Η σοβαρότητα της υπόθεσης Χρυσοβαλάντου

Σάββατο, 13 Νοεμβρίου,
Αν κάτι σηματοδοτεί ο καταιγισμός των εξελίξεων για τη Μονή Χρυσοβαλάντου και της ηγεσίας της, είναι ακριβώς η σοβαρότητα της όλης υπόθεσης. Το θέμα δεν είναι μόνο κοινωνικό ή νομικό, αλλά και εξόχως εκκλησιαστικό και εμπίπτει στις αρμοδιότητες της Εκκλησιολογίας και της Κανονικότητας. Ο αποσχηματισμός της μοναχής Χριστονύμφης αποτελεί από μόνος του ένα μείζονος εκκλησιαστικής σημασίας γεγονός, το οποίο αναπόφευκτα εγείρει το ερώτημα της κουράς της σε μοναχή σε εξαιρετικά νεαρή ηλικία, εφηβική θα έλεγα, πράγμα το οποίο απάδει στη μακραίωνη ιστορία της Εκκλησίας και του Κανονικού της Δικαίου.
Αλήθεια τι μπορούσε να ξέρει ένα έφηβο κορίτσι από Μοναχισμό, το οποίο μάλιστα μετεστράφη στην Ορθοδοξία και ήταν «νεόφυτο» στην πίστη; Κι ακόμα κάτω από ποιες συνθήκες και από ποιους πνευματικούς πατέρες έγινε το λεγόμενο στάδιο της πνευματικής δοκιμασίας και της μύησης στην πνευματική ζωή και τον νηπτικό τρόπο βιωτής και σκέψης;
Αλλωστε, η Μονή Χρυσοβαλάντου είχε και μία πρωτόγνωρη δομή και συγκρότηση. Χρησιμοποιώ αόριστο διότι θεωρώ πως έχει ήδη τελειώσει με τη δομή που λειτουργούσε μέχρι τώρα. Μ’ άλλα λόγια, είχε ηγούμενο έναν τιτουλάριο Μητροπολίτη, τον Τυάνων Παϊσιο, αναπληρωτή ηγούμενο έναν Επίσκοπο, τον Απαμείας Βικέντιο ο οποίος θεσμικά μάλιστα ήταν βοηθός Επίσκοπος του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου και δύο Μοναχές, μία προχωρημένης ηλικίας την Χριστοδούλη και μία νεαρής ηλικίας την Χριστονύμφη.
Ηταν δηλαδή ένα περίεργο μείγμα Μονής με άνδρες ηγούμενο και αναπληρωτή ηγούμενο, αλλά με Μοναστική Αδελφότητα δύο μοναχές, ενώ τα Μετόχιά της λειτουργούσαν ως ενορίες - κοινότητες με όλα όσα συνεπάγεται μία ενορία, συμπεριλαμβανομένης και της τέλεσης Μυστηρίων, δηλαδή βαπτίσεων, γάμων κ.λπ., τη στιγμή, που κατά κανόνα, στα Μοναστήρια δεν τελούνται μυστήρια.
Η διοικητική δομή της ήταν φωναχτά ελλιπής αφού το Ηγουμενοσυμβούλιο το συγκροτούσαν δύο μόνο άνθρωποι, ο ηγούμενος και ο αναπληρωτής ηγούμενος, ενώ ο γραμματέας της Μονής ο οποίος ήταν λαϊκός κρατούσε τα πρακτικά, οπότε ανθρώπινο και επόμενο ήταν ο ένας να λέγει λάδι και ο άλλος ξύδι, οπότε οι διαφωνίες εξελίσσονταν σε συγκρουσιακές καταστάσεις. Βέβαια μερίδιο ευθύνης γι’ αυτό έχει και το Οικουμενικό Πατριαρχείο, το οποίο επέτρεψε αυτή τη διοικητική δόμηση της Μονής ή εν πάση περιπτώσει αυτής της «περίεργης» εκκλησιαστικής οντότητας επί δωδεκαετία, χωρίς να την θέσει πάνω σε σωστές και υγιείς εκκλησιαστικές βάσεις.
Ούτε πάλι ήταν ορθό να φιλοξενούνται στη Μονή διάφοροι επισκέπτες αμφοτέρων των φύλων και μάλιστα για μεγάλα χρονικά διάστημα από τρεις μήνες μέχρι τρία και δέκα τρία ακόμα χρόνια. Τέτοιες καταστάσεις δεν ήταν ούτε σωστές από εκκλησιαστικής και μοναστικής πλευράς, ούτε ομαλές από κοινωνικής πλευράς, διότι εξυπακούεται ότι η Μονή δεν ήταν ξενώνας, αλλά όφειλε να ήταν τόπος ιερός, ησυχίας, αναχώρησης και αδιάλειπτης προσευχής. Ναι μεν τα Μοναστήρια συμπεριλαμβανομένου και του Αγίου Ορους δέχονται επισκέπτες και φιλοξενούμενους, αλλά για μερικές μόνο μέρες ή κατ’ οικονομία για λίγες εβδομάδες.
Αναφορικά με τη μοναχή Χριστονύμφη το γεγονός ότι μαθήτευσε την ελληνική γλώσσα, έμαθε την ψαλτική τέχνη, σπούδασε Παιδαγωγικά και έγινε διευθύντρια του Νηπιαγωγείου είναι σίγουρα στοιχεία άξια επαίνου.
Η μετάβασή της στο Αστυνομικό Τμήμα 114 της Αστόριας και η κατάθεσή της για ζητήματα αφορώντα τη Μονή και την ηγεσία της, κομίζοντας τσάντα γεμάτη με μεγάλο χρηματικό ποσό σε ρευστό το βράδυ του Σαββάτου 6 Νοεμβρίου, όπως αποκλειστικά αποκάλυψε ο «Εθνικός Κήρυξ» την Κυριακή 7 Νοεμβρίου, είναι αναμφίβολα δηλωτικό πολλών πραγμάτων.

Κατ’ αρχήν, πρόκειται για πολλά χρήματα που φυλάσσονταν σε μορφή ρευστού, λες και δεν υπήρχαν τράπεζες ή άλλα οικονομικά ιδρύματα να τοποθετηθούν ασφαλώς σ’ αυτά, κι όχι σε δωμάτια και ενδιαιτήματα του ηγουμένου και τα οποία θα μπορούσαν να κλαπούν ή να χαθούν καθ’ οιονδήποτε τρόπο.
Κι ακόμα πόθεν έσχε ο ηγούμενος τέτοια υψηλά ποσά; Τα είχε δηλώσει στα επίσημα βιβλία της Μονής ως έσοδα, κι αν όχι, γιατί, έστω κι αν ακόμα δεχθούμε ότι προοριζόταν για το χτίσιμο του τρίτου ορόφου όπως είπε ο ίδιος σε δηλώσεις του στον «Ε.Κ.» τη Δευτέρα 8 Νοεμβρίου;
Γνώριζε την ύπαρξη αυτού του ρευστού χρήματος το Οικουμενικό Πατριαρχείο; Γεννάται θαρρώ και το εύλογο ερώτημα, άραγε υπάρχουν κι άλλα χρήματα σε ρευστό ή άλλοι «θησαυροί» εν πάση περιπτώσει μη καταχωρημένοι στα επίσημα βιβλία, διότι εδώ που τα λέμε ποιος μπορεί να πείσει περί του αντιθέτου;
Βέβαια το ερώτημα που τίθεται αδήριτο είναι αν γνώριζε ο Επίσκοπος Βικέντιος την ύπαρξη αυτού του ρευστού χρήματος κι αν ναι πότε το πληροφορήθηκε και από ποιον; Οταν το πληροφορήθηκε ρώτησε σχετικά τον ηγούμενο, αφού οι δύο τους μόνο συγκροτούσαν το ηγουμενοσυμβούλιο;
Κι ακόμα, πώς είναι δυνατόν η μοναχή Χριστονύμφη να γνώριζε περί των χρημάτων, τόση μεγάλη εμπιστοσύνη τής είχε ο Μητροπολίτης Παϊσιος και γιατί; Αναμφίβολα έπραξε ορθά και έννομα που πήγε τα χρήματα στην Αστυνομία.
Οσον αφορά τα γραπτώς, επωνύμως και ενυπογράφως καταγγελλόμενα και καταμαρτυρούμενα σε βάρος του Μητροπολίτη Παϊσίου, δεν είναι απλώς ζήτημα των κοσμικών αρμοδίων Αρχών εάν και κατά πόσο στοιχειοθετούνται παραβατικά αδικήματα επειδή έχουν παρέλθει πιθανώς τα προβλεπόμενα νομικά χρονικά περιθώρια (statue of limitations) εν Νέα Υόρκη. Το ερώτημα είναι αν θα τολμήσει το Πατριαρχείο να θέσει θέμα από εκκλησιαστικής και κανονικής πλευράς διότι προβλέπονται πολύ σοβαρές κανονικές κυρώσεις, οι οποίες θα μπορούσαν να φτάσουν μέχρι και σ’ αυτή ακόμα την καθαίρεση. Ολα αυτά βέβαια θα αρχίσουν να ξεκαθαρίζουν την 1η Δεκεμβρίου με τη σύγκληση της Συνόδου. Κι είναι τότε που θα αποφασιστεί αν θα επιστρέψουν αμφότεροι, Παϊσιος και Βικέντιος, ενταύθα για να συνεχίσουν τη διακονία τους ή όχι. Κι είναι τότε που θα δώσει εξετάσεις το Οικουμενικό Πατριαρχείο υπό τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο. Ιδωμεν.

Πηγή: Εθνικός Κήρυξ, Θεοδώρου Καλμούκου