξες και να κάνει ρομαντικούς περιπάτους στα πάρκα, αλα-μπρατσέτα με διάφορες χαζοπριγκήπισσες και άλλες γαλαζοαίματες γκόμενες. Λογικό ήταν, στις 29 Ιουλίου 1900 στη Μόντσα, ένας τρίτος αναρχικός ονόματι Γκαετάνο Μπρέσι να πάρει ένα πιστόλι (είδαν κι αποείδαν ότι με τα μαχαίρια δεν γινόταν δουλειά), να του μπουμπουνίσει τέσσερις σφαίρες από μακριά και να τον στείλει συστημένο στους βασιλικούς παραδείσους. Προφανώς το υπουργείο Δημόσιας Τάξης του Ουμβέρτου ήταν χειρότερο από το δικό μας, αλλά αυτό δεν είναι της παρούσης. Πού θέλω να καταλήξω μ’ όλα τούτα που σού διηγούμαι; Πουθενά Πρόεδρε, πουθενά. Έτσι για να περνά η ώρα ανασκαλεύω την ιστορία και κάνω συγκρίσεις, σαν τις γριές που κάθονται στο πεζούλι και περιμένουν να πεθάνουν. Μη δίνεις σημασία...
ΠΗΓΗ: Δημήτρης Καμπουράκης (protagon)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου