Πρώτο θέμα μας: "γνώθι σαυτόν"

Πρώτο μας θέμα

Articles and opinions expressed may not necessarily belong to paneliakos.com

Η ιστοσελίδα μας, PANELIAKOS.COM

You can translate this blog in over 100 languages within a second! Go to the left up top where it says Select Language. Happy navigating. See you again..

Εορτάζουμε και Tιμούμε

Πέμπτη 28 Απριλίου 2011

Ο Κρις Χόνδρος σκοτώθηκε. Οι φωτό του θα ζήσουν



Η είδηση έπαιξε παντού και συγκλόνισε το δημοσιογραφικό κόσμο: Δυο κορυφαίοι πολεμικοί φωτορεπόρτερ, ο ελληνοαμερικανός Κρις Χόνδρος και ο Βρετανός Τιμ Χέδριγκτον έχασαν τη ζωή τους στην πόλη Μιζουράτα της Λιβύης, δεχόμενοι καταιγιστικά πυρά από τις κυβερνητικές δυνάμεις. Είχαν ακολουθήσει τους αντάρτες, στην προσπάθειά τους να στείλουν εικόνες και πληροφορίες από την αποκλεισμένη πόλη.
Είχα την τύχη να συναντήσω τον Κρις Χόνδρο τον Απρίλιο του 2009, στο σπίτι του στη Νέα Υόρκη. Την περίοδο εκείνη είχε μόλις επιστρέψει από το 12ο ταξίδι του στο Ιράκ, και ετοιμαζόταν για την επόμενη αποστολή του στο Αφγανιστάν. Συζητήσαμε ώρες. Για τους γονείς του, την Ελλάδα, τον πόλεμο, τη φωτογραφία, και την αξία είδησης και της ενημέρωσης.
«Σε αντίθεση με αυτό που ο κόσμος πιστεύει, σπάνια ο πόλεμος έχει ταχύτητα», μου εξηγούσε ο Κρις εκείνο το απόγευμα. «Έχει ένταση σποραδικά, αλλά αν μπορούσαμε να μιλήσουμε για ένα χαρακτηριστικό του γνώρισμα, αυτό θα ήταν η σιωπή και η ηρεμία […] Η πόλη είναι συνήθως έρημη και ακίνητη. Στη Φαλούτζα ή σε άλλες περιοχές στη Βαγδάτη είναι έκδηλη η απουσία δραστηριοτήτων. Άδειες αγορές, εγκαταλελειμμένα σπίτια και αυτοκίνητα. Τίποτα δεν συμβαίνει. Μέχρι τη στιγμή που, τελικά, κάτι θα συμβεί…».
Ο Κρις υπήρξε υπομονετικός και θαρραλέος σε όλες του τις αποστολές. Για αυτό και κατάφερε να αποτυπώσει σε χιλιάδες φωτογραφίες, πολλά από όσα συμβαίνουν στις εμπόλεμες περιοχές του πλανήτη. Επισκεπτόμενος μέρη στα οποία η πρόσβαση είναι αδύνατη – ένας σύγχρονος εξερευνητής, κατά τα λεγόμενα του – κατάφερε να αφηγηθεί συγκλονιστικές ιστορίες από όλο τον κόσμο μέσα από το φακό της φωτογραφικής του μηχανής. Οι φωτογραφίες του δημοσιεύτηκαν στα μεγαλύτερα έντυπα του κόσμου και η δουλειά του τιμήθηκε με σημαντικά βραβεία.
Οι τοίχοι του σπιτιού του – ενός τυπικού Νεοϋρκέζικου λοφτ με εκπληκτική θέα στην κορυφογραμμή του Μανχάταν – ήταν γεμάτοι με εικόνες από την εμπόλεμη ζώνη. Αφιέρωσε ώρες σε αφηγήσεις ιστοριών ξεθάβοντας φωτογραφίες από τη μνήμη του προσωπικού του υπολογιστή. Ήταν απλός και συγκεκριμένος. Είχε τεράστιο πάθος για τη δουλειά του χωρίς τη δίψα για την αναγνώριση. Αγαπούσε πολύ αυτό που έκανε. Πίστευε στην τρομακτική δύναμη της φωτογραφίας και στη δυνατότητά της να αλλάξει τον κόσμο, να επηρεάσει το συναίσθημα και τη λογική, και να ανακουφίσει τους ανθρώπους που υποφέρουν.
Τον ρώτησα επίμονα αν φοβάται. Τον θυμάμαι να χαμογελάει, με την αυτοπεποίθηση ενός βετεράνου στο πεδίο της μάχης. «Προφανώς και έχω βιώσει οριακές καταστάσεις. Στο Ιράκ, στη Λιβερία, στο Αφγανιστάν, η ζωή μου έχει διατρέξει σοβαρούς κινδύνους. Ωστόσο, η απειλή που αντιμετωπίζει ένας δημοσιογράφος ή ένας επισκέπτης δεν συγκρίνεται με τον κίνδυνο των κατοίκων που ζουν στις εμπόλεμες ζώνες. Αυτοί είναι που διατρέχουν τον μεγαλύτερο κίνδυνο βίας, δολοφονιών και εθνοκάθαρσης».
Κι όμως, φωτογράφοι σαν τον Κρις δεν αποτυπώνουν απλά μια πραγματικότητα. Συμμετέχουν σε αυτήν. Είναι μέρος της. Και η αξία αυτής της δουλειάς δεν εκτιμάται σε χρήμα και δόξα. Υπάρχει για να μας μεταφέρει και να μας εξηγεί τον παραλογισμό της ανθρώπινης φύσης. Την ακρότητα και τον πόλεμο. Και συμβάλλει καθοριστικά στη γνώση, στην ενημέρωση και στην κατανόηση του κόσμου μας.
Ο Κρις μεγάλωσε ακούγοντας πολεμικές ιστορίες από τον πατέρα του, που έφυγε από ένα χωριό της Ευρυτανίας λίγο μετά τον Εμφύλιο. Δεν πρόλαβα να τον ρωτήσω αν, τελικά, αυτό καθόρισε τις επιλογές του. Αγαπούσε πολύ την Ελλάδα, και μου ζήτησε να στείλω τις φωτογραφίες και το κείμενο της συνέντευξής μας στη θεία Μαρία στον Πειραιά.
Γνώρισα στα όρθια τη Χριστίνα, τη γυναίκα με την οποία επρόκειτο να παντρευτούν το προσεχές καλοκαίρι. Αναρωτιόμουν ποια δύναμη κατευθύνει έναν άνθρωπο στις πιο επικίνδυνες περιοχές του πλανήτη, αφήνοντας πίσω μια όμορφη, στρωμένη ζωή που πολλοί από εμάς ζηλεύουν.
Τον αποχαιρέτησα, ευχόμενος να τα ξαναπούμε σύντομα στην Ελλάδα. Και του ζήτησα να παίρνει προφυλάξεις και να προσέχει τον εαυτό του. Στάθηκε στην πόρτα, χαμογέλασε και μου απάντησε: «Μην ανησυχείς, τίποτα δεν συμβαίνει».
Μέχρι που τελικά κάτι συνέβη.-
Μέρος της δουλειάς του Κρις Χόνδρος μπορείτε να δείτε στην ιστοσελίδα www.chrishondros.com

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου